Majer Szapira: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Gjakovarus (dyskusja | edycje) m Dodano kategorię "Ludzie urodzeni w Suczawie" za pomocą HotCat |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Uwagi, dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
||
| Linia 40: | Linia 40: | ||
* [[Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej]] |
* [[Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej]] |
||
== Uwagi == |
|||
{{Uwagi}} |
{{Uwagi}} |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 18:18, 17 sty 2018
 rabin Majer Szapira | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Miejsce spoczynku |
początkowo Lublin, w 1958 prochy przeniesiono do Jerozolimy. |
| Zawód, zajęcie |
rabin (w Glinianach, Sanoku i Piotrkowie Trybunalskim), założyciel i dyrektor jesziwy w Lublinie, poseł na Sejm I kadencji (1922–1927) |
| Partia | |
| Wyznanie | |
| Rodzice |
Jakób Samson z Suczawy, Margula z domu Schorr |
| Partnerka |
Malka Toba Shapiro |
| Krewni i powinowaci |
Pinkas Szapira z Korca (zm. 1791), Józef ben Izaak Bekhor Shorr |
Majer Szapira, hebr./jid.: רבי מאיר יהודה שפירא, pol.: Rabin Majer Jehuda Szapira[a] (ur. 3 marca 1887 w Suczawie na Bukowinie, zm. 27 października 1933 w Lublinie) – rabin, w latach 1922–1927 pierwszy ortodoksyjny poseł żydowski na Sejm II Rzeczypospolitej (I kadencji). Wyznaczony jako chasydzki przywódca Rashei yeshiva oraz autor szkoły nauczania Talmudu Daf Jomi.
Życiorys
Urodził się jako syn Jakóba Samsona i Marguli z domu Schorr (z obu stron rodziców pochodzili sławni rabini). Nazwisko Szapira przyjął jeden z przodków ocalałych z zagłady Żydów w Spirze podczas wypraw krzyżowych. Pradziadem Majera był Pinkas Szapira z Korca (zm. 1791).
Od wczesnych lat młodości, był zauważony jako przywódca ruchu chasydzkiego oraz wyśmienity mówca. Początkowo uczył się w Suczawie, następnie w Monasterzyskach (już w wieku dziecięcym i nastoletnim publikował w zakresie nauk judaistycznych oraz miał odczyty w synagodze). Odebrał wykształcenie rabinackie i w 1911 w wieku 24 lat został wyznaczony na rabina w miejscowości Gliniany. Założyciel jesziw w Sanoku (gdzie został rabinem w 1921) i Piotrkowie Trybunalskim (od 1924). Był również rabinem w Lublinie, gdzie założył rabinacko-talmudystyczną Jeszywas Chachmej Lublin (Lubelską Szkołę Mędrców) przy zbiegu ulic Unickiej i Lubartowskiej – największą na świecie religijną szkołę żydowską. Od 1912 stronnik kierunku politycznego Agudat Israel, od 1922 przewodniczący tej partii na wschodnią Małopolskę, a później jej prezes. Pozostając przypisany do Sanoka, kandydował w wyborach do Sejmu RP (początkowo anonsowany jako kandydat w okręgu nr 19 Radom, Końskie, Opoczno[1] i w okręgu nr 12 Błonie / Grodzisk, Skierniewice, Rawa, Grójec[2], ostatecznie zgłoszony w okręgu Warszawa miasto[3][4]) i uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji (1922–1927). W 1923 został członkiem Centralnego Komitetu Wykonawczego wszechświatowej Agudy. W 1926 członkiem prezydium Związku Rabinów w Polsce. W Piotrkowie wydawał tygodnik Unser Leben. Pod koniec życia był rabinem w Łodzi i Piotrkowie Trybunalskim (1924–1933). Zmarł tuż przed planowanym wyjazdem do Izraela w 1933. Pierwotnie został pochowany w Lublinie[5]. W 1958 prochy Majera Szapiry spoczęły na cmentarzu w Jerozolimie. Jego prace i publikacje przyniosły mu sławę na całym świecie.
Publikacje
- Imrej Daat (Słowo wiedzy, 1910)
- Ohr HaMeir (Światło jasności, 1926)
- Halacha
- Aggada
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Czasem spotykana jest błędna polska pisownia: Meir Szapiro bądź Szpiro lub Szpira.
Przypisy
- ↑ Lista kandydatów do Sejmu. „Nowiny Codzienne”, s. 2, Nr 6 z 17 października 1922.
- ↑ Kronika wyborcza. „Nowiny Codzienne”, s. 2, Nr 19 z 30 października 1922.
- ↑ Kronika wyborcza. „Nowiny Codzienne”, s. 2, Nr 23 z 3 listopada 1922.
- ↑ Ogłoszenie wyborcze. „Nowiny Codzienne”, s. 1, Nr 24 z 4 listopada 1922.
- ↑ Na pogrzeb rabina Szapiry. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 2, Nr 415 z 27 października 1933.
Bibliografia
- Szymon Rudnicki: Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2004, s. 411–419. ISBN 83-70596-39-8.
- Henryk Stanisław Mościcki, Włodzimierz Dzwonkowski: Parlament Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1927. Warszawa: Lucjan Złotnicki, 1928, s. 310–311.