Bereza: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m dodanie daty do szablonu fakt na podstawie http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bereza%20%28miasto%29&diff=prev&oldid=39241687
m Usunięto kategorię "II Rzeczpospolita" za pomocą HotCat
Linia 67: Linia 67:
{{Miasta obwodu brzeskiego}}
{{Miasta obwodu brzeskiego}}


[[Kategoria:II Rzeczpospolita]]
[[Kategoria:Polesie (Białoruś)]]
[[Kategoria:Polesie (Białoruś)]]
[[Kategoria:Bereza| ]]
[[Kategoria:Bereza| ]]

Wersja z 22:48, 25 lip 2014

Bereza
Ilustracja
Stara część miasta
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Białoruś

Obwód

brzeski

Rejon

bereski

Populacja (2010)
• liczba ludności


29400[1]

Nr kierunkowy

+375 01643

Kod pocztowy

225210

Tablice rejestracyjne

1

Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:city}
Strona internetowa

Bereza (biał. Бяроза), do 1945 Bereza Kartuska[2]miasto na Białorusi, w obwodzie brzeskim, siedziba rejonu bereskiego, do 1945[3] w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie prużańskim.

Linia kolejowa Błudeń-Baranowicze, miasto leży nad rzeką Jasiołdą.

Historia

Klasztor Kartuzów

Klasztor Kartuzów ufundował podkanclerzy litewski Kazimierz Leon Sapieha w roku 1648. Kamień węgielny pod budowę klasztoru poświęcił nuncjusz apostolski Jan de Torres (abp adrianopolitański). Kartuzja budowana była przez architekta sprowadzonego z Włoch. Uposażenie klasztoru (okoliczne miasteczka, wsie, wody i lasy) zatwierdził sejm w 1653. Po zakończeniu budowy kościoła klasztornego konsekrował go biskup wileński Aleksander Kazimierz Sapieha dnia 6 czerwca 1666. Kościół wraz z eremami otoczony został wałami tak, że całość miała kształt sześciokątnej twierdzy. W 1706 car Piotr I Wielki wraz z Augustem II zajęli klasztor z wojskiem. W klasztorze pozostał garnizon 1500 dragonów. Klasztor został zdobyty przez wojska Karola XII w dniu 28 kwietnia 1706. Karol XII w klasztorze spędził dzień 30 kwietnia. Kasata klasztoru nastąpiła w roku 1831. Później kościół klasztorny służył jako kościół parafialny dekanatu prużańskiego[potrzebny przypis].

W XIX w.

Stacja kolejowa drogi żelaznej moskiewskobrzeskiej między Liniewem a Kosowem. Wcześniej, gdy funkcjonowała poczta konna, była tu stacja pocztowa między pobliskimi stacjami Swadbicze i Zapole. Poczta konna obsługiwała trasę aż do Moskwy.

Przed 1939

Na początku 1919 roku Berezę Kartuską zajęli bolszewicy. 14 lutego 1919 roku miejscowość została odbita przez grupę Wojska Polskiego pod dowództwem kpt. Piotra Mienickiego. Polacy zmusili bolszewicki garnizon do wycofania się na wschód, wzięli do niewoli 80 żołnierzy i zdobyli 2 karabiny maszynowe. Datę tę przyjmuje się jako początek wojny polsko-bolszewickiej[4]. Przed 1939 miasto znajdowało się w powiecie prużańskim. Burmistrzem miasta był Jan Downar (w 1945 pierwszy starosta powiatu kętrzyńskiego). W Berezie był 1 kościół katolicki i 1 cerkiew. W mieście była też siedziba wiejskiej gminy Bereza Kartuska (do 1932). 1 kwietnia 1939 roku do miasta włączono wieś Nowosiółki z gminy Sielec[5].

W latach 1934–1939 w Berezie Kartuskiej istniał obóz zwany Miejscem Odosobnienia w Berezie Kartuskiej, przeznaczony głównie dla więźniów politycznych.

Ludzie związani z Berezą Kartuską

Demografia inne

Liczba mieszkańców:

  • 1 stycznia 1878 – 2507 osób, w tym 1386 kobiet (w liczbie ogólnej 1113 Żydów)
  • przed 1939 – 3986 osób.
  1. Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года (ros.)
  2. Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).
  3. Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).
  4. Lech Wyszczelski: Wstępna faza walk. W: Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 57. ISBN 978-83-11-11934-5.
  5. Dz.U. z 1939 r. nr 27, poz. 178

Bibliografia

Linki zewnętrzne