Pasikonik zielony: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Pasożyt w towarzystwie ofiary, którą właśnie wykończył. Ew. uwolnił się w wyniku potraktowania pasikonia pestycydem. W każdym razie, to nie są koledzy!
WP:SK, drobne redakcyjne
Linia 22: Linia 22:
'''Pasikonik zielony''' (''Tettigonia viridissima'') – gatunek [[owady|owada]] [[prostoskrzydłe]]go z rodziny [[pasikonikowate|pasikonikowatych]] (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej.
'''Pasikonik zielony''' (''Tettigonia viridissima'') – gatunek [[owady|owada]] [[prostoskrzydłe]]go z rodziny [[pasikonikowate|pasikonikowatych]] (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej.
== Morfologia ==
== Morfologia ==
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne [[Pokładełko|pokładełko]]. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezkrzydłe, podobne do osobników dorosłych.
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne [[pokładełko]]. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezkrzydłe, podobne do osobników dorosłych.
Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną.
Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną.
Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry.
Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry.
Linia 35: Linia 35:


<gallery>
<gallery>
Plik:Mermis nigrescens on tettigonia viridissima beentree.jpg|Częsty pasożyt pasikoników – [[nicienie|nicień]] ''[[Mermis nigrescens]]'' obok owada, w którym się rozwijał o żerował.
Plik:Mermis nigrescens on tettigonia viridissima beentree.jpg|Częsty pasożyt pasikoników – [[nicienie|nicień]] ''[[Mermis nigrescens]]'' obok owada, w którym się rozwijał i żerował.
Plik:Dixi-Tettigonia Viridissima.jpg|
Plik:Dixi-Tettigonia Viridissima.jpg|
Plik:Grande sauterelle verte - Portrait.jpg|
Plik:Grande sauterelle verte - Portrait.jpg|

Wersja z 09:41, 29 lis 2017

Pasikonik zielony
Tettigonia viridissima
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

bezkręgowce

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

prostoskrzydłe

Rodzina

pasikonikowate

Rodzaj

Tettigonia

Gatunek

pasikonik zielony

Synonimy

Gryllus viridissimus Linnaeus, 1758

Pasikonik zielony (Tettigonia viridissima) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny pasikonikowatych (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej.

Morfologia

Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne pokładełko. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezkrzydłe, podobne do osobników dorosłych. Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry.

Biologia

Pospolicie występuje wśród wysokiej trawy. Drapieżnik, polujący na mniejsze owady i pajęczaki. Okazjonalnie uzupełnia dietę o liście i miękkie części roślin. Dobrze wspina się i skacze. Dorosłe osobniki sprawnie latają. Jaja składane są do ziemi za pomocą pokładełek.

W słoneczne, letnie dni samce przez całe popołudnie i nocą trą pierwszą parą sztywnych skrzydeł, na których znajdują się aparaty strydulacyjne, żeby zwabić do siebie samice.

W Polsce zimują jaja. Larwy wylęgają się wiosną. Osobniki dorosłe występują od lipca do października.

Zobacz też

Bibliografia