Metoda analizy i krytyki piśmiennictwa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
lit. |
m Redukuję wywołanie Szablon:Przypisy i dodaję nagłówek |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Nie jest tym samym co inna metoda badań naukowych określana jako [[krytyka źródeł]]{{odn|Cisek|274}}. Bardziej rygorystycznym wariantem tej metody jest [[przegląd systematyczny]]{{odn|Cisek|275}}. |
Nie jest tym samym co inna metoda badań naukowych określana jako [[krytyka źródeł]]{{odn|Cisek|274}}. Bardziej rygorystycznym wariantem tej metody jest [[przegląd systematyczny]]{{odn|Cisek|275}}. |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
|||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
Wersja z 02:43, 20 sty 2018
Metoda analizy i krytyki piśmiennictwa albo analiza krytyczna – metoda badań naukowych, stosowana do prac naukowych i badań innych naukowców. Jest metodą stosowaną powszechnie w nauce - stosują ją wszystkie dyscypliny naukowe[1]. Powstają dzięki niej publikacje oparte nie na badaniach własnych, lecz na pracach i badaniach cudzych.
Metoda ta ma charakter pomocniczy, stanowiąc punkt wyjścia dla innych badań. Dzięki niej bowiem można wykazać luki w obecnym stanie wiedzy czy kierunku dyskusji naukowej. Jednocześnie metoda analizy i krytyki piśmiennictwa może występować samoistnie, tworząc nową wiedzę. Metoda analizy krytycznej wspomaga również wykorzystywanie wiedzy, jaka została dzięki tej metodzie zanalizowana, oceniona i zsyntetyzowana[2].
Nie jest tym samym co inna metoda badań naukowych określana jako krytyka źródeł[3]. Bardziej rygorystycznym wariantem tej metody jest przegląd systematyczny[2].
Przypisy
- ↑ Cisek 273 ↓.
- ↑ a b Cisek 275 ↓.
- ↑ Cisek 274 ↓.
Bibliografia
- Józef Pieter, Ogólna metodologia pracy naukowej, Ossolineum, Wrocław 1967.
- Sabina Cisek. Metoda analizy i krytyki piśmiennictwa w nauce o informacji i bibliotekoznawstwie w XXI wieku. „Przegląd Biblioteczny”. T. 78 z.3, 2010.