Jan Oderfeld

{{{imię i nazwisko}}}

[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt={{{alt grafiki}}}|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia	{{{data urodzenia}}} {{{miejsce urodzenia}}}
Data i miejsce śmierci	{{{data śmierci}}} {{{miejsce śmierci}}}
Odznaczenia
{{{odznaczenia}}}

{{Biogram infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | data urodzenia = | imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | odznaczenia = | commons = | grafika = | data śmierci = | opis grafiki = | miejsce urodzenia = Nieznane pola: "zmarl", "data_urodzin", "wielkość_grafiki", "miejsce_urodzin", "data_smierci", "miejsce_smierci", "Nazwa_grafiki", "on", "opis_grafiki" oraz "Biogram_osoby".

Jan Oderfeld (ur. 19 lutego 1908) - profesor, matematyk, inżynier, konstruktor silników lotniczych, wieloletni wykładowca Politechniki Warszawskiej.

Członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego; Wydział VI Nauk Technicznych

Były członek Polskiej Akademii Nauk; Wydział IV - Nauk Technicznych; Komitet Budowy Maszyn

Jego ojciec był doktorem chemii i współwłaścicielem Zakładów Graficzno-Papierniczych.

Na Politechnice Warszawskiej skończył sekcje ogólną Wydziału Mechanicznego

Przed wojną pracował jako inżynier w przemyśle lotniczym, jako konstruktor silników lotniczych i turbin lotniczych.

Był współtwórcą pierwszej konstrukcji polskiego silnika odrzutowego. W 1931 r. z wraz z inż. Władysławem Bernadzikiewiczem i inż. Józefem Sachsem zbudował pierwszy w Polsce duży model turbinowego silnika odrzutowego.

W 1932 r. w Warsztacie Doświadczalnym Państwowych Zakładów Inżynierii - Ursus, wykonał silnik odrzutowy, zwany strumienica, o zasadzie działania identycznej z zasadą działania współczesnego silnika pulsacyjnego.

Od jesieni 1934 r. współuczestniczył w projektowaniu 8-cylindrowego silnika rzędowego o układzie odwróconej litery V, o mocy startowej 450 KM, przeznaczonego do samolotu. Do 1938 r. wykonano 7 prototypów takich silników.

W czasie wojny pracował w Skierniewicach w Zakładzie Mechanicznym jako kierownik.

Po wojnie rozpoczął działalność dydaktyczną, początkowo w szkole Wawelberga i Rotwanda, a następnie od roku 1949 do 1978 w Politechnice Warszawskiej.

Od roku 1955 do emerytury w roku 1978 był kierownikiem Katedry Teorii Maszyn i Mechanizmów Politechniki Warszawskiej.

Jest twórcą polskiej szkoły teorii maszyn i mechanizmów.

Działał także w Głównym Urzędzie Jakości i Miar. Był twórcą polskiego systemu norm, a w szczególności statystycznego odbioru jakości towarów klasyfikowanych. W tej dziedzinie doktoryzował się u profesora Hugona Steinhausa.

Działając w PKN i Stowarzyszeniu Inżynierów i Mechaników Polskich przyczynił się do upowszechnienia statystycznej kontroli jakości w przemyśle.

Wspólnie z Wiktorem Narkiewiczem zaprojektował pamięć magnetyczną. Bębny magnetyczne, które zaprojektowali, od czasu opatentowania w roku 1967, były seryjnie produkowane przez ELWRO i stały się standardowym wyposażeniem komputerów używanych w RWPG.

Działał w PAN, gdzie prowadził grupę zastosowań matematyki.

Jest założycielem Międzynarodowej Federacji Teorii Maszyn i Mechanizmów.

Od powstania w 1954 r. kwartalnika Archiwum budowy maszyn współredagował to pismo. Początkowo jako członek Rady Redakcyjnej, potem Komitetu Redakcyjnego, a następnie do roku 1991 jako redaktor działu mechaniki.

W dniu 19 lutego 2008 r. z okazji setnej rocznicy urodzin został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Politechniki Warszawskiej.

Źródła

• Protokół nr 24/XLVI/2007 posiedzenia Senatu Politechniki Warszawskiej w dniu 19 grudnia 2007 r.
• Życiorys i wywiad z prof. Oderfeldem