Parafia Najczystszego Serca Maryi w Warszawie

Parafia Najczystszego Serca Maryi

{{{opis grafiki}}}
Państwo	Polska
Siedziba	Warszawa
Adres	ul. Chłopickiego 2 04-314 Warszawa
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Diecezja	warszawsko-praska
Dekanat	grochowski
Proboszcz	ks. prałat Krzysztof Ukleja
Wspomnienie liturgiczne	Najczystszego Serca Maryi (I sobota po oktawie Bożego Ciała) Niepokalanego Serca Maryi – sobota po uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa, wspomnienie.
Położenie na mapie Warszawy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}
Strona internetowa

{{Parafia infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | opis grafiki = | współrzędne = | opis mapy parafii = Nieznane pola: "sekundN", "podpis grafiki", "kod języka", "sekundS", "minutS", "stopniW", "mapa parafii opis", "minutW", "stopniN", "sekundW", "stopniE", "minutE", "stopniS", "sekundE" oraz "minutN".

Parafia Najczystszego Serca Maryi w Warszawie – parafia rzymskokatolicka w Warszawie. Parafia liczy 17 tys. wiernych. Parafia leży na terenie diecezji warszawsko-praskiej, w dekanacie grochowskim, obecnie w dzielnicy Praga Południe.

Historia kościoła

Historia kościoła i parafii jest ściśle związana z wydarzeniami powstania listopadowego, a szczególnie z rozegraną w pobliżu bitwą pod Olszynką Grochowską (25 lutego 1831). Pierwsza wzmianka o kościele, dotyczy drewnianej świątyni zbudowanej w końcu 1924 r., przez pierwszego proboszcza księdza Jana Sztukę. Parafię erygował 25 lutego 1925, kardynał Aleksander Kakowski. Obszerny plac pod budowę ofiarował mieszkaniec Grochowa, Jan Łaski – przedsiębiorca i budowlany, prezes Spółki Seryjnej Budowy Domów. Drewniana świątynia została postawiona w 6 tygodni i przetrwała do 12 września 1944. Spłonęła, kiedy wojska radzieckie zajmowały Pragę.

Szybki przyrost ludności na Grochowie spowodował konieczność budowy większej świątyni. Członkowie Towarzystwa Przyjaciół Grochowa zdecydowali o budowie kościoła – pomnika dla uczczenia pamięci bohaterów poległych w bitwie pod Olszynką Grochowską. Jednocześnie w 1931 r., w setną rocznicę powstania listopadowego, Komitet Budowy Kościoła – Pomnika poległych za Ojczyznę, podjął działania w celu gromadzenia funduszy i materiałów. Wystosowano odezwę do narodu o wsparcie finansowe. Organizowano uroczyste akademie i występy artystów polskich. Urządzano loterie i zabawy, a parafianie kwestowali z puszkami na ulicy. Wreszcie, 10 czerwca 1934, poświęcono kamień węgielny, a budowę w stanie surowym, według projektu architekta Andrzeja Boniego, ukończono w 1941 r. Boni był także twórcą projektu konkatedry pod wezwaniem Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Sokołowie Podlaskim (oba kościoły są bardzo podobne).

Organizatorem, budowniczym i pierwszym proboszczem parafii był, aż do swojej śmierci 26 grudnia 1970, ksiądz Jan Sztuka. W czasie okupacji trwały prace wykończeniowe przy świątyni. Zostały one przerwane w momencie wybuchu powstania warszawskiego. Kościół, na szczęście, nie ucierpiał wiele w czasie wojny. Jedyne straty to nieznacznie uszkodzony dach i mury od strony północnej. Niemcy planowali wysadzenie budynku – nie zdążyli jednak zrealizować swoich planów. Konsekracji kościoła dokonał kardynał Stefan Wyszyński 30 października 1949. Miejsce wiecznego spoczynku w wybudowanym przez siebie kościele, znalazł także proboszcz, ksiądz Jan Sztuka. Jego krypta grobowa znajduje się pod kaplicą nawy bocznej, przy ołtarzu Matki Boskiej Częstochowskiej.

Kiedy tworzono diecezję warszawsko-praską, kościół Najczystszego Serca Maryi typowany był na diecezjalną katedrę, głównie ze względu na jej piękno i okazałość. Ważne znaczenie miało też położenie – tuż przy dużej arterii, jaką jest ulica Grochowska.

Proboszczowie parafii

• ks. prałat Jan Sztuka,
• ks. Franciszek Foks,
• ks. prałat Eugeniusz Bączyk,
• ks. prałat Krzysztof Ukleja.

Opis

Obecnie wnętrze kościoła wypełniają liczne ołtarze z marmuru: główny z 3-metrową figurą Serca Matki Bożej nad tabernakulum, ofiarny wykonany w 2001 r., i sześć ołtarzy bocznych, z których trzy poświęcone są patronce kościoła: Ołtarz Matki Boskiej Fatimskiej, Matki Boskiej Częstochowskiej w kaplicy nawy bocznej, oraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Pozostałe to: Ołtarz Świętej Rodziny, Miłosierdzia Bożego ze sprowadzonymi w 2003 r. relikwiami św. Faustyny, i św. Antoniego Padewskiego. Polichromię kościoła zaprojektowali plastycy p. Baran i p. Sławiński. Na chórze znajdują się 56-głosowe organy, w 2002 r. przebudowane przez firmę Zych, a na potężnej wieży umieszczone są trzy dzwony, które ostatnio zyskały elektryczno-magnetyczny napęd. W dniu 5 listopada 2006 r. została uruchomiona iluminacja kościoła. W kościele urzędują siostry orionistki. W kościele jest wielu ministrantów i kandydatów na ministrantów.

W latach 70 i 80 w kościele działała bardzo duża grupa bielanek, prowadzona przez siostrę Janinę, potem siostrę Naomi. Bielanki uczestniczyły niemal we wszystkich mszach, czasami dwa razy dziennie. W Wielkanoc, podczas mszy rezurekcyjnej, jak również w Boże Ciało, bielanki brały udział w procesjach wokół kościoła i na okolicznych ulicach. Chętnych dziewczynek było tak dużo, że w kościele brakowało sztandarów i poduszek, które mogłyby trzymać. Grupa sypiąca suszone płatki kwiatów przed monstrancją liczyła niekiedy po 60 dziewczynek. Około 100 niosło poduszki i trzymały szarfy sztandarów. Siostra Janina nawet własnoręcznie szyła białe suknie dla dziewcząt. Wiele matek szyło stroje krakowskie. Były również piękne stroje łowickie. W kościele działała także Służba Kościelna, która zajmowała się przygotowaniem kościoła do uroczystości i pilnowała porządku.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona parafii