Teatr Animacji w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →Bibliografia: dodanie szablonu nawigacyjnego |
m zamieniam magiczny ISBN na szablon |
||
| Linia 25: | Linia 25: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Poznański Teatr Marionetek, kierowany przez Halinę Lubicz, pierwotnie działał w poznańskim [[Pasaż Apollo w Poznaniu|pasażu Apollo]], przekształcono w Miejski Teatr Marionetek. Jedną z pierwszych sztuk była bajka [[Stanisław Strugarek|Stanisława Strugarka]] zatytułowana ''Kubuś Wędrowiec'', w reżyserii Haliny Lubicz, traktująca o przygodach Kubusia i Grzesia Fujary, który sprzedawał na poznańskich ulicach ''[[Głos Wielkopolski]]''<ref>Tadeusz Świtała, ''Poznań 1945. Kronika Wydarzeń'', Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1986, s.225, ISBN |
Poznański Teatr Marionetek, kierowany przez Halinę Lubicz, pierwotnie działał w poznańskim [[Pasaż Apollo w Poznaniu|pasażu Apollo]], przekształcono w Miejski Teatr Marionetek. Jedną z pierwszych sztuk była bajka [[Stanisław Strugarek|Stanisława Strugarka]] zatytułowana ''Kubuś Wędrowiec'', w reżyserii Haliny Lubicz, traktująca o przygodach Kubusia i Grzesia Fujary, który sprzedawał na poznańskich ulicach ''[[Głos Wielkopolski]]''<ref>Tadeusz Świtała, ''Poznań 1945. Kronika Wydarzeń'', Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1986, s.225, {{ISBN|83-210-0607-8}}</ref>. Trzy lata później, w 1949 roku, nazwa Teatru zmieniła się ponownie – na wzór modelu radzieckiego – na Państwowy Teatr Młodego Widza. W 1954 roku przyjął z kolei nazwę Teatru Aktora i Lalki, a w 1958 przemianował się po raz kolejny na: Teatr Lalki i Aktora Marcinek. |
||
Przez wiele lat o obliczu ''Marcinka'' decydowały dokonania Leokadii Serafinowicz – scenografki i reżyserki, dyrektorki i kierowniczki artystycznej w latach 1960-1976. Serafinowicz, szukając nowych, rzadko wówczas obecnych w polskich teatrach lalek, środków wyrazu, uczyniła z Teatru Marcinek teatr poszukujący. Między lalki wprowadziła prawdziwych aktorów, a sięgając po teksty m.in. [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]] i [[Stanisław Ignacy Witkiewicz|Witkacego]], poszerzyła działalność teatru, otwierając go na widza dorosłego. Marcinek w latach 60. i 70. stał się fenomenem artystycznym i społecznym nie tylko w Poznaniu, ale i w Polsce, m.in. za sprawą takich przedstawień jak: ''Wanda'' [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]], ''Siała baba mak'' [[Krystyna Miłobędzka|Krystyny Miłobędzkiej]], ''O Kasi, co gąski zgubiła'' [[Maria Kownacka|Marii Kownackiej]], ''Tygrysek i piraci'' Hanny Januszewskiej. |
Przez wiele lat o obliczu ''Marcinka'' decydowały dokonania Leokadii Serafinowicz – scenografki i reżyserki, dyrektorki i kierowniczki artystycznej w latach 1960-1976. Serafinowicz, szukając nowych, rzadko wówczas obecnych w polskich teatrach lalek, środków wyrazu, uczyniła z Teatru Marcinek teatr poszukujący. Między lalki wprowadziła prawdziwych aktorów, a sięgając po teksty m.in. [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]] i [[Stanisław Ignacy Witkiewicz|Witkacego]], poszerzyła działalność teatru, otwierając go na widza dorosłego. Marcinek w latach 60. i 70. stał się fenomenem artystycznym i społecznym nie tylko w Poznaniu, ale i w Polsce, m.in. za sprawą takich przedstawień jak: ''Wanda'' [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]], ''Siała baba mak'' [[Krystyna Miłobędzka|Krystyny Miłobędzkiej]], ''O Kasi, co gąski zgubiła'' [[Maria Kownacka|Marii Kownackiej]], ''Tygrysek i piraci'' Hanny Januszewskiej. |
||
Wersja z 17:56, 3 gru 2016
| |
| Typ teatru | |
|---|---|
| Założyciel |
{{{założyciel}}} |
| Data powstania | |
| Państwo | |
| Lokalizacja |
Poznań, ul. Św. Marcin 80/82, Dzielnica Cesarska |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
| 52°24′28,0800″N 16°55′06,9600″E/52,407800 16,918600 | |
| Strona internetowa | |
Teatr Animacji – teatr lalki i aktora w Poznaniu założony w 1945 roku.
Historia
Poznański Teatr Marionetek, kierowany przez Halinę Lubicz, pierwotnie działał w poznańskim pasażu Apollo, przekształcono w Miejski Teatr Marionetek. Jedną z pierwszych sztuk była bajka Stanisława Strugarka zatytułowana Kubuś Wędrowiec, w reżyserii Haliny Lubicz, traktująca o przygodach Kubusia i Grzesia Fujary, który sprzedawał na poznańskich ulicach Głos Wielkopolski[1]. Trzy lata później, w 1949 roku, nazwa Teatru zmieniła się ponownie – na wzór modelu radzieckiego – na Państwowy Teatr Młodego Widza. W 1954 roku przyjął z kolei nazwę Teatru Aktora i Lalki, a w 1958 przemianował się po raz kolejny na: Teatr Lalki i Aktora Marcinek.
Przez wiele lat o obliczu Marcinka decydowały dokonania Leokadii Serafinowicz – scenografki i reżyserki, dyrektorki i kierowniczki artystycznej w latach 1960-1976. Serafinowicz, szukając nowych, rzadko wówczas obecnych w polskich teatrach lalek, środków wyrazu, uczyniła z Teatru Marcinek teatr poszukujący. Między lalki wprowadziła prawdziwych aktorów, a sięgając po teksty m.in. Norwida i Witkacego, poszerzyła działalność teatru, otwierając go na widza dorosłego. Marcinek w latach 60. i 70. stał się fenomenem artystycznym i społecznym nie tylko w Poznaniu, ale i w Polsce, m.in. za sprawą takich przedstawień jak: Wanda Norwida, Siała baba mak Krystyny Miłobędzkiej, O Kasi, co gąski zgubiła Marii Kownackiej, Tygrysek i piraci Hanny Januszewskiej.
W sezonie 1978/79 Teatr Marcinek przeniósł się do poznańskiego Centrum Kultury Zamek, w którym siedzibę ma do dzisiaj. W roku 1980 dyrektorem naczelnym Teatru został Antoni Kończal. W 1989 funkcję dyrektora artystycznego objął Janusz Ryl-Krystianowski. Wraz z przejęciem dyrekcji artystycznej Ryl-Krystianowski nadał Teatrowi nazwę, pod którą funkcjonuje obecnie – Teatr Animacji. Rozwój nowej koncepcji Teatru był manifestacją poglądów artystycznych twórcy, wyrazem jego postawy reformatorskiej oraz niezgody na porządek zastany w dziedzinie teatru lalek.
Fragment wypowiedzi programowej Janusza Ryl-Krystianowskiego:
TEATR ANIMACJI to teatr lalki, aktora i przedmiotu. Wyróżnia go od teatrów zwanych lalkowymi to, że chętnie korzysta z doświadczeń i tradycji teatru aktorskiego, będąc jednocześnie w opozycji do niego, ponieważ programowo posługuje się lalką i przedmiotem. Czynnikiem konstytutywnym sztuki teatru zwanego lalkowym jest proces animizacji – cud ożywiania – urzeczywistniany jako gra sceniczna za pomocą świadomej i celowej animacji. Stąd nazwa teatru. Teatr lalek w swej postaci klasycznej jest zaledwie jedną z wielu możliwości urzeczywistniania procesu ożywiania.
Do najważniejszych przedstawień w reżyserii Janusza Ryl-Krystianowskiego w Teatrze Animacji należą m.in.: Jaś i Małgosia Jana Brzechwy, Ribidi Rabidi Knoll Katarzyny Grajewskiej i Tadeusza Pajdały, Szałaputki Marii Joterki, Bajka o szczęściu Izabeli Degórskiej, Pozytywka Nijole Indriunaite, W beczce chowany Roberta Jarosza.
9 lutego 1985 otwarto filię na osiedlu Oświecenia (premierową sztuką był Diabelski gwizd Macieja K. Tondery w reżyserii Mieczysława Abramowicza)[2].
29 stycznia 2014 roku dyrektorem Teatru Animacji został Marek Waszkiel, historyk teatru, badacz teatru lalek, wykładowca Akademii Teatralnej.
- ↑ Tadeusz Świtała, Poznań 1945. Kronika Wydarzeń, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1986, s.225, ISBN 83-210-0607-8
- ↑ Wydarzenia w Poznaniu w 1985 roku. Część pierwsza, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/1986, s.182-183, ISSN 0137-3552
Bibliografia
- Śmieszny staruszek, Błażej Kusztelski, Gazeta Poznańska nr 87/15.04.
- Teatr Animacji Janusza Ryl-Krystianowskiego, Alicji Morawskiej-Rubczak, Poznań 2011.
- 20 lat Teatru Animacji w Poznaniu, pod redakcją Katarzyny Grajewskiej, Poznań 2009.