Nasciturus: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m r2.7.3) (Robot dodał ca:Nasciturus |
m Bot: Przenoszę 10 linków interwiki do Wikidata, znajdziesz je teraz w zasobie d:q1758266 |
||
Linia 21: | Linia 21: | ||
[[Kategoria:Prawo cywilne]] |
[[Kategoria:Prawo cywilne]] |
||
[[Kategoria:Łacińskie zwroty i paremie prawnicze]] |
[[Kategoria:Łacińskie zwroty i paremie prawnicze]] |
||
[[ca:Nasciturus]] |
|||
[[cs:Nasciturus]] |
|||
[[de:Nasciturus]] |
|||
[[en:Nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur]] |
|||
[[es:Nasciturus]] |
|||
[[it:Posizione giuridica del concepito]] |
|||
[[pt:Nascituro]] |
|||
[[ru:Насцитур]] |
|||
[[sr:Фикција о насцитурусу]] |
|||
[[sh:Nasciturus]] |
Wersja z 19:46, 12 mar 2013
Nasciturus (łac. „mający się urodzić”) – termin pochodzący z prawa rzymskiego oznaczający dziecko poczęte, ale jeszcze nie urodzone.
W prawie rzymskim
W prawie rzymskim w jego przypadku stosowano fikcję prawną, według której miał warunkową zdolność prawną, tzn. mógł być podmiotem praw i obowiązków, jednocześnie sam nie mogąc dokonywać czynności prawnych. To wszystko jednakże pod warunkiem, że urodził się żywy. Ochrona dziecka poczętego a nienarodzonego miała i ma zastosowanie głównie w prawie spadkowym, gdzie dziecko takie może dziedziczyć. Zastosowanie ma tu paremia: nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur – „dziecko poczęte uważa się za już narodzone, o ile chodzi o jego korzyści”.
Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego kuratora, tzw. kuratora łona (łac. curator ventris).
W prawie obecnie obowiązującym
W prawie polskim instytucję nasciturusa przewiduje w szczególności prawo spadkowe, art. 927. § 2. kc: (...) dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe – jest to instytucja nasciturusa funkcjonująca tak samo jak w prawie rzymskim.
W prawie międzynarodowym o nabywaniu praw przez dziecko poczęte, lecz nienarodzone, rozstrzyga prawo właściwe dla praw i obowiązków, o których nabycie chodzi[1].
Kwestia wyjątku
Kwestia tego, czy nasciturus jest wyjątkiem od ogólnie przyjętej zasady, że każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną (art. 8 § 1 kc), czy nie, jest dyskusyjna: niektórzy naukowcy twierdzą, że nie jest to wyjątek z uwagi na fakt, że nasciturus musi urodzić się żywy, aby można było zastosować skuteczną fikcję prawną[2].
Bibliografia
- Marek Kuryłowicz, Adam Wiliński: Rzymskie prawo prywatne. Warszawa: Wolters Kluwer, 2008, s. 84 – 85. ISBN 978-83-7601-073-1.