Księstwo bełskie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
drobne redakcyjne |
||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
|dewiza_język = |
|dewiza_język = |
||
|dewiza_polski = |
|dewiza_polski = |
||
|lokalizacja_obraz = |
|lokalizacja_obraz = |
||
|konstytucja = |
|konstytucja = |
||
|państwo = |
|państwo = |
||
| Linia 77: | Linia 77: | ||
|terytoria_zależne = |
|terytoria_zależne = |
||
|terytoria_autonomiczne = |
|terytoria_autonomiczne = |
||
|mapa_obraz = |
|mapa_obraz = Belz kniaz.png |
||
|uwagi = teren etnicznie przejściowy |
|uwagi = teren etnicznie przejściowy |
||
}} |
}} |
||
Wersja z 17:12, 6 gru 2019
| 1170-1462 | |
| Język urzędowy | |
|---|---|
| Stolica | |
| Głowa państwa |
książę (ostatni) Władysław II |
| Status terytorium | |
| Zależne od |
księstwo włodzimierskie (1170-1234), |
| Religia dominująca |
prawosławie, katolicyzm (drugorzędna) |
| |
Księstwo bełskie (ukr. Белзьке князівство) – staroruskie udzielne księstwo powstałe w 1170 wskutek feudalnego rozdrobnienia Rusi, lenno Królestwa Polskiego od roku 1366.
Położenie geograficzne
Księstwo położone było w górnym dorzeczu rzeki Bug, który już przy grodzie Wołyń umożliwiał żeglugę[1].
Terytorium sąsiadowało:
- na zachodzie z Księstwem chełmskim i Ziemią przemyską
- na wschodzie z Ziemią krzemieniecką
- na północy z Księstwem włodzimierskim
- na południu z Ziemią lwowską
Historia
Teren w przewadze znajdował się na obszarze tzw. Grodów Czerwieńskich. Obszar peryferyjny względem stołecznego dla Rurykowiczów Kijowa i podbity przez nich dopiero u schyłku X wieku, czyli późno w chronologii ich podbojów; z tego powodu teren ten nieustannie był areną styku i mieszania się kultur łacińskiej i greckiej.
W 1240 zostało zniszczone przez Tatarów. Początkowo istniało w wasalnej zależności od księstwa włodzimierskiego. Po klęsce Aleksandra Wsiewołodowicza i zdobyciu księstwa w 1234 przez Daniela Halickiego, w latach 1234-1340 księstwo było zależne od księstwa halicko-wołyńskiego, po śmierci Bolesława Trojdenowicza (w 1340) w latach 1340-1377 przeszło pod Jerzego Narymuntowicza i do zależności od Wielkiego Księstwa Litewskiego, w 1378 podporządkowane Węgrom, przekazane w r. 1387 księciu halickiemu Ściborowi ze Ściborzyc[2], zdobyte przez Jadwigę, ale w roku 1388 przekazane Księstwu Mazowieckiemu (Siemowitowi IV przez Jagiełłę), a po śmierci Władysława II płockiego włączone do Polski w 1462 jako województwo bełskie.
Przypisy
- ↑ Jerzy Tadeusz Stecki; "Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym", Tom 2, str.16. Zakład nar. im Ossolińskich, 1864
- ↑ Dvořáková, Daniela : Rytier a jeho kráľ. Stibor zo Stiboríc a Žigmund Lucemburský. Budmerice, Vydavatel’stvo Rak 2003, ISBN 978-80-85501-25-4.
| Własne |
|
|---|---|
| Wspólne z Litwą |
