I wojna opiumowa: Różnice pomiędzy wersjami

I wojna opiumowa
	wojny opiumowe
	; {{{opis grafiki}}}
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	Chiny
Terytorium	Azja
Wynik	zwycięstwo Brytyjczyków,; traktat nankiński
Strony konfliktu
Wielka Brytania; * Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska	Dynastia Qing
Dowódcy
Charles Elliot; George Elliot; James Bremer; Hugh Gough; Henry Pottinger; William Parker	Daoguang; Lin Zexu; Guan Tianpei†
Siły
19 tys. żołnierzy	nieznane
Straty
69 zabitych; 451 rannych	18 tys. – 20 tys. zabitych, rannych, zaginionych lub pojmanych
	Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|}
	[[commons:{{{commons}}}\|Multimedia w Wikimedia Commons]]

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja nieprzejrzana]

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 23:52, 31 sty 2015

Pierwsza wojna opiumowa znana także jako I wojna chińsko-brytyjska (1839-1842) została rozegrana między Wielką Brytanią a chińską dynastią Qing.

Na początku XIX wieku panujący w Chinach Mandżurowie (dynastia Qing), kierując się własnymi zyskami, ograniczyli handel z zagranicą do kilku monopolistycznych organizacji kupieckich, znajdujących się pod ich nadzorem. Protestowali przeciwko temu kupcy europejscy, zwłaszcza brytyjscy i francuscy, którzy działali w ramach ekspansywnych Kompanii Wschodnioindyjskich. Proponowali oni przede wszystkim otwarcie wielkiego chińskiego rynku zbytu dla swych towarów. Kupując w dużych ilościach herbatę, jedwab, ryż i wytwory rzemiosła, musieli płacić za te towary srebrem, z braku zgody na wwóz do Chin własnych towarów. Dla zrównoważenia więc bilansu płatniczego, kupcy angielscy zaczęli do Chin dostarczać w dużych ilościach opium z upraw w Indiach Brytyjskich. Palenie opium bardzo się w Chinach rozpowszechniło, mimo szkodliwego działania na zdrowie palących, a handel nim przybrał formę kontrabandy.

Na polecenie cesarza Daoguanga, jego specjalny wysłannik w Kantonie, Lin Zexu, nakazał blokadę faktorii angielskich i zniszczył 20 tys. skrzyń z zarekwirowanym opium. Zmieszał je z wapnem, solą i wodą. W tej postaci wyrzucił je do morza. Niszczenie narkotyku trwało 22 dni. Rząd Wlk. Brytanii uznał to za pretekst do wszczęcia karnej wojny (1839-1842) przeciwko Chinom. Eskadra okrętów brytyjskich zaatakowała Kanton, a oddziały desantowe piechoty zajęły ten port, później także szereg innych miast przybrzeżnych, łącznie z Szanghajem. Rząd Qingów musiał skapitulować, gdyż Brytyjczycy dysponowali znacznie nowocześniejszym uzbrojeniem, któremu Chińczycy nie potrafili się przeciwstawić.

Finałem wojny było podpisanie traktatu nankińskiego.

@@ Linia 23: / Linia 23: @@
 '''Pierwsza wojna opiumowa''' znana także jako '''I wojna chińsko-brytyjska''' (1839-1842) została rozegrana między [[Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii|Wielką Brytanią]] a chińską [[Dynastia Qing|dynastią Qing]].
-Na początku [[XIX wiek]]u panujący w [[Chiny|Chinach]] [[Mandżurowie]] (dynastia Qing), kierując się własnymi zyskami, ograniczyli handel z zagranicą do kilku monopolistycznych organizacji kupieckich, znajdujących się pod ich nadzorem. Protestowali przeciwko temu kupcy [[Europa|europejscy]], zwłaszcza brytyjscy i [[Francja|francuscy]], którzy działali w ramach ekspansywnych [[Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska|Kompanii Wschodnioindyjskich]]. Proponowali oni przede wszystkim otwarcie wielkiego chińskiego rynku zbytu dla swych towarów. Kupując w dużych ilościach [[herbata|herbatę]], [[jedwab]], [[ryż]] i wytwory rzemiosła, musieli płacić za te towary srebrem, z braku zgody na wwóz do Chin własnych towarów. Dla zrównoważenia więc bilansu płatniczego, kupcy angielscy zaczęli do Chin dostarczać w dużych ilościach [[opium]] z upraw w [[Indie Brytyjskie|Indiach Brytyjskich]]. Palenie opium bardzo się w Chinach rozpowszechniło, mimo szkodliwego jego działania na zdrowie palących, a handel nim przybrał formę [[przemyt|kontrabandy]].
+Na początku [[XIX wiek]]u panujący w [[Chiny|Chinach]] [[Mandżurowie]] (dynastia Qing), kierując się własnymi zyskami, ograniczyli handel z zagranicą do kilku monopolistycznych organizacji kupieckich, znajdujących się pod ich nadzorem. Protestowali przeciwko temu kupcy [[Europa|europejscy]], zwłaszcza brytyjscy i [[Francja|francuscy]], którzy działali w ramach ekspansywnych [[Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska|Kompanii Wschodnioindyjskich]]. Proponowali oni przede wszystkim otwarcie wielkiego chińskiego rynku zbytu dla swych towarów. Kupując w dużych ilościach [[herbata|herbatę]], [[jedwab]], [[ryż]] i wytwory rzemiosła, musieli płacić za te towary srebrem, z braku zgody na wwóz do Chin własnych towarów. Dla zrównoważenia więc bilansu płatniczego, kupcy angielscy zaczęli do Chin dostarczać w dużych ilościach [[opium]] z upraw w [[Indie Brytyjskie|Indiach Brytyjskich]]. Palenie opium bardzo się w Chinach rozpowszechniło, mimo szkodliwego działania na zdrowie palących, a handel nim przybrał formę [[przemyt|kontrabandy]].
 Na polecenie cesarza [[Daoguang]]a, jego specjalny wysłannik w [[Kanton (Chiny)|Kantonie]], [[Lin Zexu]], nakazał blokadę faktorii angielskich i zniszczył 20 tys. skrzyń z zarekwirowanym opium. Zmieszał je z wapnem, solą i wodą. W tej postaci wyrzucił je do morza. Niszczenie narkotyku trwało 22 dni. Rząd Wlk. Brytanii uznał to za pretekst do wszczęcia karnej wojny (1839-1842) przeciwko Chinom. Eskadra okrętów brytyjskich zaatakowała Kanton, a oddziały desantowe piechoty zajęły ten port, później także szereg innych miast przybrzeżnych, łącznie z [[Szanghaj]]em. Rząd Qingów musiał skapitulować, gdyż Brytyjczycy dysponowali znacznie nowocześniejszym uzbrojeniem, któremu Chińczycy nie potrafili się przeciwstawić.