Fieseler Fi 103: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Historia: źródła/przypisy |
|||
Linia 67: | Linia 67: | ||
* stosowaniu [[Balon zaporowy|zapór balonowych]]. |
* stosowaniu [[Balon zaporowy|zapór balonowych]]. |
||
Ponad 3000 pocisków zostało zniszczonych przez samoloty myśliwskie lub balony zaporowe. |
Ponad 3000 pocisków zostało zniszczonych przez samoloty myśliwskie lub balony zaporowe. |
||
Z powodu ataków pociskami V-1 zginęło w Anglii około 5500 ludzi, a 16 tys. zostało rannych. Mimo braku jakichkolwiek środków obronnych V-1 mogły też być niebezpieczne dla myśliwców, które je atakowały. Ze względu na niewielki rozmiar celu samolot musiał zbliżyć się do „latającej bomby” na niewielką odległość, tymczasem nawet pojedynczy pocisk z działka mógł spowodować eksplozję ładunku wybuchowego, ta zaś była dość silna, aby zagrozić znajdującemu się w pobliżu myśliwcowi<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Meteor I vs V1 Flying Bomb: 1944 | imię = Donald |nazwisko = Nijboer | wydawca = Osprey Publishing | rok = 2012 |strony = 69 | język = en}}</ref>. |
|||
Z powodu ataków pociskami V-1 zginęło w Anglii około 5500 ludzi, a 16 tys. zostało rannych. |
|||
Zdobyczne pociski V-1 – przechwycone przez nacierające siły [[Alianci II wojny światowej|alianckie]] oraz [[niewybuch]]y – posłużyły alianckim konstruktorom do opracowania własnych pocisków rakietowych. W ramach tych projektów powstały m.in. amerykański [[JB-2 Loon|JB-2]], radzieckie pociski Ch-101, Ch-102 i 10ChN oraz francuskie CT.10 i Caisseur. |
Zdobyczne pociski V-1 – przechwycone przez nacierające siły [[Alianci II wojny światowej|alianckie]] oraz [[niewybuch]]y – posłużyły alianckim konstruktorom do opracowania własnych pocisków rakietowych. W ramach tych projektów powstały m.in. amerykański [[JB-2 Loon|JB-2]], radzieckie pociski Ch-101, Ch-102 i 10ChN oraz francuskie CT.10 i Caisseur. |
Wersja z 15:54, 22 sty 2017
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Czas służby |
1944–1945 |
Wymiary | |
Długość |
7,90 metra |
Średnica |
0,84 metra |
Masa |
2180 kg |
Rozpiętość |
5,30 metra |
Parmetry techniczne | |
Napęd |
silnik pulsacyjny Argus As 014 |
Prędkość |
645 km/h |
Zasięg |
240 km |
Naprowadzanie |
programowe |
Parametry użytkowe | |
Głowica |
konwencjonalna (materiał wybuchowy pod nazwą „Amatol 40”: 50% dinitroanizol lub dinitrobenzol, 35% azotan amonu, 15% heksogen) |
Masa głowicy |
850 kg |
Fieseler Fi 103 – popularnie zwany V-1, (niem. Vergeltungswaffe-1, broń odwetowa nr 1) – niemiecki pocisk manewrujący z okresu II wojny światowej. Potocznie nazywany latającą bombą.
Historia
Prace nad bronią, którą nazwano później Fieseler Fi-103[1], prowadzone były już pod koniec lat trzydziestych. Prace nad projektem prowadził Fritz Gosslau. W pocisku V-1 zamierzano wykorzystać nowe silniki pulsacyjne. Prace posuwały się dość szybko, co prawdopodobnie spowodowane było naciskiem "sponsora", czyli Ministerstwa Lotnictwa. W połowie 1942 roku przedstawiono projekt do oceny.
Prace nad Fi-103 prowadzone były w Peenemünde. Próby startowania pocisku wykonywano w wielu wariantach, również przy użyciu samolotu, a jedna z koncepcji zakładała kierowanie V-1 przez pilota (wersja Reichenberg). Najlepszym rozwiązaniem okazał się start ze specjalnej wyrzutni-katapulty.
Produkcja pocisków V-1 rozrzucona była po całych Niemczech i terenach okupowanych, co spowodowane było potężnym nalotem lotnictwa RAF w nocy z 17 na 18 sierpnia 1943 roku na ośrodek Peenemünde. Pierwszym zakładem była fabryka Volkswagena w Fallersleben oraz Fieseler w Kassel. Później produkcję przejęły zakłady Dora (Mittelwerk), położone w podziemnym kompleksie w Turyngii. Skąpe materiały mówią też o wytwarzaniu części do V-1 w Lubiążu, Ząbkowicach Śląskich, Świdnicy. Dla podobnej produkcji przeznaczony był prawdopodobnie kompleks „Riese” budowany w Górach Sowich. Na ziemiach polskich znajdowały się również poligony, na których przygotowywano pierwsze oddziały „artylerii rakietowej”.
Pierwsze próby pocisków V-1 przeprowadzono na poligonie w Peenemünde w 1942 roku. W 1943 roku na północnym wybrzeżu Francji Niemcy wybudowali wyrzutnie pocisków V-1 oraz zespoły schronów służących do magazynowania pocisków. Nalot na Peenemünde, dokonany przez RAF w sierpniu 1943 roku, opóźnił bojowe użycie pocisków V-1.
Poprzez to opóźnienie do dnia lądowania aliantów w Normandii, czyli 6 czerwca 1944 roku nie odpalono ani jednej latającej bomby.
Zastosowanie bojowe
Pierwsze bombardowanie pociskami V-1 przeprowadzone zostało w nocy z 13 na 14 czerwca 1944 roku. Z dobrze zamaskowanych wyrzutni odpalono 10 pocisków w kierunku Londynu, z czego tylko 4 dotarły do Wysp Brytyjskich. 15 czerwca na krótko przed północą z 55 wyrzutni wystrzelono do południa 16 czerwca ok. 100 pocisków V-1. 18 czerwca już 500. Ataki te Niemcy rozpoczęli jednak za późno – gdyby pocisków V-1 użyli do bombardowania skoncentrowanych przed desantem barek i okrętów w brytyjskich portach przed 6 czerwca, wtedy mogliby osiągnąć większy efekt psychologiczny i być może wpłynąć na decyzję o inwazji.
W zależności od lokalizacji wyrzutni i innych czynników czas dolotu pocisku V-1 do Londynu wynosił 20–25 minut. Z racji stosunkowo małej celności broń ta nadawała się do ataków na duże powierzchniowo cele jak miasta: Londyn, a późniejszym okresie Antwerpię i Liège.
W niszczeniu budynków pociski V-1 były o wiele skuteczniejsze niż zwykłe bomby lotnicze o podobnej masie. Ogółem do końca 1944 roku wystrzelono 6046 pocisków V-1, z tej liczby rozbiło się niebawem po starcie 1681. Do końca wojny wystrzelono 1279 latających bomb (także na Belgię). Razem wszystkie wyrzutnie lądowe wystrzeliły 20 880 pocisków V-1, do celów dotarło 18 435. Około 1600 sztuk „odpalono” z samolotów (zwykle do tego używano bombowców He 111).
Wyprodukowano około 30 tys. pocisków V-1. Wystrzelono około 10 tys. przeciwko Anglii, z czego 7 tys. „trafiło”, tzn. wylądowało gdzieś na angielskim terytorium (z tego 3876 pocisków w obrębie aglomeracji miejskiej Londynu).
Zwalczanie broni V-1 polegało na:
- niszczeniu wyrzutni pocisków,
- zestrzeliwaniu pocisków lub wytrącaniu[2] ich z lotu nad kanałem La Manche przez samoloty myśliwskie,
- zestrzeliwaniu przez działa OPL na wybrzeżu Anglii,
- stosowaniu zapór balonowych.
Ponad 3000 pocisków zostało zniszczonych przez samoloty myśliwskie lub balony zaporowe.
Z powodu ataków pociskami V-1 zginęło w Anglii około 5500 ludzi, a 16 tys. zostało rannych. Mimo braku jakichkolwiek środków obronnych V-1 mogły też być niebezpieczne dla myśliwców, które je atakowały. Ze względu na niewielki rozmiar celu samolot musiał zbliżyć się do „latającej bomby” na niewielką odległość, tymczasem nawet pojedynczy pocisk z działka mógł spowodować eksplozję ładunku wybuchowego, ta zaś była dość silna, aby zagrozić znajdującemu się w pobliżu myśliwcowi[3].
Zdobyczne pociski V-1 – przechwycone przez nacierające siły alianckie oraz niewybuchy – posłużyły alianckim konstruktorom do opracowania własnych pocisków rakietowych. W ramach tych projektów powstały m.in. amerykański JB-2, radzieckie pociski Ch-101, Ch-102 i 10ChN oraz francuskie CT.10 i Caisseur.
Zobacz też
- ↑ Chris Bishop: The Ilustrated Encyclopedia of Weapons Of World War II. London: Amber Books, 2014, s. 191. ISBN 978-1-78274-167-1.
- ↑ Poprzez podważenie końcem skrzydła skrzydła pocisku, który tracił w ten sposób równowagę i spadał.
- ↑ Donald Nijboer: Meteor I vs V1 Flying Bomb: 1944. Osprey Publishing, 2012, s. 69. (ang.).
Bibliografia
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.