Pasikonik zielony: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Pasożyt w towarzystwie ofiary, którą właśnie wykończył. Ew. uwolnił się w wyniku potraktowania pasikonia pestycydem. W każdym razie, to nie są koledzy! |
WP:SK, drobne redakcyjne |
||
Linia 22: | Linia 22: | ||
'''Pasikonik zielony''' (''Tettigonia viridissima'') – gatunek [[owady|owada]] [[prostoskrzydłe]]go z rodziny [[pasikonikowate|pasikonikowatych]] (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej. |
'''Pasikonik zielony''' (''Tettigonia viridissima'') – gatunek [[owady|owada]] [[prostoskrzydłe]]go z rodziny [[pasikonikowate|pasikonikowatych]] (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej. |
||
== Morfologia == |
== Morfologia == |
||
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne [[ |
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne [[pokładełko]]. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezkrzydłe, podobne do osobników dorosłych. |
||
Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. |
Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. |
||
Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry. |
Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry. |
||
Linia 35: | Linia 35: | ||
<gallery> |
<gallery> |
||
Plik:Mermis nigrescens on tettigonia viridissima beentree.jpg|Częsty pasożyt pasikoników – [[nicienie|nicień]] ''[[Mermis nigrescens]]'' obok owada, w którym się rozwijał |
Plik:Mermis nigrescens on tettigonia viridissima beentree.jpg|Częsty pasożyt pasikoników – [[nicienie|nicień]] ''[[Mermis nigrescens]]'' obok owada, w którym się rozwijał i żerował. |
||
Plik:Dixi-Tettigonia Viridissima.jpg| |
Plik:Dixi-Tettigonia Viridissima.jpg| |
||
Plik:Grande sauterelle verte - Portrait.jpg| |
Plik:Grande sauterelle verte - Portrait.jpg| |
Wersja z 09:41, 29 lis 2017
Tettigonia viridissima | |||
(Linnaeus, 1758) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
pasikonik zielony | ||
Synonimy | |||
|
Pasikonik zielony (Tettigonia viridissima) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny pasikonikowatych (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej.
Morfologia
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne pokładełko. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezkrzydłe, podobne do osobników dorosłych. Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry.
Biologia
Pospolicie występuje wśród wysokiej trawy. Drapieżnik, polujący na mniejsze owady i pajęczaki. Okazjonalnie uzupełnia dietę o liście i miękkie części roślin. Dobrze wspina się i skacze. Dorosłe osobniki sprawnie latają. Jaja składane są do ziemi za pomocą pokładełek.
W słoneczne, letnie dni samce przez całe popołudnie i nocą trą pierwszą parą sztywnych skrzydeł, na których znajdują się aparaty strydulacyjne, żeby zwabić do siebie samice.
W Polsce zimują jaja. Larwy wylęgają się wiosną. Osobniki dorosłe występują od lipca do października.
-
Częsty pasożyt pasikoników – nicień Mermis nigrescens obok owada, w którym się rozwijał i żerował.
Zobacz też
Bibliografia
- Henryk Sandner: Owady. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990. ISBN 83-01-08369-7.
- Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik : rośliny i zwierzęta. Warszawa: Multico, 2006. ISBN 83-7073-429-4.