Bernard świdnicki: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 12:34, 11 paź 2013

Bernard (ur. pomiędzy 1288 a 1291, zm. 6 maja 1326), zwany Bernardem Statecznym – książę na Jaworze, Świdnicy i Ziębicach, od 1312 w wyniku podziału w Świdnicy i Ziębicach, od 1322 tylko w Świdnicy.

Bernard był drugim pod względem starszeństwa synem księcia jaworskiego Bolka I i Beatrycze Brandenburskiej. W chwili śmierci ojca w 1301 Bernard był jeszcze za młody by samodzielnie objąć władzę (starszy brat noszący imię ojca zmarł w 1300), wobec czego regencję w księstwie jaworsko-świdnickim objęła matka, wraz z ze swoim bratem margrabią Brandenburgii Hermanem. Regencja skończyła się wraz z uznaniem Bernarda za pełnoletniego, co nastąpiło w 1305.

W latach 1305-1312 współrządził z młodszymi braćmi Henrykiem i Bolkiem nad całością ojcowizny. Do pierwszego podziału dzielnicy doszło w 1312, kiedy Bernard wydzielił Henrykowi dzielnicę jaworską. Współrządy z Bolkiem trwały aż do 1322. Wtedy to Bernard zatrzymał sobie dzielnicę świdnicką oddając Ziębice z okręgiem bratu.

W polityce zagranicznej Bernard stał na straży niezależności swojego władztwa wobec potężnych sąsiadów. Wielce pomocne były tutaj mariaże i tak przed 1311 wydał swoją siostrę Beatrycze za Ludwika Wittelsbacha, sam zaś ożenił się z córką Władysława Łokietka Kunegundą.

W 1311 Bernard wziął udział w rokowaniach w Ołomuńcu, jako rozjemca, pomiędzy księciem legnickim Bolesławem Rozrzutnym, a królem czeskim Janem Luksemburczykiem w sprawie księstwa opawskiego. Spór został zakończony kompromisem – księstwo zajął Jan, ale musiał zapłacić Bolesławowi 8000 grzywien odszkodowania. Kontakty z księciem legnickim umożliwiły wykup od niego Niemczy.

W początku lat dwudziestych XIV w. Bernard zaangażował się w sojusz z Władysławem Łokietkiem uczestnicząc w wojnie z głogowską linią Piastów. Niespodziewanie z walk wycofał się w 1322, kiedy to wyjechał do Prus, gdzie uczestniczył w wyprawie zorganizowanej przez Krzyżaków przeciwko Litwie. Nie zaprzepaściło to dobrych stosunków z Polską, umożliwiając Bernardowi pośrednictwo w układzie zawartym w Krakowie pomiędzy książętami głogowskimi, a Władysławem Łokietkiem.

Wkrótce po tych wydarzeniach Bernard doprowadził do mariażu swoich córek – Konstancji z księciem głogowskim Przemkiem, zaś Elżbiety z księciem opolskim Bolkiem II.

Bernard z małżeństwa z Kunegundą zmarłą 9 kwietnia 1333) doczekał się dwóch synów Bolka i Henryka II i trzech córek Konstancji (żony Przemka głogowskiego), Elżbiety (żony Bolka II Opolskiego) i Beaty (pasierbicy Rudolfa I Saskiego).

Bernard zmarł 6 maja 1326 i został pochowany w klasztorze w Krzeszowie. Rządy Bernarda przyczyniły się do wzrostu potęgi malutkiego księstwa, co umożliwiło jego synowi prowadzenie w pełni niezależnej polityki. Nie bez znaczenia była tu budowa przez Bernarda potężnego zamku w Świdnicy, w którym Bolko II potrafił przez wiele miesięcy skutecznie bronić się przed potężną armią króla czeskiego podczas wojny Kazimierza Wielkiego o Śląsk w latach 1345-1348.

Literatura uzupełniająca

Adam Kłodziński, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 456. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 8304034840

Szablon:Książę świdnicki Szablon:Książę jaworski Szablon:Książę lwówecki Szablon:Książę ziębicki

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
+[[File:Silesia 1312-1317.PNG|thumb|Dzielnica Bernarda (na żółto) po wydzieleniu w 1312 r. jej części Henrykowi (na zielono)]]
+[[File:Silesia 1322-1331.PNG|thumb|Dzielnica Bernarda w chwili jego śmierci]]
 '''Bernard''' (ur. pomiędzy [[1288]] a [[1291]], zm. [[6 maja]] [[1326]]), zwany Bernardem Statecznym – książę na [[Jawor (miasto)|Jaworze]], [[Świdnica|Świdnicy]] i [[Ziębice|Ziębicach]], od [[1312]] w wyniku podziału w Świdnicy i Ziębicach, od [[1322]] tylko w Świdnicy.
@@ Linia 9: / Linia 12: @@
 W [[1311]] Bernard wziął udział w rokowaniach w [[Ołomuniec|Ołomuńcu]], jako rozjemca, pomiędzy [[książęta legnicko-brzescy|księciem legnickim]] [[Bolesław III Rozrzutny|Bolesławem Rozrzutnym]], a królem [[Czechy|czeskim]] [[Jan Luksemburski|Janem Luksemburczykiem]] w sprawie księstwa opawskiego. Spór został zakończony kompromisem – księstwo zajął Jan, ale musiał zapłacić Bolesławowi 8000 grzywien odszkodowania. Kontakty z księciem legnickim umożliwiły wykup od niego [[Niemcza|Niemczy]].
-W początku lat dwudziestych [[XIV wiek|XIV]] w. Bernard zaangażował się w sojusz z Władysławem Łokietkiem uczestnicząc w wojnie z [[książęta głogowsko-żagańscy|głogowską]] linią [[Piastowie|Piastów]]. Niespodziewanie z walk wycofał się w [[1322]], kiedy to wyjechał do [[Prusy (kraina historyczna)|Prus]], gdzie uczestniczył w wyprawie zorganizowanej przez [[zakon krzyżacki|Krzyżaków]] przeciwko [[Litwa|Litwie]]. Nie zaprzepaściło to na szczęście dobrych stosunków z Polską, umożliwiając Bernardowi pośrednictwo w układzie zawartym w [[Kraków|Krakowie]] pomiędzy książętami głogowskimi, a Władysławem Łokietkiem.
+W początku lat dwudziestych [[XIV wiek|XIV]] w. Bernard zaangażował się w sojusz z Władysławem Łokietkiem uczestnicząc w wojnie z [[książęta głogowsko-żagańscy|głogowską]] linią [[Piastowie|Piastów]]. Niespodziewanie z walk wycofał się w [[1322]], kiedy to wyjechał do [[Prusy (kraina historyczna)|Prus]], gdzie uczestniczył w wyprawie zorganizowanej przez [[zakon krzyżacki|Krzyżaków]] przeciwko [[Litwa|Litwie]]. Nie zaprzepaściło to dobrych stosunków z Polską, umożliwiając Bernardowi pośrednictwo w układzie zawartym w [[Kraków|Krakowie]] pomiędzy książętami głogowskimi, a Władysławem Łokietkiem.
 Wkrótce po tych wydarzeniach Bernard doprowadził do mariażu swoich córek – Konstancji z księciem [[Głogów|głogowskim]] [[Przemko głogowski|Przemkiem]], zaś Elżbiety z [[książęta opolscy|księciem opolskim]] [[Bolesław II opolski|Bolkiem II]].