Mario Del Monaco

{{{nazwa}}}

Miejsce urodzenia	Florencja
Pochodzenie	Włochy
Gatunki	muzyka poważna
Strona internetowa

{{Artysta muzyczny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | faksymile = | data urodzenia = | wydawnictwo = | nazwa oryginalna = | imię i nazwisko = | typ głosu = | wyróżniony instrument = | nazwa = | miejsce urodzenia = | opis zdjęcia = | odznaczenia = | alt zdjęcia = | miejsce śmierci = | data śmierci = | opis faksymile = Nieznane pola: "opis_zdjęcia", "wytwórnia", "data_urodzenia", "imię_nazwisko", "wyróżniony_instrument", "miejsce_urodzenia", "data_śmierci", "wykonawca", "tło", "miejsce_śmierci" oraz "typ_głosu".

Mario del Monaco (ur. 27 lipca 1915 we Florencji – zm. 16 października 1982 w Mestre) – włoski śpiewak operowy, tenor, uważany za jednego z najwybitniejszych artystów operowych XX wieku.

Biografia

Del Monaco urodził się w muzykalnej, dobrze sytuowanej rodzinie urzędnika państwowego. W dzieciństwie wiele podróżował – spędził pierwsze cztery lata we Florencji, następnie w Cremonie i Pesaro. Naukę muzyki rozpoczął od gry na skrzypcach, jednak naukę w konserwatorium w Pesaro podjął w klasie śpiewu, w której studiowała także jego przyszła partnerka sceniczna Renata Tebaldi. Dzięki wygranemu konkursowi młodych talentów wokalnych dostał szansę debiutu w Teatrze im. Pucciniego w Mediolanie w 1940 r. Zagrał Pinkertona w Madame Butterfly i momentalnie zdobył sobie sławę jednego z trzech wielkich tenorów lat 50., obok Giuseppe di Stefano i Franco Corellego. Specjalizował się w repertuarze włoskim, grając na przestrzeni lat w teatrach Mediolanu, Neapolu i Werony oraz w Covent Garden m.in. :

• Turiddu w Rycerskości wieśniaczej, (Pietro Mascagni)
• Alfreda w Traviacie, (Giuseppe Verdi)
• kawalera des Grieux w Manon Lescaut, (Giacomo Puccini))
• Andreę Cheniera w operze pod tym samym tytułem, (Umberto Giordano)
• Radamesa w Aidzie, (Verdi)
• Don Josego w Carmen. (Georges Bizet)
• Manrico – tytułowy Trubadur (Verdi)

W 1946 r. odbył tournée po Ameryce Południowej, grając w Dziewczynie ze Złotego Zachodu i Mefistofelesie. Po swoim powrocie ponownie śpiewał Andreę Chéniera w La Scali oraz wystąpił w filmie kryminalnym Człowiek w szarych spodniach, w którym śpiewał kilka arii operowych. W 1950 r. po raz pierwszy zagrał Otella w operze Giuseppe Verdiego pod tym samym tytułem. Stał się on jego legendarną rolą Zagrał ją co najmniej 218 razy i został pochowany w kostiumie tego bohatera.

W lipcu tego samego roku znowu zaczął występować za oceanem, grając w San Francisco w Aidzie, a następnie cztery sezony występując w Metropolitan Opera. Wykreował w niej nową rolę Cavaradossiego w Tosce oraz Pollia w Normie. W 1959 r. zachwycił z kolei publiczność radziecką rolami Cania w Pajacach oraz Don Josego w Carmen. Otrzymał nawet Akademicką Nagrodę im. Lenina. W 1960 r. zagrał Samsona w Samsonie i Dalili w paryskiej Operze Garnier. W 1963 uległ poważnemu wypadkowi drogowemu pod Monachium, jednak w osiem miesięcy zdołał wrócić do pełni sił i ponownie wykonywać rolę Cavaradossiego.

Zakończył karierę w 1973 r. Ostatnim jego występem były oficjalne obchody stulecia urodzin Enrico Caruso.

Od 1941 r. był żonaty z sopranistką Riną Filippini. Jego syn Giancarlo jest reżyserem teatralnym.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona artysty