Kontratenor: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne |
drobne |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Ze względu na pracę krtani technika śpiewania głosem kontratenorowym przypomina śpiewanie [[falset]]em - dynamiczne spektrum krtani zostaje ograniczone poprzez częściowe jej domknięcie, emisja głosu odbywa się bez wzmocnienia rezonatorem piersiowym, przy zmniejszonej elastyczności krtani. Zasadnicze różnice polegają na tym, że głos kontratenora, podobnie, jak to się odbywa przy emisji naturalnego głosu klasycznego, ulega silnemu wzmocnieniu i udźwięcznieniu w rejonie obszarów twarzoczaszki (twarde podniebienie, zatoki). Głos taki nie dorównuje dynamiką głosom naturalnym, jednak jest na tyle silny, że z powodzeniem może być używany w drobniejszych formach muzycznych, w mniejszych salach, a nawet w przedstawieniach operowych (nie stawiających przed śpiewakami zbytnich wymagań co do wolumenu głosu).{{fakt|data=2010-03}} Dziś śpiewacy operujący tą techniką wykonują partie przeznaczone dla [[kastrat]]ów, którzy byli popularni zwłaszcza w epoce baroku. Należy jednak zaznaczyć, że głos kontratenora jest zasadniczo odmienny od głosu kobiecego (mniejszy wolumen i mniejsze nasycenie alikwotowe) i tym bardziej od większych głosów należących niegdyś do kastratów. |
Ze względu na pracę krtani technika śpiewania głosem kontratenorowym przypomina śpiewanie [[falset]]em - dynamiczne spektrum krtani zostaje ograniczone poprzez częściowe jej domknięcie, emisja głosu odbywa się bez wzmocnienia rezonatorem piersiowym, przy zmniejszonej elastyczności krtani. Zasadnicze różnice polegają na tym, że głos kontratenora, podobnie, jak to się odbywa przy emisji naturalnego głosu klasycznego, ulega silnemu wzmocnieniu i udźwięcznieniu w rejonie obszarów twarzoczaszki (twarde podniebienie, zatoki). Głos taki nie dorównuje dynamiką głosom naturalnym, jednak jest na tyle silny, że z powodzeniem może być używany w drobniejszych formach muzycznych, w mniejszych salach, a nawet w przedstawieniach operowych (nie stawiających przed śpiewakami zbytnich wymagań co do wolumenu głosu).{{fakt|data=2010-03}} Dziś śpiewacy operujący tą techniką wykonują partie przeznaczone dla [[kastrat]]ów, którzy byli popularni zwłaszcza w epoce baroku. Należy jednak zaznaczyć, że głos kontratenora jest zasadniczo odmienny od głosu kobiecego (mniejszy wolumen i mniejsze nasycenie alikwotowe) i tym bardziej od większych głosów należących niegdyś do kastratów. |
||
Słynnymi kontratenorami są: [[Philippe Jaroussky]], [[David Daniels]], [[Andreas Scholl]], [[Paul Esswood]], [[David James]], [[Klaus Nomi]] (właśc. Klaus Sperber), [[Vitas]] (właśc. Witalij Władasowicz Graczew). Z polskich kontratenorów największe uznanie zdobyli [[Artur Stefanowicz]], Piotr Łykowski, [[ |
Słynnymi kontratenorami są: [[Philippe Jaroussky]], [[David Daniels]], [[Andreas Scholl]], [[Paul Esswood]], [[David James]], [[Klaus Nomi]] (właśc. Klaus Sperber), [[Vitas]] (właśc. Witalij Władasowicz Graczew). Z polskich kontratenorów największe uznanie zdobyli [[Artur Stefanowicz]], Piotr Łykowski, [[Jacek Laszczkowski]] i [[Dariusz Paradowski]] - ostatni jednoznacznie utożsamiany z naturalnym sopranem. |
||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
||
Wersja z 22:10, 9 gru 2014
Kontratenor – śpiewak płci męskiej który mimo przebytej mutacji głosu, dzięki odpowiedniej technice jak i wrodzonym uwarunkowaniom jest wstanie operować pełną skalą altu (kontratenor altowy), mezzosopranu (kontratenor mezzosopranowy) lub nawet sopranu (kontratenor sopranowy).
Ze względu na pracę krtani technika śpiewania głosem kontratenorowym przypomina śpiewanie falsetem - dynamiczne spektrum krtani zostaje ograniczone poprzez częściowe jej domknięcie, emisja głosu odbywa się bez wzmocnienia rezonatorem piersiowym, przy zmniejszonej elastyczności krtani. Zasadnicze różnice polegają na tym, że głos kontratenora, podobnie, jak to się odbywa przy emisji naturalnego głosu klasycznego, ulega silnemu wzmocnieniu i udźwięcznieniu w rejonie obszarów twarzoczaszki (twarde podniebienie, zatoki). Głos taki nie dorównuje dynamiką głosom naturalnym, jednak jest na tyle silny, że z powodzeniem może być używany w drobniejszych formach muzycznych, w mniejszych salach, a nawet w przedstawieniach operowych (nie stawiających przed śpiewakami zbytnich wymagań co do wolumenu głosu).[potrzebny przypis] Dziś śpiewacy operujący tą techniką wykonują partie przeznaczone dla kastratów, którzy byli popularni zwłaszcza w epoce baroku. Należy jednak zaznaczyć, że głos kontratenora jest zasadniczo odmienny od głosu kobiecego (mniejszy wolumen i mniejsze nasycenie alikwotowe) i tym bardziej od większych głosów należących niegdyś do kastratów.
Słynnymi kontratenorami są: Philippe Jaroussky, David Daniels, Andreas Scholl, Paul Esswood, David James, Klaus Nomi (właśc. Klaus Sperber), Vitas (właśc. Witalij Władasowicz Graczew). Z polskich kontratenorów największe uznanie zdobyli Artur Stefanowicz, Piotr Łykowski, Jacek Laszczkowski i Dariusz Paradowski - ostatni jednoznacznie utożsamiany z naturalnym sopranem.
