Teatr Animacji w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
szablon
Linia 1: Linia 1:
{{dopracować|styl}}
'''Teatr Animacji''' w [[Poznań|Poznaniu]], założony w [[1945]] roku, zmieniał nazwę zgodnie z ewolucją poszukiwań artystycznych.
'''Teatr Animacji''' w [[Poznań|Poznaniu]], założony w [[1945]] roku, zmieniał nazwę zgodnie z ewolucją poszukiwań artystycznych.
Poznański Teatr Marionetek, kierowany przez Halinę Lubicz, pierwotnie działający w poznańskim pasażu Apollo, szybko przekształcono w Miejski Teatr Marionetek. Trzy lata później, w [[1949]] roku, nazwa Teatru zmieniła się ponownie - na wzór modelu radzieckiego - na Państwowy Teatr Młodego Widza. W [[1954]] roku przyjął z kolei nazwę Teatru Aktora i Lalki, a w [[1958]] przemianował się po raz kolejny na: Teatr Lalki i Aktora Marcinek.
Poznański Teatr Marionetek, kierowany przez Halinę Lubicz, pierwotnie działający w poznańskim pasażu Apollo, szybko przekształcono w Miejski Teatr Marionetek. Trzy lata później, w [[1949]] roku, nazwa Teatru zmieniła się ponownie - na wzór modelu radzieckiego - na Państwowy Teatr Młodego Widza. W [[1954]] roku przyjął z kolei nazwę Teatru Aktora i Lalki, a w [[1958]] przemianował się po raz kolejny na: Teatr Lalki i Aktora Marcinek.

Wersja z 14:16, 24 lip 2014

Teatr Animacji w Poznaniu, założony w 1945 roku, zmieniał nazwę zgodnie z ewolucją poszukiwań artystycznych. Poznański Teatr Marionetek, kierowany przez Halinę Lubicz, pierwotnie działający w poznańskim pasażu Apollo, szybko przekształcono w Miejski Teatr Marionetek. Trzy lata później, w 1949 roku, nazwa Teatru zmieniła się ponownie - na wzór modelu radzieckiego - na Państwowy Teatr Młodego Widza. W 1954 roku przyjął z kolei nazwę Teatru Aktora i Lalki, a w 1958 przemianował się po raz kolejny na: Teatr Lalki i Aktora Marcinek.

Przez wiele lat o obliczu Marcinka decydowały dokonania Leokadii Serafinowicz – scenografki i reżyserki, dyrektorki i kierownik artystycznej Teatru w latach 1969 - 1976. Serafinowicz, szukając nowych, rzadko wówczas obecnych w polskich teatrach lalek, środków wyrazu, uczyniła z Teatru Marcinek teatr poszukujący. Między lalki wprowadziła prawdziwych aktorów, a sięgając po teksty m.in. Norwida i Witkacego, poszerzyła działalność teatru, otwierając go na widza dorosłego. Marcinek w latach 60. I 70. Stał się fenomenem artystycznym i społecznym nie tylko w Poznaniu ale i w Polsce, a to za sprawą takich przedstawień jak m.in.: Wanda Norwida, Siała baba mak Krystyny Miłobędzkiej, O Kasi, co gąski zgubiła Gabrieli Kownackiej, Tygrysek i piraci Hanny Januszewskiej.

W 1979 roku Teatr Marcinek przeniósł się do poznańskiego Centrum Kultury Zamek, w którym siedzibę ma do dzisiaj. W roku 1980 dyrektorem naczelnym Teatru został Antoni Kończal, który powołał na stanowisko dyrektora artystycznego Janusza Ryl-Krystianowskiego. Wraz z przejęciem dyrekcji artystycznej, w roku 1989, Ryl-Krystianowski nadał Teatrowi nazwę, pod którą funkcjonuje obecnie – Teatr Animacji. Rozwój nowej koncepcji Teatru był manifestacją poglądów artystycznych twórcy, wyrazem jego postawy reformatorskiej oraz niezgody na porządek zastany w dziedzinie teatru lalek.

Fragment wypowiedzi programowej Janusza Ryl-Krystianowskiego:

  • TEATR ANIMACJI to teatr lalki, aktora i przedmiotu. Wyróżnia go od teatrów zwanych lalkowymi to, że chętnie korzysta z doświadczeń i tradycji teatru aktorskiego, będąc jednocześnie w opozycji do niego, ponieważ programowo posługuje się lalką i przedmiotem. Czynnikiem konstytutywnym sztuki teatru zwanego lalkowym jest proces animizacji – cud ożywiania – urzeczywistniany jako gra sceniczna za pomocą świadomej i celowej animacji. Stąd nazwa teatru. Teatr lalek w swej postaci klasycznej jest zaledwie jedną z wielu możliwości urzeczywistniania procesu ożywiania.

Do najważniejszych przedstawień w reżyserii Janusza Ryl-Krystianowskiego w Teatrze Animacji należą m.in.: Jaś i Małgosia Jana Brzechwy, Ribidi Rabidi Knoll Katarzyny Grajewskiej i Tadeusza Pajdały, Szałaputki Marii Joterki, Bajka o szczęściu Izabeli Degórskiej, Pozytywka Nijole Indriunaite, W beczce chowany Roberta Jarosza.

29 stycznia 2014 roku dyrektorem Teatru Animacji został Marek Waszkiel, historyk teatru, badacz teatru lalek, wykładowca Akademii Teatralnej.

Bibliografia

  • Śmieszny staruszek, Błażej Kusztelski, Gazeta Poznańska nr 87/15.04.
  • Teatr Animacji Janusza Ryl-Krystianowskiego, Alicji Morawskiej-Rubczak, Poznań 2011.
  • 20 lat Teatru Animacji w Poznaniu, pod redakcją Katarzyny Grajewskiej, Poznań 2009.
  • www.teatranimacji.pl