Cnoty kardynalne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Popups: Zmiana linku ze strony przekierowującej Cnoty teologiczne na Cnoty teologalne, WP:SK |
drobne redakcyjne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Cnoty kardynalne''' (łac. ''cardo'' - zawias) – pojęcie w [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwie]] oznaczające ''cnoty ludzkie'' ([[Katechizm Kościoła Katolickiego|KKK]] 1810), które ''odgrywają kluczową rolę i dlatego nazywa się je cnotami |
'''Cnoty kardynalne''' (łac. ''cardo'' - zawias) – pojęcie w [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwie]] oznaczające ''cnoty ludzkie'' ([[Katechizm Kościoła Katolickiego|KKK]] 1810), które ''odgrywają kluczową rolę i dlatego nazywa się je cnotami „kardynalnymi”; wszystkie inne grupują się wokół nich'' (KKK 1805). |
||
Wyróżnia się 4 [[cnota|cnoty]] kardynalne: |
Wyróżnia się 4 [[cnota|cnoty]] kardynalne: |
||
Wersja z 12:33, 17 wrz 2012
Cnoty kardynalne (łac. cardo - zawias) – pojęcie w chrześcijaństwie oznaczające cnoty ludzkie (KKK 1810), które odgrywają kluczową rolę i dlatego nazywa się je cnotami „kardynalnymi”; wszystkie inne grupują się wokół nich (KKK 1805).
Wyróżnia się 4 cnoty kardynalne:
Wymienione są one w Mdr 8:5-7
5. Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym - cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia? 6. Jeśli rozwaga jest twórcza - któreż ze stworzeń bardziej twórcze niż Mądrość? 7. I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - jej to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu[1].
| Iustitia (Sprawiedliwość) |
Fortitudo (Męstwo) |
Prudentia (Roztropność) |
Temperantia (Umiarkowanie) | |
|---|---|---|---|---|
 |
 |
 |
|
Uznawane przez niektórych za zapożyczone od filozofów starożytnych, przede wszystkim od Platona.
U Platona
Platon wyodrębnił trzy części duszy i każdej przypisał określony rodzaj cnoty: cnotą duszy rozumnej jest mądrość (roztropność) i jej osiąganie oraz podporządkowanie się niższych części rozumowi; duszy popędliwej – męstwo, a duszy pożądliwej – panowanie nad sobą, czyli wstrzemięźliwość (umiarkowanie). Te trzy cnoty podporządkowane były czwartej – sprawiedliwości, która pojawia się wtedy, gdy każda z części duszy we właściwy sposób kieruje się przynależną jej cnotą. Jest to teoria czterech cnót, zwanych niekiedy kardynalnymi.