Dobrosław II: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
poprawa linków |
m WP:CHECK - eliminacja błędu #2 (znacznik nowej linii) |
||
| Linia 109: | Linia 109: | ||
| colspan="2" | '''[[Włodzimierz zecki|Włodzimierz]]'''<br /><small>(panował 1102-1115)</small> |
| colspan="2" | '''[[Włodzimierz zecki|Włodzimierz]]'''<br /><small>(panował 1102-1115)</small> |
||
| colspan="2" | Michał<br /><small>(pretendent w 1101)</small> |
| colspan="2" | Michał<br /><small>(pretendent w 1101)</small> |
||
| colspan="2" | '''[[Jerzy Bodinović]]'''<br /><small>(panował 1115-1118< |
| colspan="2" | '''[[Jerzy Bodinović]]'''<br /><small>(panował 1115-1118<br />i 1125-1131)</small> |
||
|} |
|} |
||
</div><div class="NavFrame" style="clear: none; display: none"></div></div> |
</div><div class="NavFrame" style="clear: none; display: none"></div></div> |
||
Wersja z 23:24, 26 paź 2014
Szablon:Władca kraju infobox Dobrosław II - król Zety od 1101 do 1102 roku.
Dobrosław był synem króla Zety Michała I i jego drugiej żony Greczynki, krewnej cesarza Konstantego IX Monomacha. Miał trzech młodszych braci: Petrisława, Nicefora i Teodora. Był też przyrodnim bratem króla Zety, syna Michała I z pierwszego małżeństwa, Konstantyna Bodina[1].
Król Bodin miał pięciu synów. W połowie lat 90. żaden z nich nie osiągnął jednak jeszcze lat męskich. Natomiast oprócz czterech dorosłych braci przyrodnich króla, żyło jeszcze ośmiu synów jego stryja Radosława. Po śmierci stryja władającego nad Trawunią, najstarszy z nich Banisław nie chciał uznać zwierzchnictwa Bodina. W Zecie nie obowiązywała zasada primogenitury zapewniająca sukcesję najstarszemu synowi władcy. Do sukcesji powołani byli wszyscy dorośli członkowie rodziny królewskiej istniało więc duże prawdopodobieństwo, że w razie śmierci Bodina, przed osiągnięciem przez synów dorosłości, to nie oni obejmą tron. Jeszcze w połowie lat 90. Konstantyn Bodin podjął próbę uregulowania sprawy następstwa tronu. Przyniosła ona śmierć z ręki królewskiej dwóch spośród synów Radosława (Branisława i Gradisława) i ucieczkę pozostałych przy życiu Radosławowiczów pod opiekę cesarza biznatyńskiego[2].
Sytuacja ta bynajmniej nie rozwiązała sprawy następstwa tronu. Po śmierci Bodina w 1101 roku pretensje do tronu, oprócz walczącej o prawa synów królowej wdowy, zgłosili również bracia przyrodni zmarłego króla, na których czele stanął Dobrosław. Najstarszy syn zmarłego króla, Michał, kilkunastoletni wówczas, uległ ostatecznie i tytuł królewski otrzymał Dobrosław. Na wieść o śmierci Bodina w sprawy Zety postanowił się jednak wmieszać również cesarz bizantyński, wykorzystując zeckich wygnańców przebywających od kilku lat w Konstantynopolu. Z rozkazu cesarskiego synowie i wnukowie Radosława zostali przewiezieni do Dracza. Stamtąd Kočapar Radoslavljević, wspierany przez Bizantyńczyków, udał się do Raszki szukać pomocy przeciw Dobrosławowi[2]. Raszka stanowiła wówczas terytorium zależne od Zety. Wielki żupan Wukan skorzystał więc z okazji do zrzucenia zwierzchnictwa. W bitwie nad Moračą pokonał wojska Dobrosława, a na tronie Zety osadził Kočapara Radoslavljevicia[3].
Dobrosław schwytany przez wroga, został uprowadzony do Raszki jako więzień. Po dwunastoletnim uwięzieniu powrócił do Zety w 1114 roku. Po śmierci swego siostrzeńca Włodzimierza został z rozkazu królowej Jakwinty, która obawiała się jego powrotu do władzy, wykastrowany, oślepiony. Resztę życia spędził zamknięty w klasztorze św. Sergiusza jako mnich[1].
| Stefan Dobrosław (panował ok. 1042-1050) |
|||||||||||
| Gojisław | Michał (panował 1052-1081) |
Saganek | Radosław | Predimir | |||||||
| Włodzimierz żupan Zety |
Konstantyn Bodin (panował 1081-1101) |
Dobrosław (panował 1101-1102) |
Branisław | Kočapar Radoslavljević (panował 1102) | |||||||
| Włodzimierz (panował 1102-1115) |
Michał (pretendent w 1101) |
Jerzy Bodinović (panował 1115-1118 i 1125-1131) | |||||||||
- ↑ a b c Ch. Cawley: Medieval Lands.
- ↑ a b J. Fine: The Early Medieval Balkans. s. 230-231.
- ↑ T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 69.
- ↑ T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 508.
Bibliografia
- Charles Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2009.
- John Fine: The Early Medieval Balkans. Warszawa: The University of Michigan Press, 1991. ISBN 0-472-08149-7.
- T. Wasilewski: Historia Jugosławii do XVIII wieku. W: W. Felczak: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9.