Jojakim

Eliakim, Jojakim

Portret Manassego w Promptuarii Iconum Insigniorum
król Judy
Okres	od 609 p.n.e. do 597 p.n.e.
Poprzednik	Joachaz
Następca	Jechoniasz
Dane biograficzne
Dynastia	Dawidyci
Data urodzenia	634 p.n.e.
Data śmierci	598 p.n.e.
Ojciec	Jozjasz
Matka	Zebidda z Rumy
Żona	Nechuszta
Dzieci	Jechoniasz

{{Władca infobox}} Przestarzałe pola: "tytulatura".

Joachim, Jojakim (hebr. ‏Jehojakim‎, właśc. Eliakim (skrócona forma imienia Jehojakim, znaczącego prawdopodobnie: Jahwe podnosi; ur. 634 p.n.e., zm. 598 p.n.e.) – król starożytnej Judy, panujący w latach 609–598 p.n.e., syn władcy Jozjasza i Zebiddy z Rumy.

Został wyniesiony na tron przez faraona Egiptu, Necho II, i był od niego zależny. Wkrótce potem kraj Necho został podbity przez Babilończyków, a ich władca – Nabuchodonozor II – uczynił Jojakima swym lennikiem. Zwierzchnik izraelski podejmował nieudane próby fortyfikowania państwa i buntowania się przeciw ciemięzcom, które zakończyły się podbojem królestwa.

Z niejaką Nechusztą miał syna i następcę Jechoniasza.

Pojawia się w 2 Księdze Królewskiej 24,1-7, 2 Księdze Kronik 36,4-8 oraz w Księdze Jeremiasza 22,18 nn.; 26; 36.