Ulica Obozowa w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Obozowa
{{{nazwa oryginalna}}}
	{{{jednostki}}}
	; {{{opis zdjęcia}}}
Państwo	Polska
Miejscowość	{{{miejscowość}}}
Długość	2500 m
Poprzednie nazwy	{{{poprzednie nazwy}}}
	Plan
	[[Plik:{{{plan}}}\|240x240px\|alt=Plan przebiegu ulicy\|]]
Przebieg
	Położenie na mapie Warszawy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:landmark}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 15:47, 29 maj 2017

Ulica Obozowa – jedna z ulic warszawskiej Woli.

W czasach Królestwa Polskiego prowadziła do obozu artylerii pieszej, a w późniejszym okresie do obozu wojska rosyjskiego^[1].

Ulica Obozowa rozpoczyna swój bieg od skrzyżowania ulic Sołtyka i Młynarskiej, następnie biegnie w kierunku północno-zachodnim przecinając z północy ulicę Ostroroga, następnie od południa Płocką i Gostyńską, a później znów od północy ul. Św. Stanisława i Wawrzyszewską, gdzie po przejściu pod wiaduktem kolejowym, kieruje się dalej na zachód przecinając aleję Prymasa Tysiąclecia. Później Obozowa przecina ulice: Majakowskiego, Długomiła/Magistracką, Dahlberga/Deotymy, Dalibora, Erazma Ciołka i Księcia Janusza, gdzie dalej przechodzi w ulicę Dywizjonu 303. Obozowa słynie ze znajdującego się tutaj bazaru i bazarku staroci i choć w dni powszednie niewiele się tu dzieje, to w soboty i niedziele wraz z okolicznymi ulicami zapełnia się ona handlarzami staroci i antyków zjeżdżającymi z całej Polski.

Historia

Ulica Obozowa powstała najprawdopodobniej w końcu XIX wieku. Przez długie lata, była mało znaczącą arterią, jej obecny skraj, kreślił w ówczesnym czasie granicę miasta. W trakcie stopniowej rozbudowy Koła i Moczydła, zyskiwała na znaczeniu. 14 grudnia 1931 r. w ulicę Obozową wjechał pierwszy wóz tramwajowy o oznaczeniu linii 16, połączył on Młynów z placem Zbawiciela. Przed 1939 r. torowisko na Obozowej wyglądało inaczej niż dziś. Między torami poprowadzonymi wzdłuż ulicy zasiano trawę. Starannie skoszona, ukwiecona, sprawiała wrażenie łąki, nie zaś torowiska. Po II wojnie światowej jeździły tu tramwaje linii: 1, 13, 24 mające pętlę przy ulicy Księcia Janusza a także linii 20 jeżdżące z Placu Narutowicza aż na Bemowo. Na pojawienie się tutaj autobusu trzeba była czekać dłużej, bowiem dopiero w 1958 r. zatrzymała się tu 145.

Ulica Obozowa nabrała znaczenia po wybudowaniu na Kole w okresie międzywojennym, osiedla mieszkaniowego imienia Stefana Żeromskiego Towarzystwa Osiedli Robotniczych, gdyż stała się jego główną arterią z linią tramwajową kończącą się pętlą przy ulicy Księcia Janusza. To nowoczesne, jak na tamte czasy osiedle, składa się z 19 wielomieszkaniowych, dwupiętrowych domów, po 10 umieszczonych po każdej stronie ulicy Obozowej. Domy od nr. 62 do 80 są to tzw. korytarzowce (mające po 9 mieszkań na każdym piętrze, każdej klatki schodowej), a od nr. 67 do 85 tzw. klatkowce (mające po 4 mieszkania na każdym piętrze, każdej klatki schodowej). Każde mieszkanie zostało wyposażone w instalację wodną i gazową, w.c., piec kaflowy do ogrzewania, kuchnię węglową oraz gazową i pomieszczenie piwniczne do przechowywania węgla opałowego, ziemniaków, itp. Każda klatka schodowa miała dostęp do łaźni, pralni i suszarni bielizny. Osiedle miało ponadto swoje przedszkole, salę teatralną i bibliotekę w budynku przy ul. Obozowej 85, swoją szkołę podstawową przy ulicy Ożarowskiej, a także sklepy spożywcze, aptekę i księgarnię znajdujące się na parterach niektórych budynków frontowych. Pomiędzy budynkami nr. 81 i 83 wybudowanych było kilka garaży. Każdy kompleks 10 domów, był ogrodzony i zamykany na noc, a bezpieczeństwa pilnowało w sumie czterech dozorców, po jednym na każde 5 budynków, mieszkających z rodzinami w tym osiedlu. Przy każdej z dwóch bram wejściowych (jednej na początku i drugiej na końcu każdego kompleksu) zainstalowane były dzwonki elektryczne po to, aby można było zbudzić dozorcę i wyjść lub wejść do osiedla. Dozorcy dbali także o zieleń i czystość na klatkach schodowych, placach zabaw (piaskownicach) i we wspólnych pomieszczeniach osiedla. Płucami osiedla jest Lasek na Kole przez który można było kiedyś (zanim zbudowano aleję Prymasa Tysiąclecia) dojść od ulicy Obozowej na cmentarz Powązkowski. W latach 60. ubiegłego stulecia zainstalowano w każdym mieszkaniu osiedla im. Żeromskiego, centralne ogrzewanie i c.w.

Pierwsza bomba lotnicza zrzucona na Warszawę przez lotnictwo niemieckie we wrześniu 1939, spadła na budynek przy ulicy Obozowej 76(?), zburzyła część domu i zabiła wielu jego mieszkańców. Na ścianie tego budynku wmurowana jest tablica pamiątkowa. Poza tym w czasie okupacji hitlerowskiej osiedle Żeromskiego nękane było niemieckim ogniem z broni maszynowej i dział kolejowych jeżdżących linią kolejową nad wiaduktem.

Po II wojnie światowej zainstalowano w mieszkaniach osiedla tzw. kołchoźniki czyli radiofonię przewodową. W latach 50. ubiegłego wieku nastąpił gwałtowny rozwój budownictwa mieszkaniowego i towarzyszącego na Kole. W tych latach zbudowano na skraju lasku przy ulicy Dobrogniewa Dzielnicowy Dom Kultury, który cieszył się dużym powodzeniem wśród dzieci i młodzieży. Dom ten prowadzony przez pana Roykiewicza miał zespoły: tańca folklorystycznego prowadzony przez primabalerynę panią Marię Skorupczynę, turystyki rowerowej, modelarnię lotniczą, modelarnię szkutniczą oraz pracownię plastyczną. W 1952 oddano do użytku szkołę T.P.D. (Towarzystwa Przyjaciół Dzieci) Podstawową i Liceum Pedagogiczne imienia Filipiny Płaskowickiej przy ulicy Obozowej 60.

Obiekty

Przy ul. Obozowej znajduje się wiele ważnych obiektów i zabytków m.in.:

ul. Obozowa 1 – pomnik Electio Viritim
ul. Obozowa 34/36 – Piekarnia Spółdzielni Piekarsko-Ciastkarskiej "Wola"
ul. Obozowa 43 – Zarząd Miejskiego Przedsiębiorstwa Oczyszczania
ul. Obozowa 60 – Ośrodek Sportu i Rekreacji Koło oraz XXIV Liceum Ogólnokształcące im. C. K. Norwida powstałe na miejscu wybudowanej w 1952 roku szkoły TPD (Towarzystwa Przyjaciół Dzieci) Podstawowej i Liceum Pedagogicznego imienia Filipiny Płaskowickiej
ul. Obozowa 76(?) – tablica upamiętniająca ofiary pierwszej bomby lotniczej zrzuconej przez niemiecką Luftwaffe na Warszawę, która częściowo zburzyła ten dom i zabiła wielu jego mieszkańców
ul. Obozowa 85 – pomnik Stefana Żeromskiego
ul. Obozowa 99 – Bazar na Kole

↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 170. ISBN 978-83-62189-08-3.

Linki zewnętrzne

Spacerownik „Koło i Moczydło”

[1] Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 170. ISBN 978-83-62189-08-3.

[1]

@@ Linia 49: / Linia 49: @@
 Ulica Obozowa powstała najprawdopodobniej w końcu [[XIX wiek|XIX]] wieku. Przez długie lata, była mało znaczącą arterią, jej obecny skraj, kreślił w ówczesnym czasie granicę miasta. W trakcie stopniowej rozbudowy Koła i Moczydła, zyskiwała na znaczeniu. [[14 grudnia]] [[1931]]&nbsp;r. w ulicę Obozową wjechał pierwszy wóz tramwajowy o oznaczeniu linii 16, połączył on [[Młynów (Warszawa)|Młynów]] z [[Plac Zbawiciela w Warszawie|placem Zbawiciela]]. Przed [[1939]] r. torowisko na Obozowej wyglądało inaczej niż dziś. Między torami poprowadzonymi wzdłuż ulicy zasiano trawę. Starannie skoszona, ukwiecona, sprawiała wrażenie łąki, nie zaś torowiska. Po II wojnie światowej jeździły tu tramwaje linii: 1, 13, 24 mające pętlę przy ulicy Księcia Janusza a także linii 20 jeżdżące z Placu Narutowicza aż na Bemowo. Na pojawienie się tutaj autobusu trzeba była czekać dłużej, bowiem dopiero w [[1958]]&nbsp;r. zatrzymała się tu 145.
+Ulica Obozowa nabrała znaczenia po wybudowaniu na Kole w okresie międzywojennym, osiedla mieszkaniowego imienia Stefana Żeromskiego Towarzystwa Osiedli Robotniczych, gdyż stała się jego główną arterią z linią tramwajową kończącą się pętlą przy [[ulica Księcia Janusza w Warszawie|ulicy Księcia Janusza]]. To nowoczesne, jak na tamte czasy osiedle, składa się z 19 wielomieszkaniowych, dwupiętrowych domów, po 10 umieszczonych po każdej stronie ulicy Obozowej. Domy od nr. 62 do 80 są to tzw. korytarzowce (mające po 9 mieszkań na każdym piętrze, każdej klatki schodowej), a od nr. 67 do 85 tzw. klatkowce (mające po 4 mieszkania na każdym piętrze, każdej klatki schodowej). Każde mieszkanie zostało wyposażone w instalację wodną i gazową, w.c., piec kaflowy do ogrzewania, kuchnię węglową oraz gazową i pomieszczenie piwniczne do przechowywania węgla opałowego, ziemniaków, itp. Każda klatka schodowa miała dostęp do łaźni, pralni i suszarni bielizny. Osiedle miało ponadto swoje przedszkole, salę teatralną i bibliotekę w budynku przy ul. Obozowej 85, swoją szkołę podstawową przy ulicy Ożarowskiej, a także sklepy spożywcze, aptekę i księgarnię znajdujące się na parterach niektórych budynków frontowych. Pomiędzy budynkami nr. 81 i 83 wybudowanych było kilka garaży. Każdy kompleks 10 domów, był ogrodzony i zamykany na noc, a bezpieczeństwa pilnowało w sumie czterech dozorców, po jednym na każde 5 budynków, mieszkających z rodzinami w tym osiedlu. Przy każdej z dwóch bram wejściowych (jednej na początku i drugiej na końcu każdego kompleksu) zainstalowane były dzwonki elektryczne po to, aby można było zbudzić dozorcę i wyjść lub wejść do osiedla. Dozorcy dbali także o zieleń i czystość na klatkach schodowych, placach zabaw (piaskownicach) i we wspólnych pomieszczeniach osiedla. Płucami osiedla jest [[Lasek na Kole]] przez który można było kiedyś (zanim zbudowano [[Aleja Prymasa Tysiąclecia w Warszawie|aleję Prymasa Tysiąclecia]]) dojść od ulicy Obozowej na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|cmentarz Powązkowski]]. W latach 60. ubiegłego stulecia zainstalowano w każdym mieszkaniu osiedla im. Żeromskiego, centralne ogrzewanie i c.w.
-Ulica Obozowa nabrała znaczenia po wybudowaniu na Kole w okresie międzywojennym, osiedla mieszkaniowego imienia Stefana Żeromskiego Towarzystwa Osiedli Robotniczych, gdyż stała się jego główną arterią z linią tramwajową kończącą się pętlą przy [[ulica Księcia Janusza w Warszawie|ulicy Księcia Janusza]]. To nowoczesne, jak na tamte czasy osiedle, składa się z 19
-wielomieszkaniowych, dwupiętrowych domów, po 10 umieszczonych po każdej stronie ulicy Obozowej. Domy od nr. 62 do 80 są to tzw. korytarzowce (mające po 9 mieszkań na każdym piętrze, każdej klatki schodowej), a od nr. 67 do 85 tzw. klatkowce (mające po 4 mieszkania na każdym piętrze, każdej klatki schodowej). Każde mieszkanie zostało wyposażone w instalację wodną i gazową, w.c., piec kaflowy do ogrzewania, kuchnię węglową oraz gazową i pomieszczenie piwniczne do przechowywania węgla opałowego, ziemniaków, itp. Każda klatka schodowa miała dostęp do łaźni, pralni i suszarni bielizny. Osiedle miało ponadto swoje przedszkole, salę teatralną i bibliotekę w budynku przy ul. Obozowej 85, swoją szkołę podstawową przy ulicy Ożarowskiej, a także sklepy spożywcze, aptekę i księgarnię znajdujące się na parterach niektórych budynków frontowych. Pomiędzy budynkami nr. 81 i 83 wybudowanych było kilka garaży. Każdy kompleks 10 domów, był ogrodzony i zamykany na noc, a bezpieczeństwa pilnowało w sumie czterech dozorców, po jednym na każde 5 budynków, mieszkających z rodzinami w tym osiedlu. Przy każdej z dwóch bram wejściowych (jednej na początku i drugiej na końcu każdego kompleksu) zainstalowane były dzwonki elektryczne po to, aby można było zbudzić dozorcę i wyjść lub wejść do osiedla. Dozorcy dbali także o zieleń i czystość na klatkach schodowych, placach zabaw (piaskownicach) i we wspólnych pomieszczeniach osiedla. Płucami osiedla jest [[Lasek na Kole]] przez który można było kiedyś (zanim zbudowano [[Aleja Prymasa Tysiąclecia w Warszawie|aleję Prymasa Tysiąclecia]]) dojść od ulicy Obozowej na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|cmentarz Powązkowski]]. W latach 60. ubiegłego stulecia zainstalowano w każdym mieszkaniu osiedla im. Żeromskiego, centralne ogrzewanie i c.w.
 Pierwsza bomba lotnicza zrzucona na Warszawę przez lotnictwo niemieckie we wrześniu 1939, spadła na budynek przy ulicy Obozowej 76(?), zburzyła część domu i zabiła wielu jego mieszkańców. Na ścianie tego budynku wmurowana jest tablica pamiątkowa. Poza tym w czasie okupacji hitlerowskiej osiedle Żeromskiego nękane było niemieckim ogniem z broni maszynowej i dział kolejowych jeżdżących linią kolejową nad wiaduktem.