Język santali

Santali

Klasyfikacja genetyczna
{{{klasyfikacja}}}
Status oficjalny
UNESCO	2 wrażliwy↗
Ethnologue	4 edukacyjny↗
Kody języka
ISO 639-1	brak
ISO 639-2	brak
ISO 639-3	sat
IETF	sat
Glottolog	sant1410
Ethnologue	sat
WALS	stl
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

{{Język infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | klasyfikacja = Nieznane pola: "kraj, region1", "przymiotnik", "rodzina", "pozycja", "agencja", "kraj, region2", "rodzaj", "kolor", "barwa" oraz "liczba".

Język santali - język plemienia Santalów (ok. 6 mln) we wschodnich i północno-wschodnich Indiach, także w Bangladeszu, Nepalu i Bhutanie, największy reprezentant grupy językowej munda należącej do rodziny austroazjatyckiej. Język santali został uznany przez konstytucję indyjską jako jeden z 23 urzędowych języków Indii. Norweski misjonarz Paul Olaf Bodding napisał gramatykę i słownik tego języka oraz przetłumaczył w 1914 r. Biblię na język santali, wykorzystując zmodyfikowany alfabet łaciński, często używany jeszcze dziś. Poza tym do zapisu Santali służą także lokalne alfabety: bengalskie, orija i dewanagari. Ponieważ wielość systemów pisma nie sprzyjała rozwojowi i standaryzacji języka, nauczyciel Pandit Raghunath Murmu stworzył w 1925 roku odrębny alfabet, przystosowany do oddania fonetycznych właściwości języka santali, znany jako Ol Chiki lub Ol Cemet. W przeciwieństwie do indyjskich alfabetów sylabicznych, ten system pisma jest czystym alfabetem, podobnie jak alfabet łaciński. Szersze wykorzystanie tego pisma jest jednak ogranicznone niskim poziomem alfabetyzacji wśród Santalów (poniżej 30%).

Zobacz też

• języki urzędowe Indii
• języki Indii
• rozprzestrzenienie języków urzędowych

Linki zewnętrzne

• Wydział języków urzędowych Indii - oficjalna strona na temat języków urzędowych Indii i odnoszącego się do nich prawodawstwa

Bibliografia

• Majewicz, Alfred F., Języki świata i ich klasyfikacja, PWN, Warszawa, 1989, ISBN 83-01-08163-5