Wikipedysta:Slovolyub/brudnopis

Korespondencja

Isabelle de Charrière prowadziła szeroką korespondencję z wieloma osobami, w tym z intelektualistami takimi jak David-Louis Constant d'Hermenches, James Boswell, Benjamin Constant i jej tłumacz j. niemieckiego Ludwig Ferdinand Huber.

W 1760 roku Isabelle spotkała Davida-Louisa Constanta d'Hermenchesa (1722–1785), żonatego szwajcarskiego oficera uważanego w społeczeństwie za Don Juana. Po wielu wahaniach, potrzeba wyrażenia siebie przez Isabelle pokonała jej skrupuły i po drugim spotkaniu dwa lata później rozpoczęła z nim intymną i tajną korespondencję przez około 15 lat. Constant d'Hermenches miał być jednym z jej najważniejszych korespondentów.

Szkocki pisarz James Boswell spotykał się z nią często w Utrechcie i Zamku Zuylen w latach 1763-1764, kiedy studiował prawo na Uniwersytecie w Utrechcie. Nazywał ją „Zélide”. Stał się stałym korespondentem przez kilka lat po opuszczeniu Holandii, idąc na Grand Tour. Napisał do niej, że nie był w niej zakochany. Ona odpowiedziała: „Zgadzamy się, ponieważ nie mam talentu do podporządkowania”. W 1766 r. wysłał warunkową propozycję do ojca po spotkaniu z jej bratem w Paryżu, ale ojcowie nie zgodzili się na małżeństwo.

W 1786 r. Mme de Charrière spotkała w Paryżu siostrzeńca Constanta d'Hermenchesa, pisarza Benjamina Constanta. Kilka razy odwiedzał ją w Colombier. Tam napisali razem powieść epistolarną i rozpoczęła się wymiana listów, która potrwa do końca jej życia.

Miała także interesującą korespondencję ze swoim tłumaczem niemieckiego Ludwigiem Ferdinandem Huberem.

Utwory

Isabelle de Charrière pisała powieści, broszury i sztuki teatralne oraz komponowała muzykę. Jej najbardziej wydajny okres nastąpił dopiero po wielu latach pobytu w Colombier. Tematy obejmowały jej wątpliwości religijne, szlachetność i wychowanie kobiet.

Jej pierwsza powieść, „Le Noble”, została opublikowana w 1763 r. To była satyra przeciwko szlachcie i chociaż została opublikowana anonimowo, jej tożsamość została wkrótce odkryta i jej rodzice wycofali dzieło ze sprzedaży. Potem napisała portret siebie dla swoich przyjaciół: „Portret de Mll de Z., sous le nom de Zélide, fait par elle-même. 1762.” W 1784 roku opublikowała dwie powieści „Lettres neuchâteloises” i „Lettres de Mistress Henley publiée par son amie”. Obie były epistolarne – forma, którą nadal faworyzowała. W 1788 roku opublikowała swoje pierwsze broszury na temat sytuacji politycznej w Holandii, Francji i Szwajcarii.

Jako wielbicielka filozofa Jean-Jacques Rousseau pomagała w pośmiertnej publikacji jego dzieła „Wyznania” w 1789 roku. W tym czasie napisała również własne broszury na temat Rousseau.

Rewolucja francuska spowodowała, że wielu szlachciców uciekło do Neuchâtel, a Mme de Charrière zaprzyjaźniła się z niektórymi z nich. Ale opublikowała także prace krytykujące postawy arystokratycznych uchodźców, z których większość czuła, że nic się nie nauczyła z rewolucji.

Napisała lub przynajmniej zaplanowała słowa i muzykę do kilku utworów muzycznych, ale żadna nie przetrwa poza fragmentami. Wysłała libretto „Les Phéniciennes” do Mozarta, mając nadzieję, że to postawi, ale nie jest znana żadna odpowiedź. Wszystkie jej utwory muzyczne znajdują się w tomie 10 jej „Œuvres complètes”; obejmują one sześć menuet na kwartet smyczkowy, dziewięć sonat fortepianowyh i dziesięć airs i romansów.