Neoterycy

Neoterycy (od gr. hoi neoteroi poietai, dosłownie "poeci młodsi") - to termin oznaczający współcześnie grupę młodych poetów rzymskich działających w połowie I wieku p.n.e.

Neoterycy zerwali z rzymską tradycją wielkich eposów historycznych. Wzorując się na poezji hellenistycznej, zwłaszcza aleksandryjskiej, preferowali utwory niewielkich rozmiarów, lecz wycyzelowane do perfekcji (np. jeden z nich, Helwiusz Cynna, pracował przez dziesięć lat nad epylionem zatytułowanym "Smyrna"). Znamienne było przyjęcie zasady konstruowania poezji na wzór Kallimacha. Jedynym przedstawicielem neoteryków, którego utwory znamy, jest Katullus. Z innych zachowały się najwyżej kilkuwersowe fragmenty.

Z neoterykami sympatyzował - młody w okresie ich działalności - Wergiliusz, ślady ich wpływu odnajduje się w jego twórczości.

Ci neoterycy byli w swoich czasach nazywani terminem łacińskim poetae novi, lub greckim hoi neoteroi poietai, co oznacza "poeci młodsi". Tak nazywa ich Cyceron. Właściwy termin "neoterycy" (łac. poetae neoterici) został ukuty dopiero w czasach Antoninów - była nim nazywana grupa współcześnie działających poetów awangardowych.