Oleg Łatyszonek: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
m Usunięto kategorię "Polscy Białorusini" za pomocą HotCat |
||
Linia 62: | Linia 62: | ||
[[Kategoria:Ludzie związani z Elblągiem]] |
[[Kategoria:Ludzie związani z Elblągiem]] |
||
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)]] |
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)]] |
||
[[Kategoria:Polscy Białorusini]] |
|||
[[Kategoria:Polscy historycy]] |
[[Kategoria:Polscy historycy]] |
||
[[Kategoria:Polscy muzealnicy]] |
[[Kategoria:Polscy muzealnicy]] |
Wersja z 14:46, 6 lip 2012
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Zawód, zajęcie |
historyk |
Odznaczenia | |
Oleg Łatyszonek (biał. Алег Латышонак, Aleh Łatyszonak) (ur. 27 maja 1957 w Elblągu) – białoruski historyk i działacz społeczny w Polsce.
W 1980 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1996 roku obronił doktorat na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 2008 roku jest doktorem habilitowanym.
Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel historii, asystent w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa, asystent w Instytucie Badań Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, asystent Muzeum Wojska w Białymstoku, dziennikarz tygodnika Niwa. Od 1997 pracuje jako adiunkt w Katedrze Kultury Białoruskiej Uniwersytetu w Białymstoku a następnie profesor w Instytucie Historii i Nauk Politycznych UwB.
Od 1981 działacz NSZZ „Solidarność” Region Białystok. W 1982 aresztowany za działalność polityczną w podziemnych strukturach „Solidarności”. W drugiej połowie lat 80. - przewodniczący komisji naukowej podziemnego wówczas Białoruskiego Zrzeszenia Studentów. Aktywny współorganizator życia politycznego białoruskiej mniejszości narodowej w Polsce. 1992–1994 przewodniczący Rady Głównej Białoruskiego Zjednoczenia Demokratycznego. Od 1996 roku jest przewodniczącym Białoruskiego Towarzystwa Historycznego. Od 1995 - członek zarządu Związku Białoruskiego w Rzeczypospolitej Polskiej.
Autor książki "Białoruskie formacje wojskowe 1917-1923" oraz ponad 200 artykułów naukowych i publicystycznych. Tłumacz literatury białoruskiej na język polski. Członek Kolegium Redakcyjnego Białoruskich Zeszytów Historycznych. Współpracownik Polskiego Słownika Biograficznego.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008)[1].
Wybór opublikowanych prac naukowych
- Białoruskie formacje wojskowe 1917-1923, Białystok 1995
- Historia Białorusi od połowy XVIII do końca XX wieku, Białystok 2002, wraz z Eugeniuszem Mironowiczem
- Radziwiłłowa z Zawiszów 1. v. Krasińska Maria Magdalena, Polski Słownik Biograficzny, T. XXX, wraz z Andrzejem A. Ziębą
- Polonia na tle innych grup etnicznych w Kanadzie, sprawozd., Kwartalnik Historyczny, R. XCIV, Nr 4, 1987
- Problematyka społeczno-demograficzna ziem białoruskich od połowy XIX w. do 1939 r. w świetle literatury z lat 60. – 80., Studia Historyczne, R. 31, 1988, z. 4
- Generał Bułak-Bałachowicz – od armii carskiej do armii narodowej, Dyskusja, Nr 2-3 (23)
- Spod czerwonej gwiazdy pod biały krzyż, Zeszyt Naukowy Muzeum Wojska w Białymstoku, Z. 6, 1992
- Dwa plakaty z lat 1917-1919 w zbiorach Muzeum Wojska w Białymstoku, Zeszyt Naukowy Muzeum Wojska w Białymstoku, Z. 6, 1992
- Białoruski ośrodek narodowy w Grodnie wobec niepodległego państwa polskiego, Białostocczyzna, Nr 1, 1994
- Mundury i odznaki białoruskich formacji wojskowych 1918-1923, Zeszyt Naukowy Muzeum Wojska w Białymstoku, Z. 8, 1994
- Białoruskie Oświecenie, Białoruskie Zeszyty Historyczne, Z. 2, 1994
- Mikołaj Demidow (1918-1967), Białoruskie Zeszyty Historyczne, Z. 1(3), 1995
- Działalność białoruskich wojskowych na terytorium Ukrainy w latach 1919-1920, Białoruskie Zeszyty Historyczne, Z. 1(5), 1996
- Pierwsze wzmianki o „Białej Rusi” i „Białych Rusinach”, Białoruskie Zeszyty Historyczne, Z. 21, 2004
Linki zewnętrzne
- {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) .[martwy link]