Maryna (imię): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika Maitake (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Yashaa.
Znacznik: Wycofanie zmian
lit.
Znacznik: Wycofane
Linia 1: Linia 1:
{{inne znaczenia|imienia|[[Maryna|inne znaczenia tego słowa]]}}
{{inne znaczenia|imienia|[[Maryna|inne znaczenia tego słowa]]}}
'''Maryna''' – [[imię]] żeńskie pochodzące od [[łacina|łacińskiego]] przymiotnika ''marina'' – morska. W Polsce męskim odpowiednikiem tego imienia jest [[Maryn]], w niektórych innych krajach – Marino.
'''Maryna''' – [[imię]] żeńskie pochodzenia [[łacina|łacińskiego]].


Dość powszechnie uważa się, że imię to zostało utworzone od imienia ''[[Maria]]'', pierwotnie jako jego zdrobnienie, choć dziś ma już charakter neutralny (w gwarach nawet niekiedy pejoratywny)<ref name=Bubak>{{Cytuj książkę | nazwisko = Bubak | imię = Józef | tytuł = Księga naszych imion | wydawca = [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich]] | miejsce = Wrocław – Warszawa – Kraków | data = 1993 | isbn = 83-04-03860-9 | strony = 222‒223}}</ref><ref name=Grzenia>{{Cytuj książkę | nazwisko = Grzenia | imię = Jan | autor link = Jan Grzenia | tytuł = Słownik imion | wydawca = [[Wydawnictwo Naukowe PWN]] | miejsce = Warszawa | data = 2008 | wydanie = trzecie | isbn = 978-83-01-15644-2 | strony = 236‒237}}</ref>. W rzeczywistości jest to jednak żeński odpowiednik imienia ''[[Maryn]]'', w Polsce obecnie niezwykle rzadkiego<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/> (w 1994 roku nosiła je jedna osoba<ref name=Rymut>{{Cytuj książkę | tytuł = Słownik imion współcześnie w Polsce używanych | wydawca = [[Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk]] | miejsce = Kraków | data = 1995 | isbn = 83-85579-13-3 | inni = Red. [[Kazimierz Rymut]] | url = https://rcin.org.pl/dlibra/doccontent?id=233 | strony = 274‒275}}</ref>).
Jego odpowiednik ''Marina'' najbardziej popularny jest we Włoszech, Hiszpanii, Portugalii, Skandynawii i Rosji{{fakt|data=2011-11}}.


''Maryn'' wywodzi się od imienia {{w języku|la|Marinus}}, a to z kolei powstało z przymiotnika {{w języku|la|marinus}} „morski”<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>.
'''Maryna''' [[imieniny]] obchodzi [[12 lutego]], [[18 lipca]], [[30 lipca]] i [[11 listopada]]<ref>[http://www.santiebeati.it/dettaglio/90885 Santi e beati]</ref>.


Imię ''Maryna'' poświadczone jest w Polsce już w XV wieku (najwcześniej w 1443 roku)<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>. Zdrobnienie od niego brzmi ''Marynia''<ref name=Bubak/>. Używany jest także wariant ''Marina''<ref name=Grzenia/>. W roku 2001 imię ''Maryna'' nosiły 203 osoby, zaś w wariancie ''Marina'' – 362<ref name=Grzenia/>.
Znane osoby noszące imię '''Maryna''':

Maryna imieniny obchodzi: 3 marca<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>.

== Odpowiedniki w innych językach ==
* angielski: Marina<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>
* białoruski: Марына (Maryna)<ref name=Bubak/>
* bułgarski: Марина (Marina), Маринка (Marinka)<ref name=Bubak/>
* czeski: Marina<ref name=Bubak/>
* duński: Marina, Maren, Marne<ref name=Bubak/>
* francuski: Marina<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>
* hiszpański: Marina<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>
* litewski: Marina, Marynė<ref name=Bubak/>
* łacina: Marina<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>
* macedoński: Маринка (Marinka)<ref name=Bubak/>
* niderlandzki: Marina<ref name=Bubak/>
* niemiecki: Marina<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>, Marine<ref name=Grzenia/>
* norweski: Marina, Maren<ref name=Bubak/>
* portugalski: Marinka<ref name=Bubak/>
* rosyjski: Марина (Marina)<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>
* rumuński: Marina<ref name=Bubak/>
* słowacki: Marina<ref name=Bubak/>
* słoweński: Marina, Marinka<ref name=Bubak/>
* ukraiński: Марина (Maryna)<ref name=Bubak/>
* węgierski: Marina<ref name=Bubak/>
* włoski: Marina<ref name=Bubak/><ref name=Grzenia/>

== Znane osoby noszące imię Maryna ==
* [[Maryna (księżna Kentu)|Maryna, księżna Kentu]], żona Jerzego
* [[Maryna (księżna Kentu)|Maryna, księżna Kentu]], żona Jerzego
* [[Maryna z Ōmury]] – japońska męczennica, święta katolicka
* [[Maryna z Ōmury]] – japońska męczennica, święta katolicka

Wersja z 13:51, 5 cze 2021

Marynaimię żeńskie pochodzenia łacińskiego.

Dość powszechnie uważa się, że imię to zostało utworzone od imienia Maria, pierwotnie jako jego zdrobnienie, choć dziś ma już charakter neutralny (w gwarach nawet niekiedy pejoratywny)[1][2]. W rzeczywistości jest to jednak żeński odpowiednik imienia Maryn, w Polsce obecnie niezwykle rzadkiego[1][2] (w 1994 roku nosiła je jedna osoba[3]).

Maryn wywodzi się od imienia łac. Marinus, a to z kolei powstało z przymiotnika łac. marinus „morski”[1][2].

Imię Maryna poświadczone jest w Polsce już w XV wieku (najwcześniej w 1443 roku)[1][2]. Zdrobnienie od niego brzmi Marynia[1]. Używany jest także wariant Marina[2]. W roku 2001 imię Maryna nosiły 203 osoby, zaś w wariancie Marina – 362[2].

Maryna imieniny obchodzi: 3 marca[1][2].

Odpowiedniki w innych językach

  • angielski: Marina[1][2]
  • białoruski: Марына (Maryna)[1]
  • bułgarski: Марина (Marina), Маринка (Marinka)[1]
  • czeski: Marina[1]
  • duński: Marina, Maren, Marne[1]
  • francuski: Marina[1][2]
  • hiszpański: Marina[1][2]
  • litewski: Marina, Marynė[1]
  • łacina: Marina[1][2]
  • macedoński: Маринка (Marinka)[1]
  • niderlandzki: Marina[1]
  • niemiecki: Marina[1][2], Marine[2]
  • norweski: Marina, Maren[1]
  • portugalski: Marinka[1]
  • rosyjski: Марина (Marina)[1][2]
  • rumuński: Marina[1]
  • słowacki: Marina[1]
  • słoweński: Marina, Marinka[1]
  • ukraiński: Марина (Maryna)[1]
  • węgierski: Marina[1]
  • włoski: Marina[1][2]

Znane osoby noszące imię Maryna

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Józef Bubak: Księga naszych imion. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 222‒223. ISBN 83-04-03860-9.
  2. a b c d e f g h i j k l m n o Jan Grzenia: Słownik imion. Wyd. trzecie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 236‒237. ISBN 978-83-01-15644-2.
  3. Słownik imion współcześnie w Polsce używanych. Red. Kazimierz Rymut. Kraków: Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, 1995, s. 274‒275. ISBN 83-85579-13-3.