Tenor: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
drobne merytoryczne |
drobne redakcyjne, drobne merytoryczne |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
Istnieje rozróżnienie skali tenorowej dla solistów, oscylującej między c a c2 do d2, a skali tenorowej dla tenorów chóralnych, których skala plasuję się od c do g1-a1. |
Istnieje rozróżnienie skali tenorowej dla solistów, oscylującej między c a c2 do d2, a skali tenorowej dla tenorów chóralnych, których skala plasuję się od c do g1-a1. |
||
Niemniej jednak, klasyfikuje się często jako swego rodzaju nienaturalny, wynaturzony, nie będącym z natury samym w sobie.<ref name="ten1">[http:// |
Niemniej jednak, tenor klasyfikuje się często jako swego rodzaju nienaturalny, wynaturzony, nie będącym z natury samym w sobie głos.<ref name="ten1">[http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/75867.html serwis e-teatr.pl]</ref> |
||
Dlatego też jest rzadkością w porównaniu z zupełnie naturalnym, po mutacyjnym [[Baryton|barytonem]] u mężczyzn. |
Dlatego też jest rzadkością w porównaniu z zupełnie naturalnym, po mutacyjnym [[Baryton|barytonem]] u mężczyzn. |
||
Wersja z 18:02, 14 sie 2010
Tenor to rodzaj głosu ludzkiego. Mianem tym określa się również osoby śpiewające tym głosem.
Tenor jest najwyższym głosem męskim osiągalnym rejestrem piersiowym (patrz: technika śpiewu). Zwykle obejmuje zakres od c do c2.
Nazwa głosu pochodzi od włoskiego słowa "tenere" (pol. podtrzymywać). Na początku rozwoju polifonii wokalnej, w muzyce średniowiecznej, tenor zawsze wykonywał partię cantus firmus, podtrzymując głos wysoki (nazywany "cantus", mniej więcej w skali sopranu), który wykonywał inną melodię. W dalszym rozwoju dodano trzeci głos, wyższy niż tenor, śpiewający melodię odnoszącą się do cantus firmus, niejako przeciw tenorowi (contratenor altus, czyli wysoki (=altus) głos śpiewający partię konkurującą z partią tenorową). Następnie dodano kolejny głos, niższy (contratenor bassus, czyli głos niski (=bassus) śpiewający partię również konkurującą z partią tenorową). W ten sposób stworzono podstawowy skład polifoniczny podobny do obecnie nam znanego: cantus, contratenor altus, tenor, contratenor bassus. Dla ułatwienia odrzucono potem słowa "contratenor", tworząc nazewnictwo "cantus - altus - tenor - bassus" upodobnione do stosowanego w naszych czasach, znane już w renesansie i używane częściowo również w baroku.
Przed drugą połową XVII wieku tenory obsadzane były w partiach kojarzonych obecnie z innymi głosami.
Ze względu na to, że przez długi czas w historii kobietom nie wolno było śpiewać w kościele, w głosach wyższych (głównie w partii "cantus") obsadzani byli albo mężczyźni śpiewający falsetem (obecnie zwani kontratenorami), albo chłopcy przed mutacją, posiadający głos zwany dyszkantem. Wbrew obecnym skojarzeniom, w partii "altus" nie śpiewał zwykle głos kojarzony z obecnym żeńskim altem lub falsetowym kontratenorem, ale tenor śpiewający rejestrem piersiowym o wyjątkowo szerokiej skali. Obecnie niektórzy wykonawcy muzyki dawnej, zwykle śpiewający partie tenorowe, często wykonują partie "altus" właśnie w ten sposób (np. Charles Daniels, Stephan van Dyck, a w Polsce m.in. Maciej Gocman).
Skala tenorowa sytuuje się więc pomiędzy skalą barytonu a męskiego altu (śpiewanego falsetem). Istnieje rozróżnienie skali tenorowej dla solistów, oscylującej między c a c2 do d2, a skali tenorowej dla tenorów chóralnych, których skala plasuję się od c do g1-a1.
Niemniej jednak, tenor klasyfikuje się często jako swego rodzaju nienaturalny, wynaturzony, nie będącym z natury samym w sobie głos.[1]
Dlatego też jest rzadkością w porównaniu z zupełnie naturalnym, po mutacyjnym barytonem u mężczyzn.