Oleg Łatyszonek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
przebudowa hasła, uzupełnienie informacji biograficznych, dodanie źródeł
Linia 24: Linia 24:
== Życiorys ==
== Życiorys ==
=== Działalność naukowa i zawodowa ===
=== Działalność naukowa i zawodowa ===
W 1980 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]] w [[Kraków|Krakowie]]. W 1996 obronił [[doktor (stopień naukowy)|doktorat]] na Wydziale Nauk Historycznych [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|Uniwersytetu Mikołaja Kopernika]] w [[Toruń|Toruniu]] na podstawie pracy ''Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923''. Od 2008 roku jest [[habilitacja|doktorem habilitowanym]] (tytuł rozprawy habilitacyjnej: ''Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej'').
W 1980 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]] w [[Kraków|Krakowie]]. W 1996 obronił [[doktor (stopień naukowy)|doktorat]] na Wydziale Nauk Historycznych [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|Uniwersytetu Mikołaja Kopernika]] w [[Toruń|Toruniu]] na podstawie pracy ''Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923''. Od 2008 jest [[habilitacja|doktorem habilitowanym]] (tytuł rozprawy habilitacyjnej: ''Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej'').


Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel historii w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w [[Supraśl]]u (do 1983). Po wyjeździe do Krakowa pracował jako asystent w [[Muzeum Historyczne Miasta Krakowa|Muzeum Historycznym Miasta Krakowa]] i jako asystent w Instytucie Badań Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1991 powrócił do Białegostoku, gdzie podjął pracę w [[Muzeum Wojska w Białymstoku|Muzeum Wojska]]. Od 1993 do 1997 był dziennikarzem tygodnika ''[[Niwa (tygodnik)|Niwa]]''. W latach 1997–2008 pracował jako wykładowca w Katedrze Kultury Białoruskiej [[Uniwersytet w Białymstoku|Uniwersytetu w Białymstoku]]. Od 2008 jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historii i Nauk Politycznych na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku.
Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel historii w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w [[Supraśl]]u (do 1983). Po wyjeździe do Krakowa pracował jako asystent w [[Muzeum Historyczne Miasta Krakowa|Muzeum Historycznym Miasta Krakowa]] i jako asystent w Instytucie Badań Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1991 powrócił do Białegostoku, gdzie podjął pracę w [[Muzeum Wojska w Białymstoku|Muzeum Wojska]]. Od 1993 do 1997 był dziennikarzem tygodnika ''[[Niwa (tygodnik)|Niwa]]''. W latach 1997–2008 pracował jako wykładowca w Katedrze Kultury Białoruskiej [[Uniwersytet w Białymstoku|Uniwersytetu w Białymstoku]]. Od 2008 jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historii i Nauk Politycznych na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku.

Wersja z 19:25, 25 lis 2012

Oleg Łatyszonek
Алег Латышонак
{{{alt grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1957
Elbląg, Polska

Zawód, zajęcie

historyk

podpis
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Oleg Łatyszonek (biał. Алег Латышонак, Aleh Łatyszonak, ur. 27 maja 1957 w Elblągu) – białoruski historyk i działacz społeczny w Polsce.

Życiorys

Działalność naukowa i zawodowa

W 1980 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1996 obronił doktorat na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na podstawie pracy Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923. Od 2008 jest doktorem habilitowanym (tytuł rozprawy habilitacyjnej: Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej).

Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel historii w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Supraślu (do 1983). Po wyjeździe do Krakowa pracował jako asystent w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa i jako asystent w Instytucie Badań Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1991 powrócił do Białegostoku, gdzie podjął pracę w Muzeum Wojska. Od 1993 do 1997 był dziennikarzem tygodnika Niwa. W latach 1997–2008 pracował jako wykładowca w Katedrze Kultury Białoruskiej Uniwersytetu w Białymstoku. Od 2008 jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historii i Nauk Politycznych na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku.

Od 1996 jest przewodniczącym Białoruskiego Towarzystwa Historycznego. Członek Kolegium Redakcyjnego Białoruskich Zeszytów Historycznych. Współpracownik Polskiego Słownika Biograficznego. Tłumacz literatury białoruskiej na język polski.

Działalność społeczna i polityczna

Od 1981 działał w NSZZ „Solidarność” Region Białystok. Współpracował z Biurem Komisji Interwencji Zarządu Regionu, w czasie stanu wojennego zajmował się kolportażem Biuletynu Informacyjnego „Solidarności” Regionu Białystok, pisał artykuły do czasopism drugiego obiegu. W kwietniu 1982 został aresztowany, a w grudniu zwolniony warunkowo. W lipcu 1983 sprawa przeciwko niemu została umorzona.

W okresie pobytu w Krakowie kontynuował działalność w środowiskach niezależnych, publikując w wydawnictwach podziemnych oraz prowadząc wykłady na tzw. "Uniwersytecie Robotniczym"[1]. W drugiej połowie lat 80. związał się także z białoruskim ruchem studenckim, przewodniczył komisji naukowej podziemnego wówczas Białoruskiego Zrzeszenia Studentów, był współzałożycielem festiwalu Basowiszcza.

Od 1991 działał w Białoruskim Zjednoczeniu Demokratycznym, w latach 1992–1994 pełnił funkcję przewodniczącego. Od 1995 jest członkiem zarządu Związku Białoruskiego w Rzeczypospolitej Polskiej. W 1997 został wiceprezesem Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska-Białoruś, a w 1998 był współtwórcą Białoruskiego Radia Racja.

Rodzina

Urodził się w białoruskiej rodzinie inteligenckiej. Ojciec pochodził spod Szarkowszczyzny, a matka z Łuki na Podlasiu. W 1965 rodzina przeprowadziła się do Białegostoku. Oleg Łatyszonek jest żonaty, ma syna[2].

Nagrody i odznaczenia

Wybrane publikacje

  • Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923, Białystok 1995
  • Historia Białorusi od połowy XVIII do końca XX wieku, Białystok 2002 (wraz z Eugeniuszem Mironowiczem)
  • Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej, Białystok 2006
  • Żauniery BNR, Białystok-Wilno, 2009
  • Nacyjanalnaść – Biełarus, Białystok-Wilno 2009
  • Historyja Biełarusi ad siaredziny XVIII st. da paczatku XXI st., Białystok-Wilno 2010 (wraz z Eugeniuszem Mironowiczem)
  • Biełastok-Połacak, Białystok-Wilno 2010
  1. ↑ Oleg Łatyszonek. Słownik "Niezależni dla kultury 1976–1989". [dostęp 25 listopada 2012]. (pol.).
  2. ↑ Алег Латышонак. Беларускі гісторык з Беластока. Nasza Niwa, 24 października 2012. [dostęp 25 listopada 2012]. (biał.).
  3. ↑ M.P. z 2008 r. nr 94, poz. 808

Bibliografia

  • Oleg Łatyszonek. kamunikat.org. [dostęp 25 listopada 2012]. (pol.).
  • Oleg Łatyszonek. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 25 listopada 2012]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oleg_Łatyszonek&oldid=33593847”