Mario Del Monaco: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m Krzysztof 13 przeniósł stronę Mario del Monaco do Mario Del Monaco: oficjalne nazwisko
ort.
Linia 1: Linia 1:
{{Artysta muzyczny infobox
{{Artysta muzyczny infobox
|wykonawca = Mario del Monaco
|wykonawca = Mario Del Monaco
|zdjęcie = S.Kragujevic, Mario Del Monako.JPG
|zdjęcie = S.Kragujevic, Mario Del Monako.JPG
|tło =
|tło =
Linia 24: Linia 24:
|www =
|www =
}}
}}
'''Mario del Monaco''' (ur. [[27 lipca]] [[1915]] we [[Florencja|Florencji]] – zm. [[16 października]] [[1982]] w [[Mestre]]) – [[Włochy|włoski]] śpiewak operowy, [[tenor]], uważany za jednego z najwybitniejszych artystów operowych XX wieku.
'''Mario Del Monaco''' (ur. [[27 lipca]] [[1915]] we [[Florencja|Florencji]] – zm. [[16 października]] [[1982]] w [[Mestre]]) – [[Włochy|włoski]] śpiewak operowy, [[tenor]], uważany za jednego z najwybitniejszych artystów operowych XX wieku.


== Biografia ==
== Biografia ==
Del Monaco urodził się w muzykalnej, dobrze sytuowanej rodzinie urzędnika państwowego. W dzieciństwie wiele podróżował – spędził pierwsze cztery lata we [[Florencja|Florencji]], następnie w [[Cremona|Cremonie]] i [[Pesaro]]. Naukę muzyki rozpoczął od gry na skrzypcach, jednak naukę w konserwatorium w [[Pesaro]] podjął w klasie śpiewu, w której studiowała także jego przyszła partnerka sceniczna [[Renata Tebaldi]]. Dzięki wygranemu konkursowi młodych talentów wokalnych dostał szansę debiutu w Teatrze im. Pucciniego w [[Mediolan]]ie w 1940 r. Zagrał Pinkertona w [[Madame Butterfly]] i momentalnie zdobył sobie sławę jednego z trzech wielkich tenorów lat 50., obok [[Giuseppe di Stefano]] i [[Franco Corelli|Franco Corellego]]. Specjalizował się w repertuarze włoskim, grając na przestrzeni lat w teatrach Mediolanu, Neapolu i Werony oraz w [[Covent Garden]] m.in. :
Del Monaco urodził się w muzykalnej, dobrze sytuowanej rodzinie urzędnika państwowego. W dzieciństwie wiele podróżował – spędził pierwsze cztery lata we [[Florencja|Florencji]], następnie w [[Cremona|Cremonie]] i [[Pesaro]]. Naukę muzyki rozpoczął od gry na skrzypcach, jednak naukę w konserwatorium w [[Pesaro]] podjął w klasie śpiewu, w której studiowała także jego przyszła partnerka sceniczna [[Renata Tebaldi]]. Dzięki wygranemu konkursowi młodych talentów wokalnych dostał szansę debiutu w Teatrze im. Pucciniego w [[Mediolan]]ie w 1940 r. Zagrał Pinkertona w [[Madame Butterfly]] i momentalnie zdobył sobie sławę jednego z trzech wielkich tenorów lat 50., obok [[Giuseppe Di Stefano]] i [[Franco Corelli|Franco Corellego]]. Specjalizował się w repertuarze włoskim, grając na przestrzeni lat w teatrach Mediolanu, Neapolu i Werony oraz w [[Covent Garden]] m.in. :


* Turiddu w [[Rycerskość wieśniacza|Rycerskości wieśniaczej]], ([[Pietro Mascagni]])
* Turiddu w [[Rycerskość wieśniacza|Rycerskości wieśniaczej]], ([[Pietro Mascagni]])
Linia 39: Linia 39:
W 1946 r. odbył tournée po Ameryce Południowej, grając w [[Dziewczyna ze Złotego Zachodu|Dziewczynie ze Złotego Zachodu]] i [[Mefistofeles (opera)|Mefistofelesie]]. Po swoim powrocie ponownie śpiewał [[Andrea Chénier|Andreę Chéniera]] w [[La Scala|La Scali]] oraz wystąpił w filmie kryminalnym ''Człowiek w szarych spodniach'', w którym śpiewał kilka arii operowych. W 1950 r. po raz pierwszy zagrał Otella w operze [[Giuseppe Verdi]]ego pod tym samym tytułem. Stał się on jego legendarną rolą Zagrał ją co najmniej 218 razy i został pochowany w kostiumie tego bohatera.
W 1946 r. odbył tournée po Ameryce Południowej, grając w [[Dziewczyna ze Złotego Zachodu|Dziewczynie ze Złotego Zachodu]] i [[Mefistofeles (opera)|Mefistofelesie]]. Po swoim powrocie ponownie śpiewał [[Andrea Chénier|Andreę Chéniera]] w [[La Scala|La Scali]] oraz wystąpił w filmie kryminalnym ''Człowiek w szarych spodniach'', w którym śpiewał kilka arii operowych. W 1950 r. po raz pierwszy zagrał Otella w operze [[Giuseppe Verdi]]ego pod tym samym tytułem. Stał się on jego legendarną rolą Zagrał ją co najmniej 218 razy i został pochowany w kostiumie tego bohatera.


W lipcu tego samego roku znowu zaczął występować za oceanem, grając w [[San Francisco]] w [[Aida (opera)|Aidzie]], a następnie cztery sezony występując w [[Metropolitan Opera]]. Wykreował w niej nową rolę Cavaradossiego w [[Tosca|Tosce]] oraz Pollia w [[Norma (opera)|Normie]]. W 1959 r. zachwycił z kolei publiczność radziecką rolami Cania w [[Pajace|Pajacach]] oraz Don Josego w [[Carmen (opera)|Carmen]]. Otrzymał nawet Akademicką Nagrodę im. Lenina. W 1960 r. zagrał Samsona w [[Samson i Dalila (opera)|Samsonie i Dalili]] w paryskiej [[Opera Garnier|Operze Garnier]]. W 1963 uległ poważnemu wypadkowi drogowemu pod Monachium, jednak w osiem miesięcy zdołał wrócić do pełni sił i ponownie wykonywać rolę Cavaradossiego.
W lipcu tego samego roku znowu zaczął występować za oceanem, grając w [[San Francisco]] w [[Aida (opera)|Aidzie]], a następnie cztery sezony występując w [[Metropolitan Opera]]. Wykreował w niej nową rolę Cavaradossiego w [[Tosca|Tosce]] oraz Pollia w [[Norma (opera)|Normie]]. W 1959 r. zachwycił z kolei publiczność radziecką rolami Cania w [[Pajace|Pajacach]] oraz Don Josego w [[Carmen (opera)|Carmen]]. Otrzymał nawet Akademicką Nagrodę im. Lenina. W 1960 r. zagrał Samsona w [[Samson i Dalila (opera)|Samsonie i Dalili]] w paryskiej [[Opéra Garnier|Operze Garnier]]. W 1963 uległ poważnemu wypadkowi drogowemu pod Monachium, jednak w osiem miesięcy zdołał wrócić do pełni sił i ponownie wykonywać rolę Cavaradossiego.


Zakończył karierę w 1973 r. Ostatnim jego występem były oficjalne obchody stulecia urodzin [[Enrico Caruso]].
Zakończył karierę w 1973 r. Ostatnim jego występem były oficjalne obchody stulecia urodzin [[Enrico Caruso]].

Wersja z 13:35, 25 maj 2014

{{{nazwa}}}
Ilustracja
Miejsce urodzenia

Florencja

Pochodzenie

Włochy

Gatunki

muzyka poważna

Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Mario Del Monaco (ur. 27 lipca 1915 we Florencji – zm. 16 października 1982 w Mestre) – włoski śpiewak operowy, tenor, uważany za jednego z najwybitniejszych artystów operowych XX wieku.

Biografia

Del Monaco urodził się w muzykalnej, dobrze sytuowanej rodzinie urzędnika państwowego. W dzieciństwie wiele podróżował – spędził pierwsze cztery lata we Florencji, następnie w Cremonie i Pesaro. Naukę muzyki rozpoczął od gry na skrzypcach, jednak naukę w konserwatorium w Pesaro podjął w klasie śpiewu, w której studiowała także jego przyszła partnerka sceniczna Renata Tebaldi. Dzięki wygranemu konkursowi młodych talentów wokalnych dostał szansę debiutu w Teatrze im. Pucciniego w Mediolanie w 1940 r. Zagrał Pinkertona w Madame Butterfly i momentalnie zdobył sobie sławę jednego z trzech wielkich tenorów lat 50., obok Giuseppe Di Stefano i Franco Corellego. Specjalizował się w repertuarze włoskim, grając na przestrzeni lat w teatrach Mediolanu, Neapolu i Werony oraz w Covent Garden m.in. :

W 1946 r. odbył tournée po Ameryce Południowej, grając w Dziewczynie ze Złotego Zachodu i Mefistofelesie. Po swoim powrocie ponownie śpiewał Andreę Chéniera w La Scali oraz wystąpił w filmie kryminalnym Człowiek w szarych spodniach, w którym śpiewał kilka arii operowych. W 1950 r. po raz pierwszy zagrał Otella w operze Giuseppe Verdiego pod tym samym tytułem. Stał się on jego legendarną rolą Zagrał ją co najmniej 218 razy i został pochowany w kostiumie tego bohatera.

W lipcu tego samego roku znowu zaczął występować za oceanem, grając w San Francisco w Aidzie, a następnie cztery sezony występując w Metropolitan Opera. Wykreował w niej nową rolę Cavaradossiego w Tosce oraz Pollia w Normie. W 1959 r. zachwycił z kolei publiczność radziecką rolami Cania w Pajacach oraz Don Josego w Carmen. Otrzymał nawet Akademicką Nagrodę im. Lenina. W 1960 r. zagrał Samsona w Samsonie i Dalili w paryskiej Operze Garnier. W 1963 uległ poważnemu wypadkowi drogowemu pod Monachium, jednak w osiem miesięcy zdołał wrócić do pełni sił i ponownie wykonywać rolę Cavaradossiego.

Zakończył karierę w 1973 r. Ostatnim jego występem były oficjalne obchody stulecia urodzin Enrico Caruso.

Od 1941 r. był żonaty z sopranistką Riną Filippini. Jego syn Giancarlo jest reżyserem teatralnym.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mario_Del_Monaco&oldid=39517582”