Stille Hilfe: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Cicha Pomoc przeniesiono do Stille Hilfe: Nazw własnych nie tłumaczymy |
drobne redakcyjne, nazw własnych nie tłumaczymy |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
''' |
'''Stille Hilfe''' ([[Język polski|pol.]] ''Cicha Pomoc'') oficj. ''Stille Hilfe für Kriegsgefangene und Internierte'' - Cicha Pomoc dla Jeńców Wojennych i Internowanych - niemiecka organizacja wspierająca po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] byłych funkcjonariuszy [[III Rzesza|III Rzeszy]]. |
||
Organizacja została założona przez hrabinę Helenę Elisabeth von Isenburg, żonę nazistowskiego naukowca Wilhelma Prinza von Isenburga i Büdingena. Aktywność rozpoczęto od [[1946]]. Pierwotnie jej działalność była utajniona i skupiała się na pomocy dawnym [[Narodowy socjalizm|nazistom]] w ucieczce do krajów [[Ameryka Południowa|Ameryki Południowej]]. Cicha Pomoc została oficjalnie zarejestrowana w [[1951]], co umożliwiło jej przeprowadzanie zbiórek pieniędzy "na więźniów wojennych i inne osoby internowane". |
Organizacja została założona przez hrabinę Helenę Elisabeth von Isenburg, żonę nazistowskiego naukowca Wilhelma Prinza von Isenburga i Büdingena. Aktywność rozpoczęto od [[1946]]. Pierwotnie jej działalność była utajniona i skupiała się na pomocy dawnym [[Narodowy socjalizm|nazistom]] w ucieczce do krajów [[Ameryka Południowa|Ameryki Południowej]]. Cicha Pomoc została oficjalnie zarejestrowana w [[1951]], co umożliwiło jej przeprowadzanie zbiórek pieniędzy "na więźniów wojennych i inne osoby internowane". |
||
Wersja z 11:40, 12 gru 2010
Stille Hilfe (pol. Cicha Pomoc) oficj. Stille Hilfe für Kriegsgefangene und Internierte - Cicha Pomoc dla Jeńców Wojennych i Internowanych - niemiecka organizacja wspierająca po zakończeniu II wojny światowej byłych funkcjonariuszy III Rzeszy.
Organizacja została założona przez hrabinę Helenę Elisabeth von Isenburg, żonę nazistowskiego naukowca Wilhelma Prinza von Isenburga i Büdingena. Aktywność rozpoczęto od 1946. Pierwotnie jej działalność była utajniona i skupiała się na pomocy dawnym nazistom w ucieczce do krajów Ameryki Południowej. Cicha Pomoc została oficjalnie zarejestrowana w 1951, co umożliwiło jej przeprowadzanie zbiórek pieniędzy "na więźniów wojennych i inne osoby internowane".
Cicha Pomoc prowadziła działania w celu ratowania nazistów przed grożącymi im wyrokami (m.in. pokrywa koszty prawne, sądowe) oraz opiekowała się nimi na starość po opuszczeniu przez nich więzień (staranie o miejsca w domach starców, zapewnienie utrzymania i opieki lekarskiej).
Obecnie działalność organizacji aktywnie wspiera Gudrun Burwitz, córka Heinricha Himmlera, szefa SS.[1]
Wśród osób, które chroniono i wspierano byli: Adolf Eichmann, Anton Malloth, Erich Priebke, Erna Wallisch, Josef Mengele, Josef Schwammberger, Klaus Barbie, Walter Rauff.
Bibliografia
- "Cicha Pomoc i brunatni towarzysze", oprac. Oliver Schröm i Andrea Röpke, wyd. 2002.
Linki zewnętrzne
- Córka Himmlera wspiera byłych hitlerowców [dostęp 01.12.2010]
- Artykuł z Franfurter Rundschau, 2001