Bieszenkowicze: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m martwy link
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
→‎Zabytki: drobne merytoryczne
Linia 49: Linia 49:
* Cmentarz żydowski
* Cmentarz żydowski
* Zespół pałacowo-parkowy Chreptowiczów ([[XVIII wiek|XVIII w.]])
* Zespół pałacowo-parkowy Chreptowiczów ([[XVIII wiek|XVIII w.]])
* Cerkiew Św. Proroka Eljasza ([[1870]])
* Cerkiew św. Proroka Eljasza ([[1870]])
* Wały żołnierzy Napoleona Bonaparte z 1812 roku po północnej stronie rzeki


=== Zabytki zniszczone ===
=== Zabytki zniszczone ===

Wersja z 11:13, 26 wrz 2014

Bieszenkowicze
Бешанко́вічы
Ilustracja
Cerkiew Św. Proroka Eljasza
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Białoruś

Obwód

witebski

Wysokość

142 m n.p.m.

Populacja (2010)
• liczba ludności


7300[1]

Nr kierunkowy

+375 2131

Kod pocztowy

211350

Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:airport}
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach

Bieszenkowicze (biał. Бешанко́вічы) – osiedle typu miejskiego na Białorusi, w obwodzie witebskim, centrum administracyjne rejonu bieszenkowickiego, położone 51 km na zachód od Witebska. 7,3 tys. mieszkańców (2010).

Etymologia nazwy

Jak przypuszczają badacze toponimii, Bieszenkowicze wzięły swą nazwę od słowa bieszeń - mocny nurt na środku rzeki[2].

Zabudowa

W 1969 i 1979 opracowano generalne plany rozwoju osiedla. Bieszenkowicze rozwijają się przeważnie w kierunku południowo-zachodnim. Centrum zabudowane jest piętrowymi i 2-piętrowymi domami mieszkalnymi. Rozwija się budownictwo domów jednorodzinnych.

Część przemysłowa znajduje się w częściach: południowo-wschodniej i północno-zachodniej.

Edukacja, kultura, media

W osiedlu znajdują się 2 szkoły ogólnokształcące, sportowa i muzyczna. Działają też: muzeum historyczno-krajoznawcze, "Dom Myśliwego", dom kultury, dom rzemiosła i biblioteka. Wydawana jest regionalna gazeta "Zara".

Gospodarka

Osiedle znane z tradycyjnych wyrobów garncarskich, tzw. "bieszenkowickiej ceramiki". Ponadto występuje przemysł lekki i spożywczy, produkcja materiałów budowlanych.

  • AAT Bieszenkowickie zakłady lniane (ААТ Бешанковіцкі льнозавод»)
  • KUWP "Bieszenkowickie zakłady rymarskie (КУВП «Бешанковіцкая рымарская фабрыка»)
  • Bieszenkowickie zakłady wyrobów artystycznych (РУП «Бешанковіцкая фабрыка мастацкіх вырабаў»)
  • Mleczarnia
  • Fabryka materiałów budowlanych

Zabytki

  • Katolicka kaplica cmentarna (kon. XIX w.)
  • Cmentarz chrześcijański
  • Cmentarz żydowski
  • Zespół pałacowo-parkowy Chreptowiczów (XVIII w.)
  • Cerkiew św. Proroka Eljasza (1870)
  • Wały żołnierzy Napoleona Bonaparte z 1812 roku po północnej stronie rzeki

Zabytki zniszczone

  • Kościół Św. Kazimierza i Rafała (1650)
  • Cerkiew unicka
  • Synagoga

Historia

Kościół Św. Kazimierza i Rafała, 1650
  • 1650: Kazimierz Leon Sapieha buduje kościół katolicki Św. Kazimierza i Rafała
  • kon. XVІІ w.: własność Ogińskich; szybki wzrost, budowa kamienic
  • 1708: w czasie wojny północnej w Bieszenkowiczach stacjonują wojska rosyjskie, trzykrotnie bywa car Piotr I
  • poł. XVІІІ w.: miasto z ok. 1,5 tys. dworów, 5-6 tys. mieszkańców
  • 1770-te: M. K. Ogiński buduje w Bieszenkowiczach pałac, zakłada park z szeregiem egoztycznych roślin, stawami, budynkami gospodarczymi
  • 1772: w wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej zadźwińska część miasta z 500 dworami trafia do Imperium Rosyjskiego
  • 1783: Ogiński oddaje w podarunku miasto I. L. Chraptowiczowi
  • 1793: w wyniku II rozbioru do Imperium Rosyjskiego trafia pozostała część miasta (w 1785 znajdowało się tam 1750 dworów)
  • kon. XVІІІ w.: status Bieszankowicz obniżony do rangi osiedla typu miejskiego w składzie powiatu lepelskiego; ponad jedna czwarta mieszczan zajmuje się wyłącznie gospodarką wiejską
  • 11 lipca 1812: zajęte przez wojska francuskie; kilka dni mieści się tu sztab Napoleona
Cerkiew unicka na przedmieściach, 1812
  • 20 października 1812: ponownie zajęte przez armię rosyjską; miejscowość silnie zburzona
  • wrzesień 1821: na przegląd gwardii rosyjskiej przyjeżdża car Aleksander I
  • 1868: 392 budynki, szkoła ludowa, dwa zakłady garbarskie, przedsiębiorstwo piwowarskie, 115 sklepów
  • poł. XІХ w.: wybrukowano główne ulice
  • 1881: po Dźwinie z Ułły do Witebska regularnie przybywał statek parowy, od 1892 - 4 statki parowe
  • 1897: według spisu powszechnego w miejscowości znajduje się 4423 mieszkańców, 1099 budynków, oddział poczty, telegraf, szkoła cerkiewno-parafialna, 3 szkoły ludowe, 127 sklepów i szpital
  • pocz. XХ w.: 7 budynków murowanych i 1243 drewniane. Bieszenkowicze stają się centrum włości. Są wówczas dużym skupiskiem Żydów, których liczba w 1900 wynosi 3182 osób. Encyklopedia Żydowska, wydana między 1901 i 1906 opisuje ludność miejscowości jako w 4/5 żydowską, wśród której jest 576 rzemieślników. Miejscowość posiada synagogę, wiele domów modlitwy, trzy towarzystwa dobroczynne i liczne szkoły religijne
  • 1914: w czasie I wojny światowej, w czasie okupacji Białorusi przez wojska niemieckie miejscowość znajduje się w strefie przyfrontowej; przeniesiono do niej centrum administracyjne powiatu lepelskiego
  • kwiecień—wrzesień 1918: centrum administracyjne powiatu bieszenkowickiego
  • 1919—1924: po zajęciu terytorium Białoruskiej Republiki Ludowej przez wojska sowieckie, miejscowość znalazła się w składzie guberni witebskiej Rosyjskiej FSRR
  • 1919—1923: w powiecie lepeskim
  • 1923—1924: w powiecie boczejkowskim
  • 1924—1930: włączone do Białoruskiej SRR, centrum rejonu Okręg witebski okręgu witebskiego
  • 27 września 1938: osiedle typu miejskiego w obwodzie witebskim
  • 6 lipca 1941: początek okupacji nazistowskiej; w Bieszenkowiczach i okolicach zostaje zabitych łącznie 10 276 osób, w tym cała ludność żydowska; miejscowość prawie całkowicie zniszczona
  • 25 czerwca 1944: zajęte przez wojska radzieckie z 1 Frontu Nadbałtyckiego
  • 20 stycznia 2006: flaga i herb oficjalnie ustanowione rozporządzeniem prezydenta Białorusi nr 36[5].

Demografia

Liczba ludności:

  • 1868: 3205
  • 1897: 4423
  • 1939: 4300
  • 1968: 4500[6]
  • 1969: 4700
  • 1977: 5500
  • 2004: 8200
  • 2005: 8100
  • 2006: 8000
  • 2010:7300

Transport

Węzeł dróg do Witebska, Szumilina, Lepla, Czaśników, Sienna. Przystań rzeczna na lewym brzegu Dźwiny. Połączenia autobusowe z Mińskiem i Witebskiem.

Znane osoby urodzone w Bieszenkowiczach

  1. ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года (ros.)
  2. ↑ Heraldyka / Bieszenkowicki Rejonowy Komitet Wykonawczy(ros.)
  3. ↑ zdaniem historyka A. Sapunowa
  4. ↑ zdaniem historyka A. Turczynowicza
  5. ↑ Alaksandr Łukaszenka: УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ - 20 января 2006 г. № 36. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-01-20. [dostęp 2010-04-04]. (ros.).
  6. ↑ БСЭ(ros.)
  7. ↑ Герой Советского Союза Доватор Лев Михайлович

Literatura

  • Bieszenkowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 223.
  • Бешенковичи // Туристская энциклопедия Беларуси / редкол. Г.П. Пашков [и др.] ; под общ. ред. И.И. Пирожника. — Мн., 2007. — 648 с. ISBN 978-985-11-0384-9. С. 45.
  • Бешанковічы // Віцебшчына : назвы населеных пунктаў паводле легендаў і паданняў / склад. А.М. Ненадавец. — Мн., 2000. — С. 25—53.
  • Бешанковічы // Князева, В. Падарожжа па Беларусі : гарады і гарадскія пасёлкі / В. Князева. — Мн., 2005. — С. 58–59.
  • Бешанковічы // Рэспубліка Беларусь : вобласці і раёны : энцыклапедычны даведнік / аўт.-склад. Л.В. Календа. — Мн., 2004. — С. 110—112.
  • Бешенковичи // Республика Беларусь : энциклопедия : в 6 т. / редкол. Г.П. Пашков [и др.]. — Мн., 2006. — Т. 2. — С. 381—382.
  • Бешенковичи // Татаринов, Ю. Города Беларуси. Витебщина / Ю. Татаринов. — Мн., 2006. — С. 84—92.
  • Крачкоўскі, А. Казіміру Ягелончыку абавязаны... / А. Крачкоўскі // Зара (Бешанковічы). — 2007. — 10 жн.
  • Мишурный, А. Новая жизнь старого райцентра / А. Мишурный // Віцебскі рабочы. — 2006. — 9 снеж.
  • Яковлев, П. Бешенковичи : памяти ушедших — во имя живущих / П. Яковлев ; записали К. Белоус, Ю. Бестовицкий // Рэспубліка. — 2004. — 8 чэрв.

Linki zewnętrzne

Stolice rejonów obwodu witebskiego

Herb obwodu witebskiego

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bieszenkowicze&oldid=40525367”