Pałac Szustra: Różnice pomiędzy wersjami

Pałac Szustra
	nr rej. 454/2 z 1.07.1965
	; Pałac Szustrów, strona zachodnia
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Adres	ul. Morskie Oko 2
Architekt	Efraim Szreger, Henryk Marconi przebudowa w stylu neogotyckim, Adam Idźkowski przebudowa w stylu neorensansowym
Rozpoczęcie budowy	1772
Ukończenie budowy	1775
Ważniejsze przebudowy	1845, 1852, odbudowa 1962-1965
Pierwszy właściciel	Izabela Lubomirska
	Położenie na mapie Warszawy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 22:56, 6 wrz 2017

Pałac Szustra (pałacyk Szustra, pałacyk Lubomirskich) – pałac w Warszawie znajdujący się przy ul. Morskie Oko 2 w parku Morskie Oko w dzielnicy Mokotów. Siedziba Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki.

Historia

W latach 1772–1775 Efraim Szreger na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł klasycystyczny pałacyk dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej. Założenia ogrodowe opracował Szymon Bogumił Zug. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. „moje wzgórze”). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dziś, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i glorieta flamandzka (domek mauretański), znajdujące się dziś przy pierzei ulicy Puławskiej.

W 1776 Zug przebudował wschodnią elewację tego budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez Franciszka Szustra, zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Kolejna przebudowa, tym razem neorenesansowa, nastąpiła w 1852 dzięki Adamowi Idźkowskiemu. W ogrodzie pojawiły się domki letniskowe. W czasie wojny Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po wojnie całość posiadłości znacjonalizowano, a w latach 1962-1965 odbudowano pałac i odnowiono park.

Galeria

Strona północna
Strona południowa
Strona wschodnia
Mauzoleum Szustrów

Linki zewnętrzne

Historia pałacu Szustra oraz Mokotowa na portalu Sztuka.net za artykułem Marii Zakrzewskiej Mokotów. Pałacyk i założenie ogrodowe w Kwartalniku Architektury i Urbanistyki, tom VII, Warszawa 1962

@@ Linia 34: / Linia 34: @@
 }}
-'''Pałac Szustra''' (''pałacyk Szustra'', ''pałacyk Lubomirskich'') – [[pałac]] w [[Warszawa|Warszawie]], znajdujący się przy ul. Morskie Oko 2 (dawniej przy [[ulica Puławska w Warszawie|ul. Puławskiej]] 55/57) w dzielnicy [[Mokotów]] . Obecnie siedziba [[Warszawskie Towarzystwo Muzyczne im. Stanisława Moniuszki|Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki]].
+'''Pałac Szustra''' (''pałacyk Szustra'', ''pałacyk Lubomirskich'') – [[pałac]] w [[Warszawa|Warszawie]] znajdujący się przy ul. Morskie Oko 2 w [[Park Morskie Oko w Warszawie|parku Morskie Oko]] w dzielnicy [[Mokotów]]. Siedziba [[Warszawskie Towarzystwo Muzyczne im. Stanisława Moniuszki|Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki]].
 == Historia ==
-W latach [[1772]]-[[1775]] [[Efraim Szreger]] na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł [[klasycyzm|klasycystyczny]] pałacyk dla marszałkowej księżnej [[Izabela Lubomirska|Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej]]. Założenia ogrodowe opracował [[Szymon Bogumił Zug]]. Posiadłość nosiła nazwę ''Mon coteau'' (z [[franc.]] "moje wzgórze"). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dziś, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i [[glorieta]] flamandzka (domek mauretański), znajdujące się dziś przy pierzei ulicy Puławskiej.
+W latach 1772–1775 [[Efraim Szreger]] na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł [[klasycyzm|klasycystyczny]] pałacyk dla marszałkowej księżnej [[Izabela Lubomirska|Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej]]. Założenia ogrodowe opracował [[Szymon Bogumił Zug]]. Posiadłość nosiła nazwę ''Mon coteau'' (z [[franc.]] „moje wzgórze”). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dziś, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i [[glorieta]] flamandzka (domek mauretański), znajdujące się dziś przy pierzei ulicy Puławskiej.
-W [[1776]] Zug przebudował wschodnią [[elewacja|elewację]] tego budynku, a w [[1845]], po zakupieniu posiadłości przez [[Franciszek Szuster|Franciszka Szustra]], zmian architektonicznych w stylu [[neogotyk|neogotyckim]] dokonał [[Henryk Marconi]]. Kolejna przebudowa, tym razem [[neorenesans]]owa, nastąpiła w [[1852]] dzięki [[Adam Idźkowski|Adamowi Idźkowskiemu]]. W ogrodzie pojawiły się domki letniskowe. W czasie wojny Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w [[1944]] roku. Po [[II wojna światowa|wojnie]] całość posiadłości znacjonalizowano, a w latach [[1962]]-[[1965]] odbudowano pałac i odnowiono park.
+W 1776 Zug przebudował wschodnią [[elewacja|elewację]] tego budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez [[Franciszek Szuster|Franciszka Szustra]], zmian architektonicznych w stylu [[neogotyk|neogotyckim]] dokonał [[Henryk Marconi]]. Kolejna przebudowa, tym razem [[neorenesans]]owa, nastąpiła w 1852 dzięki [[Adam Idźkowski|Adamowi Idźkowskiemu]]. W ogrodzie pojawiły się domki letniskowe. W czasie wojny Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po [[II wojna światowa|wojnie]] całość posiadłości znacjonalizowano, a w latach [[1962]]-[[1965]] odbudowano pałac i odnowiono park.
 == Galeria ==