Heinrich von Kleist

Heinrich von Kleist

Heinrich von Kleist (ur. 18 października 1777 we Frankfurcie nad Odrą, zm. 21 listopada 1811 w Wannsee pod Berlinem) – pisarz, dramaturg, poeta i publicysta niemiecki.

Po śmierci swojego ojca w roku 1788, Heinrich von Kleist został wysłany do Berlina. W latach 1792-1799 był oficerem w armii pruskiej. W tym czasie walczył przeciwko Francji. W 1795 r. został mianowany chorążym, a w 1797 – podporucznikiem. Po dobrowolnym opuszczeniu armii zaczął w kwietniu 1799 studiować m.in. matematykę, fizykę i łacinę na Uniwersytecie Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. W tym też roku poznał Wilhelminę von Zenge, córkę generała, z którą zaręczył się już na początku 1800 roku. Po zaledwie po trzech semestrach nauki (1800), przerwał studia i został wolontariuszem w pruskim ministerstwie gospodarki w Berlinie. Krok ten spowodowany był m.in. wolą rodziny narzeczonej, aby został urzędnikiem państwowym.

W latach 1808-1810 redagował w Dreźnie pismo artystyczne Phoebus, a także periodyk Berliner Abendblatter.

Popełnił samobójstwo w pobliżu Wannsee w okolicach Berlina. Zastrzelił się wraz ze swoją przyjaciółką, Henriettą Vogel. Był to chłodno przemyślany czyn estetyczny, do którego długo się przygotowywał. Spowodowany był poznaną w 1801 roku filozofią Kanta i ideą niepoznawalności prawdy.

Zasłynął głównie jako dramaturg, autor licznych sztuk, m.in.:

• Amphitryon (1805-1807),
• Książę Homburg (1810, wydanie polskie 1910),
• Penthesilea (1811, wydanie polskie 1938),
• Rozbity dzban (1811, wydanie polskie 1953).

Uważany za twórcę niemieckiej nowelistyki psychologicznej, np.:

• Michał Kohlhaas (1808),
• Zaręczyny w San Domingo (1811).

Kluczowym pismem teoretycznym Kleista jest O teatrze marionetek.

Wybory polskie:

• Dzieła wybrane (1960),
• Dramaty i nowele (1969).