Boris Szczerbina: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m szablon
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne, źródła/przypisy
Linia 15: Linia 15:
'''Boris Jewdokimowicz Szczerbina''' ([[język rosyjski|ros.]] {{j|ru|Борис Евдокимович Щербина}}, ur. [[5 października]] [[1919]] w [[Debalcewo|Debalcewie]], zm. [[22 sierpnia]] [[1990]] w [[Moskwa|Moskwie]]) – [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radziecki]] działacz partyjny i państwowy, członek KC [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|KPZR]] (1976-1990), minister budownictwa przemysłu naftowego i gazowego ZSRR (1973-1984), zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR (1984-1989), [[Bohater Pracy Socjalistycznej]] (1983).
'''Boris Jewdokimowicz Szczerbina''' ([[język rosyjski|ros.]] {{j|ru|Борис Евдокимович Щербина}}, ur. [[5 października]] [[1919]] w [[Debalcewo|Debalcewie]], zm. [[22 sierpnia]] [[1990]] w [[Moskwa|Moskwie]]) – [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radziecki]] działacz partyjny i państwowy, członek KC [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|KPZR]] (1976-1990), minister budownictwa przemysłu naftowego i gazowego ZSRR (1973-1984), zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR (1984-1989), [[Bohater Pracy Socjalistycznej]] (1983).


Od 1937 studiował w Instytucie Inżynierii Transportu Kolejowego w [[Charków|Charkowie]], 1929 wstąpił do [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|WKP(b)]]. Uczestnik [[wojna zimowa|wojny ZSRR z Finlandią 1939-1940]]. W 1942 ukończył studia i został wybrany sekretarzem Obwodowego Komitetu [[Komsomoł]]u w Charkowie, jednak wkrótce przeniósł się do pracy w KC Komsomołu w Moskwie. Po napaści Niemiec na ZSRR zajmował się organizacją wojskowego transportu kolejowego. Od 1944 ponownie był pracownikiem organów partyjnych, w 1948 ukończył Szkołę Partyjną przy KC [[Komunistyczna Partia (bolszewików) Ukrainy|Komunistycznej Partii (bolszewików) Ukrainy]] (KP(b)U). 1951-1955 sekretarz, a 1955-1961 II sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w [[Irkuck]]u. W czasie gdy zajmował stanowiska partyjne w Irkucku, ukończono budowę elektrowni wodnej w Irkucku (1958), zbudowano elektrownię wodną w [[Brack]]u (1954), założono miasta [[Angarsk]] i [[Szelechow]] i oddano do użytku Kombinat Petrochemiczny w Angarsku (1955). 1961-1973 I sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w [[Tiumeń|Tiumeni]]. Od 11 grudnia 1973 do 13 stycznia 1984 minister budowy przemysłu naftowego i gazowego ZSRR. Od 13 stycznia 1984 do 7 czerwca 1989 zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR. Nadzorował działalność ministerstwa przemysłu naftowego, ministerstwa przemysłu gazowego, ministerstwa energetyki, ministerstwa przemysłu węglowego i ministerstwa geologii. 1962-1989 deputowany do [[Rada Najwyższa ZSRR|Rady Najwyższej ZSRR]] od 6 do 11 kadencji. Od czerwca 1989 na emeryturze. Pochowany na [[Cmentarz Nowodziewiczy|cmentarzu Nowodziewiczym]]. Pośmiertnie otrzymał honorowe obywatelstwo Debalcewe. 26 listopada 2004 na głównej ulicy Tiumeni postawiono jego popiersie, a na jednym z budynków w Tiumeni wmurowano poświęconą mu tablicę pamiątkową. Jego imieniem nazwano ulicę w [[Chanty-Mansyjsk]]u i bulwar w Tiumeni.
Od 1937 studiował w Instytucie Inżynierii Transportu Kolejowego w [[Charków|Charkowie]], 1929 wstąpił do [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|WKP(b)]]. Uczestnik [[wojna zimowa|wojny ZSRR z Finlandią 1939-1940]]. W 1942 ukończył studia i został wybrany sekretarzem Obwodowego Komitetu [[Komsomoł]]u w Charkowie, jednak wkrótce przeniósł się do pracy w KC Komsomołu w Moskwie. Po napaści Niemiec na ZSRR zajmował się organizacją wojskowego transportu kolejowego. Od 1944 ponownie był pracownikiem organów partyjnych, w 1948 ukończył Szkołę Partyjną przy KC [[Komunistyczna Partia (bolszewików) Ukrainy|Komunistycznej Partii (bolszewików) Ukrainy]] (KP(b)U). 1951-1955 sekretarz, a 1955-1961 II sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w [[Irkuck]]u. W czasie gdy zajmował stanowiska partyjne w Irkucku, ukończono budowę elektrowni wodnej w Irkucku (1958), zbudowano elektrownię wodną w [[Brack]]u (1954), założono miasta [[Angarsk]] i [[Szelechow]] i oddano do użytku Kombinat Petrochemiczny w Angarsku (1955). 1961-1973 I sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w [[Tiumeń|Tiumeni]]. Od 11 grudnia 1973 do 13 stycznia 1984 minister budowy przemysłu naftowego i gazowego ZSRR. Od 13 stycznia 1984 do 7 czerwca 1989 zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR. Nadzorował działalność ministerstwa przemysłu naftowego, ministerstwa przemysłu gazowego, ministerstwa energetyki, ministerstwa przemysłu węglowego i ministerstwa geologii. 1962-1989 deputowany do [[Rada Najwyższa ZSRR|Rady Najwyższej ZSRR]] od 6 do 11 kadencji.

W 1986 r. kierował komisją rządową w sprawie likwidacji skutków [[Katastrofa elektrowni jądrowej w Czarnobylu|katastrofy w elektrowni jądrowej w Czarnobylu]]. W dniu 26 kwietnia 1986 r. udał się do położonego przy elektrowni miasta [[Prypeć (miasto)|Prypeć]] nakazując jego ewakuację, która rozpoczęła się następnego dnia o godzinie 14.00. Następnie zorganizowano ewakuację mieszkańców z 10- i 30-kilometrowej strefy wokół elektrowni. Komisja podejmowała decyzje m.in. w sprawie gaszenia pożaru, budowy sarkofagu nad czwartym blokiem energetycznym, odkażania terenu i budowy nowego miasta [[Sławutycz]] dla ewakuowanych mieszkańców<ref>{{Cytuj |tytuł = МОДВ АЭП - Герои-чернобыльцы - Герои-чернобыльцы - Щербина Борис Евдокимович |data dostępu = 2019-05-22 |opublikowany = www.veteranrosatom.ru |url = http://www.veteranrosatom.ru/heroes/heroes_96.html}}</ref>.

Od czerwca 1989 na emeryturze. Pochowany na [[Cmentarz Nowodziewiczy|cmentarzu Nowodziewiczym]]. Pośmiertnie otrzymał honorowe obywatelstwo miasta [[Debalcewo]]. 26 listopada 2004 na głównej ulicy Tiumeni postawiono jego popiersie, a na jednym z budynków w Tiumeni wmurowano poświęconą mu tablicę pamiątkową. Jego imieniem nazwano ulicę w [[Chanty-Mansyjsk]]u i bulwar w Tiumeni.


== Odznaczenia ==
== Odznaczenia ==

Wersja z 12:14, 22 maj 2019

Boris Jewdokimowicz Szczerbina
Борис Евдокимович Щербина
{{{alt grafiki}}}
Tablica pamiątkowa w Tiumeni.
Data i miejsce urodzenia

5 października 1919
Debalcewo

Data i miejsce śmierci

22 sierpnia 1990
Moskwa

Odznaczenia
Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy

Boris Jewdokimowicz Szczerbina (ros. Борис Евдокимович Щербина, ur. 5 października 1919 w Debalcewie, zm. 22 sierpnia 1990 w Moskwie) – radziecki działacz partyjny i państwowy, członek KC KPZR (1976-1990), minister budownictwa przemysłu naftowego i gazowego ZSRR (1973-1984), zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR (1984-1989), Bohater Pracy Socjalistycznej (1983).

Od 1937 studiował w Instytucie Inżynierii Transportu Kolejowego w Charkowie, 1929 wstąpił do WKP(b). Uczestnik wojny ZSRR z Finlandią 1939-1940. W 1942 ukończył studia i został wybrany sekretarzem Obwodowego Komitetu Komsomołu w Charkowie, jednak wkrótce przeniósł się do pracy w KC Komsomołu w Moskwie. Po napaści Niemiec na ZSRR zajmował się organizacją wojskowego transportu kolejowego. Od 1944 ponownie był pracownikiem organów partyjnych, w 1948 ukończył Szkołę Partyjną przy KC Komunistycznej Partii (bolszewików) Ukrainy (KP(b)U). 1951-1955 sekretarz, a 1955-1961 II sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w Irkucku. W czasie gdy zajmował stanowiska partyjne w Irkucku, ukończono budowę elektrowni wodnej w Irkucku (1958), zbudowano elektrownię wodną w Bracku (1954), założono miasta Angarsk i Szelechow i oddano do użytku Kombinat Petrochemiczny w Angarsku (1955). 1961-1973 I sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w Tiumeni. Od 11 grudnia 1973 do 13 stycznia 1984 minister budowy przemysłu naftowego i gazowego ZSRR. Od 13 stycznia 1984 do 7 czerwca 1989 zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR. Nadzorował działalność ministerstwa przemysłu naftowego, ministerstwa przemysłu gazowego, ministerstwa energetyki, ministerstwa przemysłu węglowego i ministerstwa geologii. 1962-1989 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 6 do 11 kadencji.

W 1986 r. kierował komisją rządową w sprawie likwidacji skutków katastrofy w elektrowni jądrowej w Czarnobylu. W dniu 26 kwietnia 1986 r. udał się do położonego przy elektrowni miasta Prypeć nakazując jego ewakuację, która rozpoczęła się następnego dnia o godzinie 14.00. Następnie zorganizowano ewakuację mieszkańców z 10- i 30-kilometrowej strefy wokół elektrowni. Komisja podejmowała decyzje m.in. w sprawie gaszenia pożaru, budowy sarkofagu nad czwartym blokiem energetycznym, odkażania terenu i budowy nowego miasta Sławutycz dla ewakuowanych mieszkańców[1].

Od czerwca 1989 na emeryturze. Pochowany na cmentarzu Nowodziewiczym. Pośmiertnie otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Debalcewo. 26 listopada 2004 na głównej ulicy Tiumeni postawiono jego popiersie, a na jednym z budynków w Tiumeni wmurowano poświęconą mu tablicę pamiątkową. Jego imieniem nazwano ulicę w Chanty-Mansyjsku i bulwar w Tiumeni.

Odznaczenia

I medale.

Bibliografia