Potop szwedzki: Różnice pomiędzy wersjami

Licząca 25 tys. armia siedmiogrodzka wkroczyła do Rzeczypospolitej w styczniu i pomaszerowała na [[Lwów]]. Tu doszły Rakoczego wieści o trudnym położeniu szwedzkiego garnizonu w Krakowie, więc zawrócił pod Kraków rezygnując z próby oblegania Lwowa<ref>A. Przyboś, Samuel Grądzki, ariański dziejopis wojny polsko-siedmiogrodzkiej 1657 r., „Małopolskie Studia Historyczne”, 2, 1959.</ref><ref>P. Wojtowicz, Szlak wyprawy Rakoczego, „Teki Historyczne”, 11, Londyn 1960–1961.</ref><ref>M. Markowicz, Najazd Rakoczego na Polskę 1657, Zabrze 2011.</ref>. Po drodze paląc, mordując i rabując takie grody jak Duklę, Rogi, Odrzykoń. Wcześniej Jaśliska, a 16 marca 1657 – [[Krosno|Krośnianie]] zwycięsko odparłyodparli najazd wojsk Rakoczego. Rakoczy nie był w stanie zdobyć także [[Zamek w Łańcucie|twierdzy w Łańcucie]]. 21 marca Siedmiogrodzianie zajęli [[Tarnów]]. Rakoczy szeroko rozpuścił swe wojska, które zajęły się grabieniem [[Małopolska|Małopolski]], co spowalniało znacznie marsz księcia na Kraków i na czele zaledwie 5 tys. żołnierzy dotarł do miasta dopiero 28 marca. Wzmocniwszy szwedzki garnizon 2,5 tys. żołnierzy ruszył w dół Wisły i dołączył do swej armii maszerującej niemrawo na północ. Na mocy wcześniej zawartych traktatów faktycznie Kraków przypadł Siedmiogrodowi, ale Karol Gustaw pozostawił tam jednak swoją załogę.