Kamień do zapalniczki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
MastiBot (dyskusja | edycje)
m Bot: Dodanie tytułów do linków w przypisach (patrz FAQ)
Linia 1: Linia 1:
'''Kamień do [[zapalniczka|zapalniczki]]''' – rodzaj [[krzesiwo|krzesiwa]] wykonany, przeważnie w formie krótkiego [[Walec (bryła)|walca]], ze [[spiekanie|spieku]] metalicznego posiadającego cechy [[piroforyczność|piroforyczne]].
'''Kamień do [[zapalniczka|zapalniczki]]''' – rodzaj [[krzesiwo|krzesiwa]] wykonany, przeważnie w formie krótkiego [[Walec (bryła)|walca]], ze [[spiekanie|spieku]] metalicznego posiadającego cechy [[piroforyczność|piroforyczne]].
Pierwowzorami kamieni do zapalniczki były tworzywa metaliczne wynalezione przez [[Carl Auer von Welsbach|Welsbacha]] zawierające drobno [[proszek|sproszkowane]] [[żelazo]] i [[Pierwiastek chemiczny|pierwiastek]] z grupy [[lantanowce|lantanowców]] – [[cer]].
Pierwowzorami kamieni do zapalniczki były tworzywa metaliczne wynalezione przez [[Carl Auer von Welsbach|Welsbacha]] zawierające drobno sproszkowane [[żelazo]] i [[Pierwiastek chemiczny|pierwiastek]] z grupy [[lantanowce|lantanowców]] – [[cer]].


Potarcie kamienia [[twardość|twardym]] materiałem np. kawałkiem [[hartowanie|hartowanej]] [[stal]]i powoduje wyrwanie drobnych cząstek materiału kamienia, które w wyniku tego procesu rozgrzewają się i samorzutnie [[zapłon|zapalają]] w [[tlen]]ie zawartym w [[Powietrze|powietrzu]], dając obserwowalny snop [[iskra|iskier]] – źródło ciepła wystarczające do zapłonu innej substancji palnej.
Potarcie kamienia [[twardość|twardym]] materiałem np. kawałkiem [[hartowanie|hartowanej]] [[stal]]i powoduje wyrwanie drobnych cząstek materiału kamienia, które w wyniku tego procesu rozgrzewają się i samorzutnie [[zapłon|zapalają]] w [[tlen]]ie zawartym w [[Powietrze|powietrzu]], dając obserwowalny snop [[iskra|iskier]] – źródło ciepła wystarczające do zapłonu innej substancji palnej.

Wersja z 23:14, 1 gru 2017

Kamień do zapalniczki – rodzaj krzesiwa wykonany, przeważnie w formie krótkiego walca, ze spieku metalicznego posiadającego cechy piroforyczne. Pierwowzorami kamieni do zapalniczki były tworzywa metaliczne wynalezione przez Welsbacha zawierające drobno sproszkowane żelazo i pierwiastek z grupy lantanowcówcer.

Potarcie kamienia twardym materiałem np. kawałkiem hartowanej stali powoduje wyrwanie drobnych cząstek materiału kamienia, które w wyniku tego procesu rozgrzewają się i samorzutnie zapalają w tlenie zawartym w powietrzu, dając obserwowalny snop iskier – źródło ciepła wystarczające do zapłonu innej substancji palnej. Proces generowania iskier kamieniem do zapalniczki jest analogiczny do tego, który ma miejsce przy mechanicznym szlifowaniu, z tą różnicą, że doprowadzenie mniejszej ilości energii (np. drobny ruch kciukiem przy zapaleniu zapalniczki) powoduje zapłon. Właściwości piroforyczne ceru objawiają się już w temperaturach rzędu 150-180 °C, który spalając się dostarcza także energii do zapłonu drobin żelaza i generacji iskier.

Współczesne kamienie do zapalniczek zawierają oprócz żelaza i ceru także inne pierwiastki ziem rzadkich.

Dawniej przemyt i pokątny handel kamieniami do zapalniczki stanowił, obecnie już anegdotyczne, źródło dochodów co bardziej przedsiębiorczych obywateli[1][2][3].

Bibliografia