Antonio Paracca: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
drobne redakcyjne |
||
| Linia 31: | Linia 31: | ||
W 1751 roku jest wzmiankowany jego pobyt w Warszawie. |
W 1751 roku jest wzmiankowany jego pobyt w Warszawie. |
||
Antonio Paracca był nadwornym architektem rodu Platerów mających posiadłości w [[Łatgalia|Inflantach polskich]] (obecnie na terenie [[Łotwa|Łotwy]])<ref name=":0" />. Przypuszczalnie na jego twórczość miał wpływ działający wcześniej w Rzeczypospolitej jego rodak [[Guido Antonio Longhi]]. |
Antonio Paracca był nadwornym architektem rodu Platerów mających posiadłości w [[Łatgalia|Inflantach polskich]] (obecnie na terenie [[Łotwa|Łotwy]])<ref name=":0" />. Przypuszczalnie na jego twórczość miał wpływ działający wcześniej w Rzeczypospolitej jego rodak [[Guido Antonio Longhi]]. Po pożarze w 1753 roku przybył do Grodna, gdzie zatrudnił go [[Antoni Tyzenhauz]]. |
||
W Inflantach polskich kupił majątek w powiecie [[Lucyn|lucyńskim]] i ożenił się z Polką pochodzącą z rodziny Małachowskich, z którą miał trzech synów. Dwaj jego synowie służyli w Wojsku Polskim, a trzeci po [[Powstanie styczniowe na ziemiach zabranych|Powstaniu styczniowym]] został zesłany przez Rosjan na [[Syberia|Syberię]]<ref name=":0" />. |
W Inflantach polskich kupił majątek w powiecie [[Lucyn|lucyńskim]] i ożenił się z Polką pochodzącą z rodziny Małachowskich, z którą miał trzech synów. Dwaj jego synowie służyli w Wojsku Polskim, a trzeci po [[Powstanie styczniowe na ziemiach zabranych|Powstaniu styczniowym]] został zesłany przez Rosjan na [[Syberia|Syberię]]<ref name=":0" />. |
||
| Linia 45: | Linia 45: | ||
* [[Piedruja]] – kościół |
* [[Piedruja]] – kościół |
||
* [[Iłukszta]] – kościół (1762) |
* [[Iłukszta]] – kościół (1762) |
||
*[[Posiń]] - wieża kościoła dominikanów (1753-1761) |
|||
*Grodno - przypuszczalnie zwieńczenie wieży [[Kościół Znalezienia Krzyża Świętego w Grodnie|kościoła bernardynów]] |
|||
<center> |
<center> |
||
<gallery widths="180" heights="180"> |
<gallery widths="180" heights="180"> |
||
| Linia 52: | Linia 54: | ||
Plik:Piedrujas katoļu baznīca 2002-08-11.jpg|Piedruja – kościół |
Plik:Piedrujas katoļu baznīca 2002-08-11.jpg|Piedruja – kościół |
||
Plik:Krāslavas pils bibliotēkas ēka.jpg|Krasław – Biblioteka |
Plik:Krāslavas pils bibliotēkas ēka.jpg|Krasław – Biblioteka |
||
Plik:Iłukšta, Rynak, Jezuicki. Ілукшта, Рынак, Езуіцкі (1901-14).jpg|Iłukszta |
|||
Plik:Pasienes Sv.Dominika katoļu baznīca - panoramio.jpg|Posiń - kościół św.Dominika |
|||
Plik:11 Гродно (44).JPG|Zwieńczenie wieży kościoła bernardynów w Grodnie |
|||
</gallery> |
</gallery> |
||
</center> |
</center> |
||
Wersja z 17:29, 21 sty 2020
| Data i miejsce urodzenia |
11 października 1722 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1780-1790? |
| Narodowość |
włoska |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
Antonio Paracca (ur. 11 października 1722 w Castello Valsolda) we Włoszech – włoski architekt, przedstawiciel późnego baroku, od lat 50. XVIII wieku działał na północno-wschodnich terenach Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Jego rodzicami byli Domenico i Marta (córka Francesca Merlini i Cecylii). Rodzicami chrzestnymi byli Domenico Fontana oraz Anna Maria, matka Dominika Merliniego (ulubionego architekta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego)[1].
W 1751 roku jest wzmiankowany jego pobyt w Warszawie. Antonio Paracca był nadwornym architektem rodu Platerów mających posiadłości w Inflantach polskich (obecnie na terenie Łotwy)[1]. Przypuszczalnie na jego twórczość miał wpływ działający wcześniej w Rzeczypospolitej jego rodak Guido Antonio Longhi. Po pożarze w 1753 roku przybył do Grodna, gdzie zatrudnił go Antoni Tyzenhauz.
W Inflantach polskich kupił majątek w powiecie lucyńskim i ożenił się z Polką pochodzącą z rodziny Małachowskich, z którą miał trzech synów. Dwaj jego synowie służyli w Wojsku Polskim, a trzeci po Powstaniu styczniowym został zesłany przez Rosjan na Syberię[1].
Przypuszczalne realizacje:
- Krasław – Biblioteka Platerów (1759)
- Kościół w Berezweczu[1] (1756-1763)
- Wilno – „Bramka Bazyliańska” przy klasztorze Bazylianów
- Druja – kościół Dominikanów
- Druja – zwieńczenie wieży i brama do kościoła Bernardynów
- Druja – Synagoga żydowska
- Piedruja – kościół
- Iłukszta – kościół (1762)
- Posiń - wieża kościoła dominikanów (1753-1761)
- Grodno - przypuszczalnie zwieńczenie wieży kościoła bernardynów
-
Kościół w Berezweczu -
Wilno – Bramka Bazyliańska -
Druja – brama do kościoła Bernardynów
-
Piedruja – kościół -
Krasław – Biblioteka -
Iłukszta -
Posiń - kościół św.Dominika -
Zwieńczenie wieży kościoła bernardynów w Grodnie
.jpg)
.JPG)
_(3).jpg){kind=link}
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d Mariusz Karpowicz, Wileńska odmiana architektury XVIII wieku, Wydawnictwo: Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa 2012, ISBN 978-83-63580-10-0.
Bibliografia
- Mariusz Karpowicz, Wileńska odmiana architektury XVIII wieku, Wydawnictwo: Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa 2012, ISBN 978-83-63580-10-0.