Pt47: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m źródła/przypisy
literowka
Linia 31: Linia 31:


== Historia ==
== Historia ==
Po wojnie światowej PKP potrzebowały parowozów do ciężkich dalekobieżnych pociągów pasażerskich. Przy projektowaniu lokomotywy pasażerskiej wykorzystano projekt przedwojennego parowozu serii [[Pt31]]{{r|TW}}. Pierwszy parowóz Pt47 wyprodukowany w [[Fablok|Chrzanowie]] został przekazany 18 sierpnia 1948 roku. Pierwszy parowóz Pt47 wyprodukowany w w Poznaniu został przekazany 14 grudnia 1948 roku. W Chrzanowie wyprodukowano 120 lokomotyw, natomiast w [[H. Cegielski – Fabryka Pojazdów Szynowych|Poznaniu]] wyprodukowano 80 lokomotyw. Ostatni parowóz 25 stycznia 1952 roku przekazano do parowozowni [[Białystok]]. Pierwsze maszyny przekazywano do parowozowni [[Łódź Kaliska (stacja kolejowa)|Łódź Kaliska]], Poznań Osobowy i [[Wrocław Główny]]. Następnie stacjonowały w [[Ostrów Wielkopolski|Ostrowie]], Warszawie Zachodniej, [[Piotrków Trybunalski|Piotrkowie]], [[Słupsk]]u, [[Kraków|Krakowie]] i wielu innych. Lokomotywy eksploatowano w ciężkim ruchu pasażerskim na wszystkich liniach głównych. Dodatkowo parowozy prowadziły pociągi towarowe oraz lokalne pociągi osobowe{{r|PW}}. Jedynym sprawnym parowozem jest Pt47-65 zachowany w parowozowni Wolsztyn{{r|PK}}.
Po wojnie światowej PKP potrzebowały parowozów do ciężkich dalekobieżnych pociągów pasażerskich. Przy projektowaniu lokomotywy pasażerskiej wykorzystano projekt przedwojennego parowozu serii [[Pt31]]{{r|TW}}. Pierwszy parowóz Pt47 wyprodukowany w [[Fablok|Chrzanowie]] został przekazany 18 sierpnia 1948 roku. Pierwszy parowóz Pt47 wyprodukowany w Poznaniu został przekazany 14 grudnia 1948 roku. W Chrzanowie wyprodukowano 120 lokomotyw, natomiast w [[H. Cegielski – Fabryka Pojazdów Szynowych|Poznaniu]] wyprodukowano 80 lokomotyw. Ostatni parowóz 25 stycznia 1952 roku przekazano do parowozowni [[Białystok]]. Pierwsze maszyny przekazywano do parowozowni [[Łódź Kaliska (stacja kolejowa)|Łódź Kaliska]], Poznań Osobowy i [[Wrocław Główny]]. Następnie stacjonowały w [[Ostrów Wielkopolski|Ostrowie]], Warszawie Zachodniej, [[Piotrków Trybunalski|Piotrkowie]], [[Słupsk]]u, [[Kraków|Krakowie]] i wielu innych. Lokomotywy eksploatowano w ciężkim ruchu pasażerskim na wszystkich liniach głównych. Dodatkowo parowozy prowadziły pociągi towarowe oraz lokalne pociągi osobowe{{r|PW}}. Jedynym sprawnym parowozem jest Pt47-65 zachowany w parowozowni Wolsztyn{{r|PK}}.


== Konstrukcja ==
== Konstrukcja ==

Wersja z 01:04, 25 cze 2016

Szablon:Lokomotywa parowa infobox Pt47 – parowóz pośpieszny polskiej konstrukcji produkowany w latach 1948–1951 dla Polskich Kolei Państwowych.

Historia

Po wojnie światowej PKP potrzebowały parowozów do ciężkich dalekobieżnych pociągów pasażerskich. Przy projektowaniu lokomotywy pasażerskiej wykorzystano projekt przedwojennego parowozu serii Pt31[1]. Pierwszy parowóz Pt47 wyprodukowany w Chrzanowie został przekazany 18 sierpnia 1948 roku. Pierwszy parowóz Pt47 wyprodukowany w Poznaniu został przekazany 14 grudnia 1948 roku. W Chrzanowie wyprodukowano 120 lokomotyw, natomiast w Poznaniu wyprodukowano 80 lokomotyw. Ostatni parowóz 25 stycznia 1952 roku przekazano do parowozowni Białystok. Pierwsze maszyny przekazywano do parowozowni Łódź Kaliska, Poznań Osobowy i Wrocław Główny. Następnie stacjonowały w Ostrowie, Warszawie Zachodniej, Piotrkowie, Słupsku, Krakowie i wielu innych. Lokomotywy eksploatowano w ciężkim ruchu pasażerskim na wszystkich liniach głównych. Dodatkowo parowozy prowadziły pociągi towarowe oraz lokalne pociągi osobowe[2]. Jedynym sprawnym parowozem jest Pt47-65 zachowany w parowozowni Wolsztyn[3].

Konstrukcja

W parowozach zamontowano kotły dostarczane z sosnowieckiej firmy Babcock–Zieleniewski. Do parowozów dołączano poniemiecki tender serii 34D48 przystosowany do zamkniętej budki z podwyższoną skrzynią węglową[4]. Później we wrocławskim Pafawagu wyprodukowano tendry serii 33D48 o zwiększonej pojemności. W latach siedemdziesiątych wymieniono wózki we wszystkich tendrach serii 33D48 na nowe, mające wzmocnioną konstrukcję i łożyska toczne. W niektórych parowozach zamontowano mechaniczne podajniki węgla[1]. W kotłach parowozów zabudowano stalowe skrzynie ogniowe z rurami cyrkulacyjnymi. Ostojnice parowozu były belkowe. Zbieralnik pary został zabudowany wraz ze zbiornikiem piasku we wspólnej otulinie[2]. Parowozy posiadały kwadratowe odchylacze dymu i zamkniętą budkę maszynisty[4].

Galeria

  1. a b Bogdan Pokropiński: Parowozy normalnotorowe produkcji polskiej. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2007. ISBN 978-83-206-1617-0.
  2. a b Paweł Terczyński. Parowóz serii Pt47. „Młody Technik”. s. 92–93. 
  3. Komunikat prasowy PKP CARGO: Parada Parowozów w Wolsztynie.
  4. a b Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003. ISBN 83-901902-8-1.
{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.

Linki zewnętrzne