Głuchów (obwód sumski): Różnice pomiędzy wersjami

Głuchów
Глухів
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	sumski
Zarządzający	Miszel Tereszczenko (pidpryjemeć)↗
Wysokość	110 m n.p.m.
Populacja (2001); • liczba ludności	; 35 768 (2009)
Nr kierunkowy	+ 380 5444
Kod pocztowy	41400
	Położenie na mapie obwodu sumskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Ukrainy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:city}
	Strona internetowa

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 10:32, 10 lip 2015

Głuchów (ukr. Глухів, Hłuchiw) – historyczne miasto w obwodzie sumskim na Ukrainie, ok. 100 km na północny wschód od Konotopu i na południe od pobliskiej granicy z Rosją, nad rzeką Esmań. Około 27 tys. mieszkańców (1970), współrzędne geograficzne 51°41′N 33°54′E.

Historia

Wzmiankowane w 1152 roku jako część księstwa czernihowskiego na Siewierzy, zniszczonego przez plemiona kumańskie; w późniejszym średniowieczu od roku 1252 stolica samodzielnego księstwa czernihowskiego zależnego od chanatu tatarskiego. Od ok. 1320 roku w granicach Wielkiego Księstwa Litewskiego, utracony w 1503 na rzecz Wielkiego Księstwa Moskiewskiego, od roku 1618 (rozejm w Dywilinie) we władaniu, a od 1635 (Pokój polanowski) w granicach Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w województwie czernihowskim. Pierwszym właścicielem wsi był Marek Kimber herbu Topór. W roku 1644 Głuchów otrzymał przywileje miejskie od króla Władysława IV Wazy. Po roku 1649 w autonomicznym Hetmanacie (od ugody perejasławskiej 1654 pod berłem cara Rosji). W roku 1664 wojska polskie pod dowództwem króla Jana Kazimierza bez powodzenia próbowały zdobyć miasto (Oblężenie Głuchowa). Po rozejmie andruszowskim z 1667 roku oddany przez Rzeczpospolitą Rosji. Kiedy Piotr I Wielki przeniósł tu w 1708 roku siedzibę hetmana (po zburzeniu Baturyna i wymordowaniu jego mieszkańców), znaczenie miasta wzrosło. Pod rządami ostatnich hetmanów zostało przebudowane w stylu barokowym. Częste pożary, które później nawiedzały miasto, doprowadziły je jednak do upadku. Od roku 1782 Głuchów należał do guberni nowogrod-siewierskiej, a od roku 1802 czernihowskiej, między gubernią kurską a gubernią orłowską. W roku 1880 miasto liczyło 15000 mieszkańców, w większości składało się ze społeczności żydowskiej. W mieście znajdowały się trzy cerkwie oraz dwie synagogi. W marcu 1918 oddziały bolszewickie dokonały pogromu Żydów, zabijając 400 osób^[1].

Miasto ma bogaty dorobek w dziedzinie muzyki. Działała tu Głuchowska Akademia Muzyczna gdzie uczyli się tacy kompozytorzy jak m.in. Dmytro Bortnianski i – prawdopodobnie – Maksym Berezowski, a także słynny lutnista Tymoteusz Biełogradzki.

Miasta partnerskie

Gorlice

↑ J.L. Dekel-Chen: Anti-Jewish Violence: Rethinking the Pogrom in East European History. Indiana University Press, 2010. (ang.).

Linki zewnętrzne

Encyclopedia Ukrainy: Głuchów (ang.)
mapa sztabowa ZSRR
Głuchów z satelity
Głuchów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 613 .

Głuchów

Plac z pomnikiem poległych podzas wojny i wiecznym ogniem

[1] J.L. Dekel-Chen: Anti-Jewish Violence: Rethinking the Pogrom in East European History. Indiana University Press, 2010. (ang.).

[1]

@@ Linia 26: / Linia 26: @@
 == Historia ==
-Wzmiankowane w 1152 roku jako część [[Księstwo czernihowskie|księstwa czernihowskiego]] na [[Siewierszczyzna|Siewierzy]], zniszczonego przez [[Połowcy|plemiona kumańskie]]; w późniejszym [[średniowiecze|średniowieczu]] od roku 1252 stolica samodzielnego [[księstwo|księstwa]] czernihowskiego zależnego od chanatu tatarskiego. Od ok. 1320 roku w granicach [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa Litewskiego]], utracony w 1503 na rzecz [[Wielkie Księstwo Moskiewskie|Wielkiego Księstwa Moskiewskiego]], od roku 1618 ([[rozejm w Dywilinie]]) we władaniu, a od 1635 ([[Pokój w Polanowie|Pokój polanowski]]) w granicach [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej Obojga Narodów]], w [[województwo czernihowskie|województwie czernihowskim]]. Pierwszym właścicielem wsi był Marek Kimber herbu [[Topór]]. W roku 1644 Głuchów otrzymał przywileje miejskie od króla [[Władysław IV Waza|Władysława IV Wazy]]. Po roku 1649 w [[Hetmanat|autonomicznym Hetmanacie]] (od [[ugoda perejasławska|ugody perejasławskiej]] 1654 pod berłem [[Carstwo Rosyjskie|cara Rosji]]). W roku 1663 Rzeczpospolita próbowała jeszcze odzyskać Głuchów, ale bez powodzenia. Po [[Rozejm andruszowski|rozejmie andruszowskim]] z 1667 roku oddany przez Rzeczpospolitą Rosji. Kiedy [[Piotr I Wielki]] przeniósł tu w 1708 roku siedzibę [[hetman]]a (po zburzeniu [[Baturyn]]a i wymordowaniu jego mieszkańców), znaczenie miasta wzrosło. Pod rządami ostatnich hetmanów zostało przebudowane w stylu [[barok]]owym. Częste pożary, które później nawiedzały miasto, doprowadziły je jednak do upadku. Od roku 1782 Głuchów należał do guberni nowogrod-siewierskiej, a od roku 1802 czernihowskiej, między gubernią kurską a gubernią orłowską. W roku 1880 miasto liczyło 15000&nbsp;mieszkańców, w większości składało się ze społeczności żydowskiej. W mieście znajdowały się trzy cerkwie oraz dwie synagogi. W marcu 1918 oddziały [[Bolszewicy|bolszewickie]] dokonały [[pogrom]]u Żydów, zabijając 400 osób<ref>{{cytuj książkę | autor=J.L. Dekel-Chen | tytuł=Anti-Jewish Violence: Rethinking the Pogrom in East European History | url=http://books.google.pl/books?id=y2QiAQAAMAAJ&q=Glukhov | strona=10,84 | wydawca=Indiana University Press | rok=2010 | język=en}}</ref>.
+Wzmiankowane w 1152 roku jako część [[Księstwo czernihowskie|księstwa czernihowskiego]] na [[Siewierszczyzna|Siewierzy]], zniszczonego przez [[Połowcy|plemiona kumańskie]]; w późniejszym [[średniowiecze|średniowieczu]] od roku 1252 stolica samodzielnego [[księstwo|księstwa]] czernihowskiego zależnego od chanatu tatarskiego. Od ok. 1320 roku w granicach [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa Litewskiego]], utracony w 1503 na rzecz [[Wielkie Księstwo Moskiewskie|Wielkiego Księstwa Moskiewskiego]], od roku 1618 ([[rozejm w Dywilinie]]) we władaniu, a od 1635 ([[Pokój w Polanowie|Pokój polanowski]]) w granicach [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej Obojga Narodów]], w [[województwo czernihowskie|województwie czernihowskim]]. Pierwszym właścicielem wsi był Marek Kimber herbu [[Topór]]. W roku 1644 Głuchów otrzymał przywileje miejskie od króla [[Władysław IV Waza|Władysława IV Wazy]]. Po roku 1649 w [[Hetmanat|autonomicznym Hetmanacie]] (od [[ugoda perejasławska|ugody perejasławskiej]] 1654 pod berłem [[Carstwo Rosyjskie|cara Rosji]]). W roku 1664 wojska polskie pod dowództwem króla Jana Kazimierza bez powodzenia próbowały zdobyć miasto ([[Oblężenie Głuchowa]]). Po [[Rozejm andruszowski|rozejmie andruszowskim]] z 1667 roku oddany przez Rzeczpospolitą Rosji. Kiedy [[Piotr I Wielki]] przeniósł tu w 1708 roku siedzibę [[hetman]]a (po zburzeniu [[Baturyn]]a i wymordowaniu jego mieszkańców), znaczenie miasta wzrosło. Pod rządami ostatnich hetmanów zostało przebudowane w stylu [[barok]]owym. Częste pożary, które później nawiedzały miasto, doprowadziły je jednak do upadku. Od roku 1782 Głuchów należał do guberni nowogrod-siewierskiej, a od roku 1802 czernihowskiej, między gubernią kurską a gubernią orłowską. W roku 1880 miasto liczyło 15000&nbsp;mieszkańców, w większości składało się ze społeczności żydowskiej. W mieście znajdowały się trzy cerkwie oraz dwie synagogi. W marcu 1918 oddziały [[Bolszewicy|bolszewickie]] dokonały [[pogrom]]u Żydów, zabijając 400 osób<ref>{{cytuj książkę | autor=J.L. Dekel-Chen | tytuł=Anti-Jewish Violence: Rethinking the Pogrom in East European History | url=http://books.google.pl/books?id=y2QiAQAAMAAJ&q=Glukhov | strona=10,84 | wydawca=Indiana University Press | rok=2010 | język=en}}</ref>.
 Miasto ma bogaty dorobek w dziedzinie muzyki. Działała tu [[Głuchowska Akademia Muzyczna]] gdzie uczyli się tacy kompozytorzy jak m.in. [[Dmytro Bortnianski]] i – prawdopodobnie – [[Maksym Berezowski]], a także słynny [[lutnista]] [[Tymofij Biłohradski|Tymoteusz Biełogradzki]].