Teodycea: Różnice pomiędzy wersjami

'''Teodycea''' to gałąź [[teologia|teologii]] zajmująca się problemem jak pogodzić istnienie [[dobro (etyka)|dobrego]], miłosiernego [[Bóg|Boga]] z istnieniem [[zło|zła]].

 

Słowa tego po raz pierwszy w 1710 roku użył niemiecki filozof [[Gottfried Wilhelm Leibniz|Gottfried Leibniz]] w pracy zatytułowanej "Essais de Théodicée sur la bonté de Dieu, la liberté de l'homme et l'origine du mal" ("Teodycea o dobroci Boga, wolności człowieka i pochodzeniu zła") poświęconej obronie sprawiedliwości Bożej w odpowiedzi na zarzuty przeciw istnieniu Opatrzności oparte na stwierdzeniu zła w świecie. Swoją pracę Leibniz głównie skierował polemicznie przeciw sceptykom hugenockim i wolnomyślicielom, na czele z Piotrem Bayle, który wydal swój "Słownik historyczny i krytyczny" w 1697, a powiększył w drugim wydaniu w 1702 korzystając z protestanckiej tolerancji w Holandii.

 

* Wątpimy w to bo nie dysponujemy boskim oglądem całości.

 

 

Jednak skoro [[chrześcijaństwo|religia chrześcijańska]] w Bogu znalazła źródło stworzenia, to jakie jest pochodzenie zła? Leibniz tworzy pojęcie niedoskonałości pierwotnej, tkwiącej w stworzeniu. Logicznie rozumując, to, co stworzone przez doskonałego Boga nie może być również doskonałe, ponieważ stałoby się mu równe. Według Leibniza niedoskonałość pierwotna wyprzedza również [[grzech]], świat był niedoskonały także przed jego popełnieniem, ponieważ ''„to, co stworzone, jest ze swej istoty ograniczone. A stąd wynika, że nie jest ono zdolne widzieć wszystkiego i że może się mylić oraz popełniać inne błędy”''.