Kamień do zapalniczki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m lit.
Addbot (dyskusja | edycje)
m Bot: Przenoszę linki interwiki (9) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:q759260
Linia 15: Linia 15:


[[Kategoria:Rozpalanie ognia]]
[[Kategoria:Rozpalanie ognia]]

[[ca:Ferroceri]]
[[de:Auermetall]]
[[en:Ferrocerium]]
[[es:Ferrocerio]]
[[fr:Pierre à briquet]]
[[nl:Auermetaal]]
[[sk:Ferocér]]
[[sv:Auermetall]]
[[uk:Фероцерій]]

Wersja z 16:47, 17 mar 2013

Kamień do zapalniczki – rodzaj krzesiwa wykonany, przeważnie w formie krótkiego walca, ze spieku metalicznego posiadającego cechy piroforyczne. Pierwowzorami kamieni do zapalniczki były tworzywa metaliczne wynalezione przez Welsbacha zawierające drobno sproszkowane żelazo i pierwiastek z grupy lantanowcówcer.

Potarcie kamienia twardym materiałem np. kawałkiem hartowanej stali powoduje wyrwanie drobnych cząstek materiału kamienia, które w wyniku tego procesu rozgrzewają się i samorzutnie zapalają w tlenie zawartym w powietrzu, dając obserwowalny snop iskier – źródło ciepła wystarczające do zapłonu innej substancji palnej. Proces generowania iskier kamieniem do zapalniczki jest analogiczny do tego, który ma miejsce przy mechanicznym szlifowaniu, z tą różnicą, że doprowadzenie mniejszej ilości energii (np. drobny ruch kciukiem przy zapaleniu zapalniczki) powoduje zapłon. Właściwości piroforyczne ceru objawiają sie już w temperaturach rzędu 150-180 °C, który spalając się dostarcza także energii do zapłonu drobin żelaza i generacji iskier.

Współczesne kamienie do zapalniczek zawierają oprócz żelaza i ceru także inne pierwiastki ziem rzadkich.

Dawniej przemyt i pokątny handel kamieniami do zapalniczki stanowił, obecnie już anegdotyczne, źródło dochodów co bardziej przedsiębiorczych obywateli[1][2][3].

Bibliografia