Naloty strategiczne podczas II wojny światowej: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
uzupełnienie |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
[[Plik:Bundesarchiv Bild 183-J313336, Berlin, zerstörtes Propagandaministerium.jpg|thumb|245px|Berlin w marcu 1945, po alianckich nalotach]] |
|||
W nocy 24/25 sierpnia 1940 podczas jednego z nalotów niemiecki samolot, którego pilot został wprowadzony w błąd nieprawidłowym wskazaniem urządzenia nawigacyjnego, zrzucił bomby na [[Londyn|londyńską]] dzielnicę [[East End]]. Brytyjski premier [[Winston Churchill]] zdecydował o odwetowym nalocie na [[Berlin]] i następnej nocy brytyjskie samoloty zrzuciły bomby na dzielnice mieszkaniowe Berlina. W efekcie [[Adolf Hitler]] i [[Hermann Göring]] zaczęli bombardować angielskie miasta<ref>[[Bogusław Wołoszański]] ''Tajna wojna Stalina'', wyd. 1999, str. 262</ref>. |
W nocy 24/25 sierpnia 1940 podczas jednego z nalotów niemiecki samolot, którego pilot został wprowadzony w błąd nieprawidłowym wskazaniem urządzenia nawigacyjnego, zrzucił bomby na [[Londyn|londyńską]] dzielnicę [[East End]]. Brytyjski premier [[Winston Churchill]] zdecydował o odwetowym nalocie na [[Berlin]] i następnej nocy brytyjskie samoloty zrzuciły bomby na dzielnice mieszkaniowe Berlina. W efekcie [[Adolf Hitler]] i [[Hermann Göring]] zaczęli bombardować angielskie miasta<ref>[[Bogusław Wołoszański]] ''Tajna wojna Stalina'', wyd. 1999, str. 262</ref>. |
||
| Linia 10: | Linia 11: | ||
Gdy okazało się, że brytyjskie naloty na niemieckie cele wojskowe w czasie dnia są okupione zbyt wysokimi stratami, [[Royal Air Force|RAF]] zmienił taktykę na nocne naloty na miasta, które bardzo łatwo można było zlokalizować. Amerykanie jednak nie zgadzali się z tą taktyką. W styczniu 1943 przywódcy aliantów zdecydowali o połączeniu obu strategii, aby pokonać morale Niemców<ref name="Bombardowanie Niemiec"/>. |
Gdy okazało się, że brytyjskie naloty na niemieckie cele wojskowe w czasie dnia są okupione zbyt wysokimi stratami, [[Royal Air Force|RAF]] zmienił taktykę na nocne naloty na miasta, które bardzo łatwo można było zlokalizować. Amerykanie jednak nie zgadzali się z tą taktyką. W styczniu 1943 przywódcy aliantów zdecydowali o połączeniu obu strategii, aby pokonać morale Niemców<ref name="Bombardowanie Niemiec"/>. |
||
Przed wybuchem II wojny światowej wielkie mocarstwa posiadały ogromne zapasy broni chemicznej. Adolf Hitler nie zdecydował się na użycie broni chemicznej, pomimo możliwości zadania aliantom dużo większych strat, ponieważ obawiał się zmasowanego odwetu. Zagrożenie było tym większe od 1943, ponieważ alianckie samoloty panowały już wówczas nad przestrzenią powietrzną Niemiec<ref>Bogusław Wołoszański, serial dokumentalny ''Skarby III Rzeszy'', odc. 8 ''Dolina tajemnic'', 2012 r.</ref>. Do końca wojny Brytyjczycy wyprodukowali 3 500 000 pocisków artyleryjskich i ponad 1 800 000 bomb lotniczych napełnionych gazem. Niemcy produkowały wielkie ilości broni chemicznej oraz posiadały wielu żołnierzy przeszkolonych w użyciu tej broni. Hitler jednak posiadał raporty z alianckich nalotów i wiedział, że nie powstrzyma alianckich lotów odwetowych. Niemiecka naziemna i powietrzna obrona przeciwlotnicza mogła zniszczyć jedynie 5-7% alianckich samolotów, których reszta uderzała w cel<ref>TVP Bogusław Wołoszański ''Sensacje XX wieku'', odc. ''Fabryki śmierci'', cz. 1, 1998</ref>. |
|||
[[Nalot dywanowy|Naloty dywanowe]] stanowiły podgrupę nalotów strategicznych. [[Atak atomowy na Hiroszimę i Nagasaki|Zrzucenie bomb atomowych]] na [[Hiroszima|Hiroszimę]] i [[Nagasaki]] także zalicza się do grupy nalotów strategicznych. |
[[Nalot dywanowy|Naloty dywanowe]] stanowiły podgrupę nalotów strategicznych. [[Atak atomowy na Hiroszimę i Nagasaki|Zrzucenie bomb atomowych]] na [[Hiroszima|Hiroszimę]] i [[Nagasaki]] także zalicza się do grupy nalotów strategicznych. |
||
Wersja z 10:26, 18 mar 2013
Szablon:Źródła Naloty strategiczne w czasie drugiej wojny światowej miały miejsce od początku wojny. Termin ten odnosi się do bombardowań i nalotów na cele cywilne i militarne.
Kluczowe kampanie nalotów w trakcie II wojny światowej to niemiecka kampania Blitz podczas bitwy o Anglię i naloty alianckie na Niemcy. Bombardowanie Warszawy podczas kampanii wrześniowej też jest czasami uważane za bombardowanie strategiczne.
Historia
W nocy 24/25 sierpnia 1940 podczas jednego z nalotów niemiecki samolot, którego pilot został wprowadzony w błąd nieprawidłowym wskazaniem urządzenia nawigacyjnego, zrzucił bomby na londyńską dzielnicę East End. Brytyjski premier Winston Churchill zdecydował o odwetowym nalocie na Berlin i następnej nocy brytyjskie samoloty zrzuciły bomby na dzielnice mieszkaniowe Berlina. W efekcie Adolf Hitler i Hermann Göring zaczęli bombardować angielskie miasta[1].
W latach 30. Amerykanie rozwinęli teorię wyszukiwania obiektów najważniejszych dla gospodarki wroga i likwidowania ich bombardowaniem precyzyjnym. 17 sierpnia 1942 8. Armia Lotnicza USA przeprowadziła w okupowanej przez Niemców Francji pierwszą akcję lotniczą w czasie wojny. Po raz pierwszy została użyta w Europie amerykańska strategia bombardowań, precyzyjnych uderzeń w cele przemysłowe i wojskowe. Lotnictwo miało unikać zrzucania bomb na cywili. Amerykanie, pomimo wysokiego ryzyka, dokonywali bombardowań w dzień, korzystając z nowych celowników, które pozwalały na uderzanie w cele z nieznaną dotychczas precyzją[2].
Gdy okazało się, że brytyjskie naloty na niemieckie cele wojskowe w czasie dnia są okupione zbyt wysokimi stratami, RAF zmienił taktykę na nocne naloty na miasta, które bardzo łatwo można było zlokalizować. Amerykanie jednak nie zgadzali się z tą taktyką. W styczniu 1943 przywódcy aliantów zdecydowali o połączeniu obu strategii, aby pokonać morale Niemców[2].
Przed wybuchem II wojny światowej wielkie mocarstwa posiadały ogromne zapasy broni chemicznej. Adolf Hitler nie zdecydował się na użycie broni chemicznej, pomimo możliwości zadania aliantom dużo większych strat, ponieważ obawiał się zmasowanego odwetu. Zagrożenie było tym większe od 1943, ponieważ alianckie samoloty panowały już wówczas nad przestrzenią powietrzną Niemiec[3]. Do końca wojny Brytyjczycy wyprodukowali 3 500 000 pocisków artyleryjskich i ponad 1 800 000 bomb lotniczych napełnionych gazem. Niemcy produkowały wielkie ilości broni chemicznej oraz posiadały wielu żołnierzy przeszkolonych w użyciu tej broni. Hitler jednak posiadał raporty z alianckich nalotów i wiedział, że nie powstrzyma alianckich lotów odwetowych. Niemiecka naziemna i powietrzna obrona przeciwlotnicza mogła zniszczyć jedynie 5-7% alianckich samolotów, których reszta uderzała w cel[4].
Naloty dywanowe stanowiły podgrupę nalotów strategicznych. Zrzucenie bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki także zalicza się do grupy nalotów strategicznych.
Zobacz też
- ↑ Bogusław Wołoszański Tajna wojna Stalina, wyd. 1999, str. 262
- ↑ a b Film dokumentalny Bombardowanie Niemiec (The bombing of Germany), 2010 WGBH Educational Foundation
- ↑ Bogusław Wołoszański, serial dokumentalny Skarby III Rzeszy, odc. 8 Dolina tajemnic, 2012 r.
- ↑ TVP Bogusław Wołoszański Sensacje XX wieku, odc. Fabryki śmierci, cz. 1, 1998