Alfabet niemiecki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
to nie równanie
Linia 1: Linia 1:
'''Alfabet niemiecki''' – [[alfabet]] oparty na [[alfabet łaciński|alfabecie łacińskim]], służący do zapisu [[język niemiecki|języka niemieckiego]]. Składa się z 30 liter (w [[Szwajcaria|Szwajcarii]] i w [[Liechtenstein]]ie z 29, gdzie ẞß jest zawsze zastępowane przez SS/ss).
'''Alfabet niemiecki''' – [[alfabet]] oparty na [[alfabet łaciński|alfabecie łacińskim]], służący do zapisu [[język niemiecki|języka niemieckiego]]. Składa się z 30 liter, lecz w [[Szwajcaria|Szwajcarii]] i w [[Liechtenstein]]ie z 29 liter, gdzie ẞß jest zawsze zastępowane przez SS/ss.


Duża litera {{unicode|[[ẞ]]}} od końca 2016 r. jest częścią oficjalnej pisowni niemieckiej<ref>[http://www.rechtschreibrat.com/DOX/rfdr_Bericht_2011-2016.pdf rfdr_Bericht_2011]</ref>.
Duża litera {{unicode|[[ẞ]]}} od końca 2016 r. jest częścią oficjalnej pisowni niemieckiej<ref>[http://www.rechtschreibrat.com/DOX/rfdr_Bericht_2011-2016.pdf rfdr_Bericht_2011]</ref>.

Wersja z 20:29, 29 gru 2018

Alfabet niemieckialfabet oparty na alfabecie łacińskim, służący do zapisu języka niemieckiego. Składa się z 30 liter, lecz w Szwajcarii i w Liechtensteinie z 29 liter, gdzie ẞß jest zawsze zastępowane przez SS/ss.

Duża litera od końca 2016 r. jest częścią oficjalnej pisowni niemieckiej[1].

Litery w alfabecie niemieckim i ich nazwy

Litera Nazwa litery Wymowa nazwy litery[2]
A/a A [ʔaː]
Ä/ä Ä, A-Umlaut[3] [ʔɛː] ([ʔeː]), ['ʔaː 'ʔʊmlaʊt]
B/b Be [beː]
C/c Ce [t͡seː]
D/d De [deː]
E/e E [ʔeː]
F/f Eff [ʔɛf]
G/g Ge [geː]
H/h Ha [haː]
I/i I [ʔiː]
J/j Jott [jɔt]
K/k Ka [kaː]
L/l Ell [ʔɛl]
M/m Emm [ʔɛm]
N/n Enn [ʔɛn]
O/o O [ʔoː]
Ö/ö Ö, O-Umlaut[4] [ʔøː] ['ʔoː 'ʔʊmlaʊt]
P/p Pe [peː]
Q/q Qu, Que [kuː], [kveː]
R/r Err [ʔɛʁ]
S/s Ess [ʔɛs]
/ß Eszett, scharfes Ess [ɛs't͡sɛt], ['ʃaʁfɘs 'ʔɛs]
T/t Te [teː]
U/u U [ʔuː]
Ü/ü Ü, U-Umlaut[5] [ʔyː] , ['ʔuː 'ʔʊmlaʊt]
V/v Vau [faʊ̯]
W/w We [veː]
X/x Ix [ʔɪks]
Y/y Ypsilon ['ʔʏpsilɔn]
Z/z Zett [t͡sɛt]

Wieloznaki

Do zapisu języka niemieckiego stosowane są następujące wieloznaki:

  • Wieloznaki oznaczające pojedynczą głoskę, która nie wynika z wymowy poszczególnych liter lub wynika z niej tylko częściowo: ch, sch, ph, ng, ie, ou oraz dodatkowo dla zastąpienia liter ä, ö, ü, ß i w nazwach własnych: ae, oe, ue, ss;
  • Wieloznaki oznaczające pojedynczą głoskę, która wynika z ogólnej ustalonej w języku niemieckim zasady odczytywania kombinacji liter: bb, dd, ff, ..., ss, ck, tz, dt, aa, ee, oo, ah, äh, eh, ih, ..., th, gh, dh, ..., oraz tylko w sylabach nieakcentowanych: el, em, en, er;
  • Wieloznaki i inne kombinacje liter, oznaczające kilka głosek, które nie wynikają z ogólnej ustalonej w języku niemieckim zasady odczytywania kombinacji liter: äu, ei, eu, chs, dsch, tsch tylko w nazwach własnych: tzsch, zsch, tylko w nagłosie: sp i st, tylko w środku wyrazu przed samogłoską: ti, tylko w nieakcentowanym wygłosie wyrazu: ig

Alfabet niemiecki a alfabet polski

23 litery występują zarówno w alfabecie polskim, jak i niemieckim. Są to: A, a, B, b, C, c, D, d, E, e, F, f, G, g, H, h, I, i, J, j, K, k, L, l, M, m, N, n, O, o, P, p, R, r, S, s, T, t, U, u, W, w, Y, y[6], Z, z[7]

7 liter występuje w alfabecie niemieckim, ale nie występuje w alfabecie polskim. Są to: Ä, ä, Ö, ö, Q, q, ẞ, ß, Ü, ü, V, v, X, x

Zobacz też

Przypisy

  1. rfdr_Bericht_2011
  2. Stanisław Walewski: Słownik kieszonkowy, Niemiecki alfabet. Wydawnictwo Langenscheidt Monachium 2002, s. 626, ISBN 3-468-11262-9
  3. a z przegłosem
  4. o z przegłosem
  5. u z przegłosem
  6. choć w języku polskim samogłoska ta jest wymawiana inaczej
  7. choć w języku polskim spółgłoska ta jest wymawiana inaczej

Linki zewnętrzne

Szablon:Alfabety pisane łacinką