Pałac Szustra: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
interwiki de |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) drobne techniczne |
||
Linia 34: | Linia 34: | ||
}} |
}} |
||
'''Pałac Szustra''' (''Pałacyk Szustra'', ''Pałacyk Lubomirskich'') |
'''Pałac Szustra''' (''Pałacyk Szustra'', ''Pałacyk Lubomirskich'') – [[pałac]] na terenie [[Warszawa|Warszawy]], znajdujący się w dzielnicy [[Mokotów]] przy ul. Morskie Oko 2 (dawniej przy [[ulica Puławska w Warszawie|ul. Puławskiej]] 55/57). Obecnie mieści się w nim siedziba [[Warszawskie Towarzystwo Muzyczne|Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki]]. |
||
== Historia == |
== Historia == |
Wersja z 12:22, 4 lis 2011
nr rej. 454/2 z 1.07.1965 | |
strona zachodnia | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
ul. Morskie Oko 2 |
Architekt |
Efraim Szreger, Henryk Marconi przebudowa w stylu neogotyckim, Adam Idźkowski przebudowa w stylu neorensansowym |
Rozpoczęcie budowy |
1772 |
Ukończenie budowy |
1775 |
Ważniejsze przebudowy |
1845, 1852, odbudowa 1962-1965 |
Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} |
Pałac Szustra (Pałacyk Szustra, Pałacyk Lubomirskich) – pałac na terenie Warszawy, znajdujący się w dzielnicy Mokotów przy ul. Morskie Oko 2 (dawniej przy ul. Puławskiej 55/57). Obecnie mieści się w nim siedziba Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki.
Historia
W latach 1772-1775 Efraim Szreger na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł klasycystyczny pałacyk dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej. Założenia ogrodowe opracował Szymon Bogumił Zug. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. "moje wzgórze"). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dziś, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i glorieta flamandzka (domek mauretański).
W 1776 Zug przebudował wschodnią elewację tego budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez Franciszka Szustra, zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Kolejna przebudowa, tym razem neorenesansowa, nastąpiła w 1852 dzięki Adamowi Idźkowskiemu. W ogrodzie pojawiły się domki letniskowe. W czasie wojny Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po wojnie całość posiadłości znacjonalizowano, a w latach 1962-1965 odbudowano pałac i odnowiono park.
Tadeusz Maciej Szuster, będący ostatnim z rodu, zmarł w 1973. Potomkiem Szustrów (przez matkę) był również Jerzy Waldorff.
Galeria
-
strona północna
-
strona wschodnia
-
strona południowa
-
Mauzoleum Szustrów u stóp pałacu
-
Domek mauretański