Wykorzystywanie seksualne dzieci: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
lit.dodanie nowych informacji związanych z nowelizacją KK z 5 listopada 2009 roku, poprawa linków, drobne redakcyjne, aktualizacja szablonu
→‎Aspekty prawne: drobne merytoryczne
Linia 38: Linia 38:


Art. 200b. Kto publicznie propaguje lub pochwala zachowania o charakterze pedofilskim, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2"<ref name="Kodeks karny z 1997 roku" />.
Art. 200b. Kto publicznie propaguje lub pochwala zachowania o charakterze pedofilskim, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2"<ref name="Kodeks karny z 1997 roku" />.

Zgodnie z ową nowelizacją, samo propagowanie lub pochwalanie zachowania o charakterze pedofilskim jest karane.


== Aspekty psychologiczne ==
== Aspekty psychologiczne ==

Wersja z 14:30, 25 wrz 2010

Wykorzystywanie seksualne dzieci – forma krzywdzenia dzieci, w której dziecko jest wykorzystywane w celu zaspokojenia seksualnego osoby dorosłej lub starszej młodzieży[1][2]. Oprócz bezpośredniego kontaktu seksualnego, wykorzystywaniem seksualnym dzieci jest również każda sytuacja, w której dorosły nieprzyzwoicie obnaża swoje genitalia wobec dziecka, namawia (prosi lub naciska na dziecko) do brania udziału w czynnościach o charakterze seksualnym, prezentuje dziecku pornografię lub wykorzystuje dzieci do produkcji pornografii dziecięcej[3][1][4].

Skutki wykorzystywania seksualnego dziecka obejmują: depresję[5], zespół stresu pourazowego[6], zaburzenia lękowe[7], skłonność do wykorzystywania dzieci w wieku dorosłym[8], naruszenie prawidłowego rozwoju seksualnego[9], a także fizyczne uszkodzenia ciała dziecka. Molestowanie seksualne przez członka rodziny jest formą kazirodztwa, które może spowodować poważniejsze i długoterminowe urazy psychiczne, szczególnie w przypadku kazirodztwa rodzicielskiego[10].

Około 20% do 25% kobiet i 5% do 15% mężczyzn było wykorzystywanych seksualnie w dzieciństwie[11][12][13][14][15]. Większość sprawców wykorzystania seksualnego zna się ze swoimi ofiarami. Około 30% to krewni dziecka, najczęściej ojcowie, ojczymowie, wujowie bądź stryjowie lub kuzyni. Około 60% to inni znajomi, tacy jak przyjaciele rodziny, osoby pilnujące dzieci lub sąsiedzi. Obcy są sprawcami około 10% przypadków wykorzystywania seksualnego dzieci. Większość tego typu przypadków jest popełnianych przez mężczyzn, kobiety są zaangażowane w około 14% zgłoszonych przestępstw przeciwko chłopcom i 6% zgłoszonych przestępstw przeciwko dziewczynkom[11]. Większość sprawców, którzy wykorzystywali dzieci przed okresem dojrzewania, to pedofile[16][17], jednakże niewielki procent tych osób nie spełnia kryteriów diagnostycznych dla pedofilii[18].

W prawie "wykorzystywanie seksualne dzieci" to ogólne pojęcie opisujące wykroczenia karne i cywilne, w których dorosły angażuje się w aktywność seksualną z osobą małoletnią lub wykorzystuje małoletniego w celu zaspokojenia seksualnego[19][4]. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne stwierdziło, że "dzieci nie mogą wyrazić zgody na podjęcie aktywności seksualnej z dorosłymi"[20][21] i potępia takie działania: "Osoba dorosła, która angażuje się w aktywność seksualną z dzieckiem, dokonuje czynu karalnego i niemoralnego, który nigdy nie może być uznany za normalne lub społecznie akceptowalne zachowanie"[20].

Aspekty prawne

{{{nazwa}}}
{{{stan prawny}}}
Ciężar gatunkowy

{{{ciężar gatunkowy}}}

Przepis

{{{przepis}}}

Kara

{{{kara}}}

Strona podmiotowa

{{{strona podmiotowa}}}

Odpowiedzialność od 15. roku życia

{{{odpowiedzialność od 15 r.ż.}}}

Typ kwalifikowany

{{{typ kwalifikowany}}}

Typ uprzywilejowany

{{{typ uprzywilejowany}}}

Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Polski Kodeks Karny w celu ochrony dzieci przed wykorzystywaniem seksualnym przywiduje odpowiedzialność karną osób, które dopuszczają się czynności seksualnych z osobami poniżej 15 roku życia[22].

"Art. 200. § 1. Kto obcuje płciowo z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszcza się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadza ją do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w celu zaspokojenia seksualnego prezentuje małoletniemu poniżej lat 15 wykonanie czynności seksualnej"[23].

Nie ma znaczenia czy czyn został spowodowany zaburzeniem określanym jako pedofilia czy wynikał z innych pobudek. W polskim prawodawstwie nie istnieje pojęcie wieku uprawniającego do współżycia. Osoba, która nie ukończyła 15 lat występuję zawsze w roli ofiary. Nie jest karane współżycie dwóch osób w wieku poniżej 15 roku życia[22].

Inne formy wykorzystywania seksualnego dzieci penalizowane są w artykule 202 KK w brzmieniu:

"Art. 202. § 1. Kto publicznie prezentuje treści pornograficzne w taki sposób, że może to narzucić ich odbiór osobie, która tego sobie nie życzy,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 2. Kto małoletniemu poniżej lat 15 prezentuje treści pornograficzne lub udostępnia mu przedmioty mające taki charakter albo rozpowszechnia treści pornograficzne w sposób umożliwiający takiemu małoletniemu zapoznanie się z nimi,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. Kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, przechowuje lub posiada albo rozpowszechnia lub publicznie prezentuje treści pornograficzne z udziałem małoletniego albo treści pornograficzne związane z prezentowaniem przemocy lub posługiwaniem się zwierzęciem,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Kto utrwala treści pornograficzne z udziałem małoletniego poniżej lat 15,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4a. Kto sprowadza, przechowuje lub posiada treści pornograficzne z udziałem małoletniego poniżej lat 15,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 4b. Kto produkuje, rozpowszechnia, prezentuje, przechowuje lub posiada treści pornograficzne przedstawiające wytworzony albo przetworzony wizerunek małoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 5. Sąd może orzec przepadek narzędzi lub innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstw określonych w § 1-4b, chociażby nie stanowiły własności sprawcy"[23].

Zarówno przestępstwo z art. 200 k.k., jak i z art. 202 k.k. są przestępstwami powszechnymi, a ich sprawcą może być każdy człowiek. Przestępstwo z art. 200 może być popełnione umyślnie, w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym[24].

Z dniem 08.06.2010 weszła w życie nowelizacja Kodeksu Karnego[25], która dodała dwa artykuły – 200a. i 200b., o brzmieniu:

"Art. 200a. § 1. Kto w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 197 § 3 pkt 2 lub art. 200, jak również produkowania lub utrwalania treści pornograficznych, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej nawiązuje kontakt z małoletnim poniżej lat 15, zmierzając, za pomocą wprowadzenia go w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania sytuacji albo przy użyciu groźby bezprawnej, do spotkania z nim, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Kto za pośrednictwem systemu teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej małoletniemu poniżej lat 15 składa propozycję obcowania płciowego, poddania się lub wykonania innej czynności seksualnej lub udziału w produkowaniu lub utrwalaniu treści pornograficznych, i zmierza do jej realizacji, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 200b. Kto publicznie propaguje lub pochwala zachowania o charakterze pedofilskim, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2"[23].

Zgodnie z ową nowelizacją, samo propagowanie lub pochwalanie zachowania o charakterze pedofilskim jest karane.

Aspekty psychologiczne

Już samo odbycie stosunku seksualnego z dzieckiem jest nieadekwatne do fazy rozwoju psychoseksualnego, w jakiej się ono znajduje[26]. Nie każde wykorzystanie seksualne musi się zakończyć traumą dziecka[27]. Ma na to wpływ szereg czynników, a szczególnie wiek dziecka, jego płeć i kontekst w jakim doszło do wykorzystania[26].

W 1985 roku Finkelhor i Browne wyróżniki 4 typy mediatorów decydujących o tym, czy wykorzystanie seksualne w okresie dzieciństwa lub adolescencji pociągnie za sobą traumę[26][28].

  1. traumatyczna seksualizacja – związanie sfery seksualności z nadużyciem, dziecko odgrywa wykorzystanie w zabawach, oddaje się kompulsywnej masturbacji, nie uczy się że zaangażowaniu seksualnemu powinno towarzyszyć także pozytywne zaangażowanie uczuciowe (zamiast tego utrwala sobie, że seks może być przedmiotem wymiany), że przyjemność seksualna nie jest czymś złym
  2. zdrada – zawód emocjonalny związany z tym, że nadużycia dopuściła się osoba, która powinna się dzieckiem opiekować lub z tym, że opiekunowie nie reagują kiedy dziecko zgłasza im fakt wykorzystania przez innego dorosłego
  3. bezsilność – grozi rozwinięciem się depresji związana jest z postrzeganiem przez dziecko braku zależności między własnymi wysiłkami w celu zmiany sytuacji, a realnymi zmianami, utrata poczucia bezpieczeństwa
  4. stygmatyzacja – ogólne poczucie bycia odmiennym w negatywny sposób i wyjątkowości wykorzystania

Konfiguracje tych czynników przyczyniają się u dzieci do rozwinięcia negatywnych przekonań na własny temat, objawów psychopatologicznych oraz specyficznego sposobu zachowania/ reagowania.

Dokonana w 2003 roku przez prof. Beisert analiza piśmiennictwa wykazała, że to, czy negatywne doświadczenie wykorzystania przekształci się w traumę zależy od pewnych grup czynników[27].

Cechy wykorzystania:

  • nasycenie agresją
  • wielopostaciowość
  • większe naruszenie intymności (penetracja)
  • długi czas trwania wykorzystywania

Cechy sprawcy:

  • płeć męska
  • wiek 26-50 lat
  • bliska więź z ofiarą

Reakcja osób bliskich: ryzyko traumy zwiększa wcześniejszy wpływ rodziny, który zaburzał rozwój seksualny dziecka oraz odmowa interwencji, kiedy dziecko zwraca się po pomoc po wykorzystaniu.

Czynniki ochronne:

  • zdrowie psychiczne ofiary przed wykorzystaniem
  • wsparcie otoczenia/instytucji

Ofiary wykorzystania seksualnego albo w dorosłym życiu unikają współżycia i tłumią swoje potrzeby seksualne lub angażują się w ryzykowne/ przypadkowe kontakty seksualne[26].

Kontrowersje

W krajach Europy zachodniej obserwuje się rozwój organizacji kwestionujących zasadność penalizacji kontaktów seksualnych z osobami małoletnimi. Ich przedstawiciele uważają, że nie każdy kontakt seksualny z dorosłym jest dla małoletnich szkodliwy, a czasem jest nawet przyjemny (tzw. dobra pedofilia). Swoje przekonania prezentują m.in. na tworzonych przez siebie witrynach internetowych, co spotyka się często z ostrym sprzeciwem[29].

W Holandii od 2006 roku istnieje Partia na rzecz Miłości Bliźniego, Wolności i Różnorodności (PNVD), która postuluje obniżenie z 16 do 12 lat granicy wieku małoletnich, od której współżycie seksualne byłoby dozwolone[30]. W USA działa stowarzyszenie North American Man/Boy Love Association (NAMBLA) zrzeszające osoby dążące do legalizacji związków między chłopcami a mężczyznami[31]. W Niemczech działa organizacja Arbeitsgemeinschaft Humane Sexualität mająca na celu zalegalizowanie stosunków seksualnych z małoletnimi[32].

Seksuolog Zbigniew Izdebski twierdzi, że nie ma pedofilii dobrej dla rozwoju dziecka[33].

Formy instytucjonalne seksualnego wykorzystywania dzieci

Wykroczenia seksualne wobec nieletnich, popełniane przez personel powołany do opieki, w instytucjach takich jak: szkoły, sierocińce, domy poprawcze, określane są jako instytucjonalne wykorzystywanie seksualne[34].

W opublikowanym w 2004 roku raporcie raporcie amerykańskiego departamentu edukacji zebrano relacje wskazujące na to, że w Stanach Zjednoczonych różnych form wykorzystywania seksualnego doświadcza od 3,7 do 50,3% uczniów, przy czym jako najlepiej udokumentowaną autorzy wskazali wartość 9,6%. W Wielkiej Brytanii 0,3% uczniów doznało różnych form molestowania ze strony pracowników systemu edukacji, wliczając w to nauczycieli, księży i personel szkół. Jedynie 6% uczniów zgłaszało tego typu przypadki dorosłym. Raport analizuje także takie kryteria jak zawód, wiek i płeć osób molestujących, wiek, rasa i płeć ofiar molestowania, stosunek do raportowania takich incydentów, fałszywe oskarżenia o molestowanie, skutki molestowania dla ofiar oraz odpowiedź wymiaru sprawiedliwości[35].

Od lat 80. ub. wieku do czasów obecnych głośnym skandalem było wykrywanie masowych przestępstw seksualnych w szkołach i internatach prowadzonych przez organizacje i związki religijne [36]. Należą do nich katolickie i protestanckie szkoły zbiorcze (residential schools) w Kanadzie dla dzieci indiańskich, sierociniec i szkoła katolicka Mount Cashel w Nowej Fundlandii [37]. Powołana w 2007 Narodowa Komisja Prawdy i Pojednania (The Truth and Reconsilliation Commission of Canada) w jednym z założeń swego mandatu wymienia punkt badania systemowego wykorzystywania dzieci i długotrwałych szkód moralnych, psychologicznych i fizycznych, jakie te szkoły wyrządziły na swoich wychowankach oraz na całej społeczności indiańskiej w Kanadzie[38].

Innym przykładem tego typu wykorzystywania uprzywilejowanej pozycji autorytetu i opiekuna a następnie ukrywania popełnionych zbrodni był skandal, który wstrząsnął opinią publiczną w Irlandii w 2009 i 2010. Episkopat Irlandii oraz papież Benedykt XIV pod presją społeczeństwa i wiernych publicznie wyrazili swą skruchę i zapowiedzieli zbadanie sprawy wykorzystywania seksualnego dzieci, będących pod opieką duchownych i pracowników Kościoła Katolickiego. Efektem pracy 9. letniej Komisji Dochodzeniowej badających przykłady seksualnego i fizycznego wykorzystywania dzieci w Irlandii w ponad 100 szkołach prowadzonych przez katolickie zgromadzenie zakonne Irlandzkich Braci Chrześcijańskich było stwierdzenie systematycznego i instytucjonalnego znęcania się nad dziećmi w tych ośrodkach a latach 1930 - 1970[39].

 Zobacz też: skandale seksualne w Kościele katolickim.

Innym przykładem są ujawniane w 2009 i 2010 przypadki gwałtów i przemocy seksualnej stosowanej w zakładach poprawczych dla dzieci i nieletnich w byłym NRD [40].

W części plemion północnego Afganistanu istnieje społecznie akceptowany zwyczaj seksualnego wykorzystywania chłopców przez bogatych mężczyzn, cieszących się autorytetem w lokalnych społecznościach. Możliwość pozwolenia sobie na utrzymanka (bacha bazi) jest oznaką statusu i prestiżu[41][42].

Organizacje przestępcze związane z wykorzystywaniem seksualnym dzieci

Według doniesień medialnych, opartych o informacje uzyskane od organów ścigania, osoby wykorzystujące w różnoraki sposób seksualnie małoletnich, tworzą tajne struktury, niekiedy międzynarodowe, przez media nazywane siatkami pedofilskimi (ang. paedophile rings)[43]. W rzeczywistości chodzić tu może zarówno o zorganizowane grupy przestępcze (niekoniecznie złożone z pedofilów), zajmujące się profesjonalną produkcją i komercyjnym rozpowszechnianiem pornografii dziecięcej[44], lub czerpiące korzyści z dziecięcej prostytucji, jak też o luźne społeczności internetowe, złożone z osób o skłonnościach pedofilnych, udostępniających sobie wzajemnie posiadane materiały o treści pedofilnej (pornograficzne lub nie), lub informacje ułatwiające nawiązywanie kontaktu z potencjalnymi ofiarami[45], i ich tzw. grooming[46], czy też wreszcie o grupy pedofilów związane z jakimś konkretnym miejscem[47].

Być może, istnieją też grupy odpowiedzialne za niektóre zaginięcia dzieci (które są konsekwencją uprowadzenia), za przetrzymywanie ich, i za handel nimi[48].

Organizacje pomagające ofiarom wykorzystywania seksualnego

W 1974 roku na Filipinach założono Fundację PREDA, której zasadniczym celem jest współpraca z organami ścigania i pomoc ofiarom wykorzystywania seksualnego[49].

W Polsce funkcjonuje m.in. portal StopPedofilom.pl[50].

Zobacz też

  1. ↑ a b Child Sexual Abuse.
  2. ↑ Committee on Professional Practice and Standards (COPPS), Board of Professional Affairs (BPA), American Psychological Association (APA). Guidelines for Psychological Evaluations in Child Protection Matters. „American Psychologist”. DOI: 10.1037/0003-066X.54.8.586. 
  3. ↑ Martin J., Anderson J., Romans S., Mullen P., O'Shea M. Asking about child sexual abuse: methodological implications of a two stage survey.. „Child abuse & neglect”. 3 (17). s. 383–92. PMID: 8330225. 
  4. ↑ a b Child sexual abuse definition from the NSPCC
  5. ↑ Roosa MW., Reinholtz C., Angelini PJ. The relation of child sexual abuse and depression in young women: comparisons across four ethnic groups.. „Journal of abnormal child psychology”. 1 (27), s. 65–76, luty 1999. PMID: 10197407. 
  6. ↑ Widom CS., DuMont K., Czaja SJ. A prospective investigation of major depressive disorder and comorbidity in abused and neglected children grown up.. „Archives of general psychiatry”. 1 (64), s. 49–56, styczeń 2007. DOI: 10.1001/archpsyc.64.1.49. PMID: 17199054. 
  7. ↑ Levitan, R. D., N. A. Rector, Sheldon, T., & Goering, P. (2003). "Childhood adversities associated with major depression and/or anxiety disorders in a community sample of Ontario: Issues of co-morbidity and specificity," Depression & Anxiety; 17, 34–42.
  8. ↑ Terri L. Messman-Moore & Patricia J. Long, "Child Sexual Abuse and Revictimization in the Form of Adult Sexual Abuse, Adult Physical Abuse, and Adult Psychological Maltreatment", 15 Journal of Interpersonal Violence, 489 (2000) Szablon:Doi.
  9. ↑ Tabu seksuologii : [wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej]. Warszawa: Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", 2008, s. 145-156. ISBN 978-83-89281-54-8.
  10. ↑ Christine A. Courtois: Healing the incest wound: adult survivors in therapy. New York: Norton, 1988, s. 208. ISBN 0-393-31356-5.
  11. ↑ a b Julia Whealin, Ph.D.: Child Sexual Abuse.
  12. ↑ Finkelhor D. Current information on the scope and nature of child sexual abuse.. „The Future of children / Center for the Future of Children, the David and Lucile Packard Foundation”. 2 (4). s. 31–53. PMID: 7804768. 
  13. ↑ Crimes against Children Research Center
  14. ↑ Family Research Laboratory
  15. ↑ Gorey KM., Leslie DR. The prevalence of child sexual abuse: integrative review adjustment for potential response and measurement biases.. „Child abuse & neglect”. 4 (21), s. 391–8, kwiecień 1997. PMID: 9134267. 
  16. ↑ Hall RC., Hall RC. A profile of pedophilia: definition, characteristics of offenders, recidivism, treatment outcomes, and forensic issues.. „Mayo Clinic proceedings. Mayo Clinic”. 4 (82), s. 457–71, kwiecień 2007. PMID: 17418075. 
  17. ↑ Ames MA., Houston DA. Legal, social, and biological definitions of pedophilia.. „Archives of sexual behavior”. 4 (19), s. 333–42, sierpień 1990. PMID: 2205170. 
  18. ↑ William T. O'Donohue: Sexual deviance: theory, assessment, and treatment. New York: Guilford Press, 1997, s. 175–193. ISBN 1-57230-241-0.
  19. ↑ The Sexual Exploitation of Children, Chart 1: Definitions of Terms Associated With the Sexual Exploitation (SEC) and Commercial Sexual Exploitation of Children (CSEC) (p. 4), University of Pennsylvania Center for Youth Policy Studies, U.S. National Institute of Justice, August 2001.
  20. ↑ a b Leadership Council – APA Statement on Child Sexual Abuse
  21. ↑ APA Letter to the Honorable Rep. DeLay (R-Tx.)
  22. ↑ a b Violetta Konarska-Wrzosek: Ochrona dziecka w polskim prawie karnym. Toruń: Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa "Dom Organizatora", 1999. ISBN 83-87673-61-7.
  23. ↑ a b c Kodeks karny – Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Dz.U. z 1997 r. nr 88, poz. 553
  24. ↑ Agnieszka Barczak-Oplustil, Andrzej Zoll: Kodeks karny : część szczególna : komentarz. T. 2, Komentarz do art. 117-277 k.k.. Kraków: Zakamycze, 2006. ISBN 83-7444-252-2.
  25. ↑ Art. 1 pkt. 25 Ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy – Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2009 r. nr 206, poz. 1589)
  26. ↑ a b c d Tabu seksuologii : [wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej]. Warszawa: Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", 2008, s. 145-156. ISBN 978-83-89281-54-8.
  27. ↑ a b Maria Beisert. Wykorzystanie seksualne - warunki powstania traumy. „Seksuologia polska”. 1 (2), s. 83-91, 2003. (pol.). 
  28. ↑ P Kiembłowski. Długotrwałe skutki przemocy seksualnej u dorosłych, którzy doznali przemocy w dzieciństwie i okresie adolescencji. [www.pseks.pl „Przegląd Seksuologiczny”]. 3, s. 5-16, 2005. (pol.). 
  29. ↑ Mały książę i dziewczyna oskarżona o posiadanie pornografii dziecięcej | prawo | VaGla.pl Prawo i Internet
  30. ↑ Gazeta.pl : Error 404
  31. ↑ Mówi, że jest dobrym pedofilem
  32. ↑ wiadomości.o2.pl - Dobry pedofil
  33. ↑ http://www.kidprotect.pl/newsy/?cat=0&item=1061
  34. ↑ B Gallagher. The extent and nature of known cases of institutional child sexual abuse. „British Journal of Social Work”. 30, s. 795-817, 2000. 
  35. ↑ Charol Shakeshaft: Educator Sexual Misconduct: A Synthesis of Existing Literature. 2004.
  36. ↑ Reuters
  37. ↑ Raport kanadyjskiej Komisji Prawnej z 1999
  38. ↑ Narodowa Komisja Prawdy i Pojednania Kanady - cele i założenia (ang.)
  39. ↑ The Times (podgląd z 08 czerwca, 2010)
  40. ↑ Gazeta Wyborcza, Piekło enerdowskich poprawczaków
  41. ↑ Afghan boy dancers sexually abused by former warlords. Reuters, 18 listopada 2007.
  42. ↑ The Dancing Boys of Afghanistan. PBS, 2010.
  43. ↑ Brytyjska policja rozbiła międzynarodową siatkę pedofilską, wyborcza.pl, [dostęp 16.05.2009]
  44. ↑ Rozbita siatka pedofilska, fakty.interia.pl, [dostęp 16.05.2009]
  45. ↑ Nasz Dziennik, 14.05.2009, str.7.
  46. ↑ Termin ten oznacza, w tym kontekście, udawaną przyjaźń z dzieckiem, mającą na celu osłabienie jego czujności i oporu, celem podjęcia czynności seksualnych.
  47. ↑ Np. o tzw. "siatce pedofilskiej" z Dworca Centralnego w Warszawie opowiada film dokumentalny Pedofile Sylwestra Latkowskiego.
  48. ↑ Np. Marc Dutroux zeznawał, że należał do siatki pedofilów i to im dostarczał dzieci. Artykuł "Miedzynarodówka pedofilów", Wprost, 40/2002
  49. ↑ Portal Fundacji PREDA (en.)
  50. ↑ Strona Stoppedofilom.pl

Linki zewnętrzne

Szablon:Ppraw Szablon:Hmed

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wykorzystywanie_seksualne_dzieci&oldid=23336616”