Kammu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
mNie podano opisu zmian |
mNie podano opisu zmian |
||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Po wstąpieniu na tron w [[781]] r. zdecydował o przenosinach z [[Nara (miasto w Japonii)|Nary]] do nowej stolicy [[Nagaoka (historyczna)|Nagaoki]]. Powodem przenosin były starania rodziny cesarskiej, by obniżyć wpływy klasztorów buddyjskich w państwie. Jej budowa rozpoczęła się w [[784]] r. Intrygi pałacowe inspirowane przez [[ród Fujiwara]] i pasmo nieszczęść, które spotkało cesarza i jego poddanych (śmierć dwóch żon i matki cesarza, epidemia czarnej ospy) przypisywane mściwemu duchowi niesłusznie oskarżonego o zamach stanu księcia Sawaro, który popełnił samobójstwo, sprawiły, że Kammu zdecydował o ponownych przenosinach stolicy w [[794]] r. do [[Heian-kyō]] (dzisiejsze [[Kioto]]). |
Po wstąpieniu na tron w [[781]] r. zdecydował o przenosinach z [[Nara (miasto w Japonii)|Nary]] do nowej stolicy [[Nagaoka (historyczna)|Nagaoki]]. Powodem przenosin były starania rodziny cesarskiej, by obniżyć wpływy klasztorów buddyjskich w państwie. Jej budowa rozpoczęła się w [[784]] r. Intrygi pałacowe inspirowane przez [[ród Fujiwara]] i pasmo nieszczęść, które spotkało cesarza i jego poddanych (śmierć dwóch żon i matki cesarza, epidemia czarnej ospy) przypisywane mściwemu duchowi niesłusznie oskarżonego o zamach stanu księcia Sawaro, który popełnił samobójstwo, sprawiły, że Kammu zdecydował o ponownych przenosinach stolicy w [[794]] r. do [[Heian-kyō]] (dzisiejsze [[Kioto]]). |
||
Kammu przekształcił Radę Dworską (''Saigi'') w naczelny organ doradczy. Utworzył Biuro Archiwów (''Kurōdodokoro''), które przejęło wszystkie funkcje wykonawcze rządu, oraz Urząd Policji Cesarskiej (''Kebiishi-chō''). Organy te zapewniły mu i jego doradcom bardziej bezpośrednią władzę. Z jego rozkazu wyznaczono {{nihongo|inspektorów obwodowych|勘解由使|kageyushi}} kontrolujących sprawozdania zarządców prowincji ustępujących ze stanowiska. Prowadził ustawiczne walki na granicy z Ezo. W [[792]] zrezygnował z poborowej armii na rzecz milicji lokalnej, zwanej {{nihongo|''kondei''|健児}}, rekrutowanej spośród prowincjonalnej szlachty. |
Kammu przekształcił Radę Dworską (''Saigi'') w naczelny organ doradczy. Utworzył Biuro Archiwów (''Kurōdodokoro''), które przejęło wszystkie funkcje wykonawcze rządu, oraz Urząd Policji Cesarskiej (''Kebiishi-chō''). Organy te zapewniły mu i jego doradcom bardziej bezpośrednią władzę. Z jego rozkazu wyznaczono {{nihongo|inspektorów obwodowych|勘解由使|kageyushi}} kontrolujących sprawozdania zarządców prowincji ustępujących ze stanowiska. Prowadził ustawiczne walki na granicy z Ezo. W [[792]] zrezygnował z poborowej armii na rzecz milicji lokalnej, zwanej {{nihongo|''kondei''|健児}}, rekrutowanej spośród prowincjonalnej szlachty. Przyczynił się do rozkwitu dwóch nowych sekt buddyjskich, [[Tendai]] i [[Shingon (buddyzm)|Shingon]], które trzymały się z dala od spraw politycznych. |
||
Po śmierci nadano mu dwa imiona. W stylu chińskim - ''Kammu'', i w stylu japońskim - {{nihongo|''Yamatonekoamatsuhitsugi'iyaterasu no Mikoto''|日本根子皇統弥照尊}}. Mauzoleum cesarza Kammu znajduje się w [[Prefektura Kioto|prefekturze Kioto]]. Nazywa się ono ''Kashiwabara-no misasagi''<ref>Ponsonby-Fane, Richard. (1959). ''The Imperial House of Japan,'' p. 420.</ref>. |
Po śmierci nadano mu dwa imiona. W stylu chińskim - ''Kammu'', i w stylu japońskim - {{nihongo|''Yamatonekoamatsuhitsugi'iyaterasu no Mikoto''|日本根子皇統弥照尊}}. Mauzoleum cesarza Kammu znajduje się w [[Prefektura Kioto|prefekturze Kioto]]. Nazywa się ono ''Kashiwabara-no misasagi''<ref>Ponsonby-Fane, Richard. (1959). ''The Imperial House of Japan,'' p. 420.</ref>. |
||
Wersja z 16:40, 25 mar 2011
Cesarz Kammu (jap. 桓武天皇 Kammu tennō; ur. 737, zm. 9 kwietnia 806) — 50. cesarz Japonii[1], według tradycyjnego porządku dziedziczenia[2]. Panował w latach 781-806[3]. Przed wstąpieniem na tron nosił imię książę Yamabe (jap. 山部親王 Yamabe-shinnō). Był najstarszym synem cesarza Kōnina[4]. Nazywany także cesarzem Kashiwabara (jap. 柏原天皇 Kashiwabara tennō).
Syn cesarza Kōnina i Takano no Mikasa (córki prowincjonalnego możnowładcy wywodzącego się z rodu koreańskich imigrantów). Jako książę nie miał szans na objęcie tronu, gdyż jego ojciec miał jeszcze syna z małżeństwa z cesarzową Inoue (córka cesarza Shōmu, siostry cesarzowej Shōtoku). Na skutek intrygi Momokawa Fujiwara, który dążył do osadzenia na tronie księcia Yamabe, jego przyrodni starszy brat został odsunięty od władzy i zmarł (rzekomo śmiercią naturalną w tym samym dniu, co jego matka).
Po wstąpieniu na tron w 781 r. zdecydował o przenosinach z Nary do nowej stolicy Nagaoki. Powodem przenosin były starania rodziny cesarskiej, by obniżyć wpływy klasztorów buddyjskich w państwie. Jej budowa rozpoczęła się w 784 r. Intrygi pałacowe inspirowane przez ród Fujiwara i pasmo nieszczęść, które spotkało cesarza i jego poddanych (śmierć dwóch żon i matki cesarza, epidemia czarnej ospy) przypisywane mściwemu duchowi niesłusznie oskarżonego o zamach stanu księcia Sawaro, który popełnił samobójstwo, sprawiły, że Kammu zdecydował o ponownych przenosinach stolicy w 794 r. do Heian-kyō (dzisiejsze Kioto).
Kammu przekształcił Radę Dworską (Saigi) w naczelny organ doradczy. Utworzył Biuro Archiwów (Kurōdodokoro), które przejęło wszystkie funkcje wykonawcze rządu, oraz Urząd Policji Cesarskiej (Kebiishi-chō). Organy te zapewniły mu i jego doradcom bardziej bezpośrednią władzę. Z jego rozkazu wyznaczono inspektorów obwodowych (jap. 勘解由使 kageyushi) kontrolujących sprawozdania zarządców prowincji ustępujących ze stanowiska. Prowadził ustawiczne walki na granicy z Ezo. W 792 zrezygnował z poborowej armii na rzecz milicji lokalnej, zwanej kondei (jap. 健児), rekrutowanej spośród prowincjonalnej szlachty. Przyczynił się do rozkwitu dwóch nowych sekt buddyjskich, Tendai i Shingon, które trzymały się z dala od spraw politycznych.
Po śmierci nadano mu dwa imiona. W stylu chińskim - Kammu, i w stylu japońskim - Yamatonekoamatsuhitsugi'iyaterasu no Mikoto (jap. 日本根子皇統弥照尊). Mauzoleum cesarza Kammu znajduje się w prefekturze Kioto. Nazywa się ono Kashiwabara-no misasagi[5].
- ↑ Kunaichō: 桓武天皇 (50)
- ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 86-95.
- ↑ Titsingh, p. 86; Alexandrowicz, Jerzy et al. (1902). "Japonia," Wielka encyklopedya powszechna ilustrowana, Vol. 31, p. 625.
- ↑ Titsingh, p. 86.
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 420.
Bibliografia
- Alexandrowicz, Jerzy and Jan Banzemer. (1902). Wielka encyklopedya powszechna ilustrowana, Vols. 31-32. Warszawa: Druk. Jezierski. OCLC 255159704
- Kanert, Maciej. (2006). Starożytna Japonia, WUJ, Kraków. ISBN 83-233-2152-3
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto, Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- Tubielewicz, Jolanta. (1984). Historia Japonii, Ossolineum, Wrocław. ISBN 83-04-01486-6
- John Whitney Hall: Japonia od czasów najdawniejszych do dzisiaj. Warszawa: PIW, 1979. ISBN 83-06-00205-9.