The Spectator

The Spectator

Państwo	Wielka Brytania

{{Czasopismo infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | organ prasowy = | commons = | język = | pierwszy numer = | eISSN = | redaktor naczelny = | wikicytaty = | opis grafiki = | ostatni numer = | tytuł oryginalny = | alt grafiki = | państwo = | OCLC = | DOI = | liczba stron = | odznaczenia = | wikiźródła = Nieznane pola: "opis_grafiki", "quote", "organizacja", "naczelny", "odpowiednik", "ukazywał_się_do", "liczba_stron", "ukazuje_się_od" oraz "kraj".

The Spectator – pismo założone w 1711 roku w Wielkiej Brytanii. Głównymi pomysłodawcami i autorami piszącymi doń artykuły byli Richard Steele i Joseph Addison. Pismo przedstawiało wigowski pogląd na świat. Od momentu wydania pierwszego numeru datuje się często brytyjskie oświecenie jako całość. Irlandczyk Steele i Anglik Addison podejmowali głównie tematykę społeczną i czasem naukową. „The Spectator” wydawano do 1714 roku. Zgromadzone później numery w jeden gruby tom były po 1714 roku dostępne w kawiarniach-czytelniach, jakich wówczas pełno było w Londynie i w bibliotekach.

Richard Steele

Przedtem gazety były właściwie jedynie biuletynami informacyjnymi, nie wyrażały żadnej opinii i nie miały ambicji ulepszania społeczeństwa. „The Spectator” był pierwszy. Ideę naśladowano w wielu krajach; Niemczech, Francji i Włoszech („Osservatore”). Pod koniec XVIII wieku Stanisław August Poniatowski, wielki anglofil patronował stworzeniu polskiego odpowiednika – „Monitora”.

Pismo ośmieszało elementy magiczne w życiu Anglików; wiarę w czary, alchemię, odczynianie, klątwy i legendy. Jednocześnie przedstawiając wiele możliwości rozumnego postępowania i popularyzując teorie filozoficzne przedstawione prostymi słowami.

Joseph Addison, malował Godfrey Kneller

The Spectator był obok broszur, które wydawał 70 lat potem Thomas Paine największym sukcesem wydawniczym XVIII wieku. Neil Postman szacował, że z jego treścią mogła być obeznana nawet 1/4 mieszkańców 600-tysięcznego Londynu, gdyż był dostępny w kawiarniach i barach za darmo. Jednoczesny nakład dochodził do 50 tys. egzemplarzy, co było fenomenem w czasach, gdy nawet dzieła Paine’a były drukowane w ok. 20 tys. egz., podobnie jak powiastki Voltaire’a.

Taki sam tytuł („The Spectator”) nosi dziś magazyn założony przez braci Berclay na początku XIX wieku.