Mgławica Tarantula

Mgławica Tarantula

Mgławica Tarantula (NGC 2070)
Odkrywca	de Lacaille
Data odkrycia	5 grudnia 1751
Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór	Złota Ryba
Typ	mgławica emisyjna
Rektascensja	05h 38m 38s
Deklinacja	-69° 05,7'
Odległość	170 ± 10 tys. ly (49 ± 3 tys. pc)
Jasność pozorna mgławicy	8m
Rozmiary kątowe	40' × 25'
Charakterystyka fizyczna
Wymiary	1.000 ly
Alternatywne oznaczenia
NGC 2070, 30 Doradus

Mgławica Tarantula (NGC 2070, 30 Doradus) - wielka mgławica (obszar H II) w Wielkim Obłoku Magellana. Znajduje się w konstelacji Złotej Ryby. Mgławica Tarantula po raz pierwszy została skatalogowana jako gwiazda 30 Doradus. 5 grudnia 1751 roku Nicolas Louis de Lacaille uznał ją za mgławicę.

Jej średnica kątowa 20' na niebie odpowiada w rzeczywistości około 800 lat świetlnych. Masa mgławicy jest równa co najmniej 3000 mas Słońca. Mgławica Tarantula ma widomą wielkość gwiazdową 8, co przy odległości 170.000 lat świetlnych oznacza bardzo jasny obiekt, gdyby obiekt ten znajdował się w takiej odległości od Ziemi jak Mgławica Oriona (1300 lat świetlnych), to z punktu widzenia Ziemi rozciągałby się na szerokość kątową 60 Księżyców i byłby na tyle jasny aby w nocy rzucać cień.

Jest to najbardziej aktywny obszar gwiazdotwórczy w całym Układzie Lokalnym. W centrum mgławicy znajduje się młoda gromada masywnych gwiazd skatalogowana jako R136. To właśnie intensywne promieniowanie i silny wiatr pochodzące z tej gromady tworzą poświatę mgławicy oraz kształtują jej włókna.

Mgławica Tarantula zawiera także inne młode gromady gwiazd, jak również ciemne obłoki, rozciągnięte i postrzępione włókna gazu, zwarte mgławice emisyjne, niemal sferyczne pozostałości po supernowych oraz superbąble otaczające gorące gwiazdy. Na obrzeżach mgławicy znajduje się w niej również najbliższa od czasów odkrycia teleskopu supernowa - SN 1987A.

Zobacz też

• Hodge 301 - gromada gwiazd w Mgławicy Tarantula.