Feliks Dzierżyński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
m drobne techniczne
Linia 35: Linia 35:
Tłumaczył wiersze [[Gawriił Dierżawin|Dierżawina]], [[Aleksander Puszkin|Puszkina]], [[Michaił Lermontow|Lermontowa]], [[Nikołaj Niekrasow|Niekrasowa]], [[Aleksiej Kolcow|Kolcowa]] i sam pisał wiersze<ref name="A" /><ref>Wiersze niedawno wydane w Rosji [za:] {{cytuj stronę| url = http://wyborcza.pl/1,76842,6982293,Nowe_czasy__stare_metody.html| tytuł = Nowe czasy, stare metody| autor = Wacław Radziwinowicz| opublikowany = [[Gazeta Wyborcza]]| data = | język = pl| data dostępu = 1 grudnia 2009}}</ref>. Umiał grać na fortepianie, wykonywał utwory [[Fryderyk Chopin|Fryderyka Chopina]] i [[Stanisław Moniuszko|Stanisława Moniuszki]]<ref name="A">{{cytuj pismo |nazwisko = Bajor |imię = Alwida Antonina |autor link = |tytuł = Na tropach bohaterów opowieści Józefa Mackiewicza „Krasnyj pomieszczik” (Mickuńskie impresje) |url = http://www.magwil.lt/archiwum/2006/mww8/srp-15.htm |czasopismo = Magazyn Wileński |adres czasopisma = http://www.magwil.lt |oznaczenie = nr 8 |wolumin = |wydanie = |strony = 30–35 |data = |rok = 2006 |miesiąc = 8 |odpowiedzialność = |wydawca = |miejsce = |issn = 0236-4719 |język = pl |data dostępu = 3 grudnia 2009}}</ref>.
Tłumaczył wiersze [[Gawriił Dierżawin|Dierżawina]], [[Aleksander Puszkin|Puszkina]], [[Michaił Lermontow|Lermontowa]], [[Nikołaj Niekrasow|Niekrasowa]], [[Aleksiej Kolcow|Kolcowa]] i sam pisał wiersze<ref name="A" /><ref>Wiersze niedawno wydane w Rosji [za:] {{cytuj stronę| url = http://wyborcza.pl/1,76842,6982293,Nowe_czasy__stare_metody.html| tytuł = Nowe czasy, stare metody| autor = Wacław Radziwinowicz| opublikowany = [[Gazeta Wyborcza]]| data = | język = pl| data dostępu = 1 grudnia 2009}}</ref>. Umiał grać na fortepianie, wykonywał utwory [[Fryderyk Chopin|Fryderyka Chopina]] i [[Stanisław Moniuszko|Stanisława Moniuszki]]<ref name="A">{{cytuj pismo |nazwisko = Bajor |imię = Alwida Antonina |autor link = |tytuł = Na tropach bohaterów opowieści Józefa Mackiewicza „Krasnyj pomieszczik” (Mickuńskie impresje) |url = http://www.magwil.lt/archiwum/2006/mww8/srp-15.htm |czasopismo = Magazyn Wileński |adres czasopisma = http://www.magwil.lt |oznaczenie = nr 8 |wolumin = |wydanie = |strony = 30–35 |data = |rok = 2006 |miesiąc = 8 |odpowiedzialność = |wydawca = |miejsce = |issn = 0236-4719 |język = pl |data dostępu = 3 grudnia 2009}}</ref>.


== Działalność opozycyjna wobec caratu ==
=== Działalność opozycyjna wobec caratu ===

[[Plik:19240800-dzershinsky stalin.jpg|mały|Feliks Dzierżyński w towarzystwie [[Józef Stalin|Józefa Stalina]]]]
[[Plik:19240800-dzershinsky stalin.jpg|mały|Feliks Dzierżyński w towarzystwie [[Józef Stalin|Józefa Stalina]]]]
[[Plik:Dzierzynski bialorus foto d.jpg|mały|Popiersie Dzierżyńskiego przed zrekonstruowanym dworem Dzierżyńskich; elewacja boczna – Muzeum Feliksa Dzierżyńskiego w [[Dzierżynowo|Dzierżynowie]] na Białorusi]]
[[Plik:Dzierzynski bialorus foto d.jpg|mały|Popiersie Dzierżyńskiego przed zrekonstruowanym dworem Dzierżyńskich; elewacja boczna – Muzeum Feliksa Dzierżyńskiego w [[Dzierżynowo|Dzierżynowie]] na Białorusi]]
[[Plik:Felix Edmundovich Dzerzhinsky monument in Warsaw.png|mały|[[Pomnik Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie]] w dniu odsłonięcia 21 VII 1951 r. (rozebrany 16 XI 1989 r.), ''[[Stolica (czasopismo)|Stolica]]'', nr 14, z dn. 1 VIII 1951 roku]]
[[Plik:Felix Edmundovich Dzerzhinsky monument in Warsaw.png|mały|[[Pomnik Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie]] w dniu odsłonięcia 21 VII 1951 r. (rozebrany 16 XI 1989 r.), ''[[Stolica (czasopismo)|Stolica]]'', nr 14, z dn. 1 VIII 1951 roku]]


⚫
==== Początki działalności w ruchu antycarskim ====

⚫
=== Początki działalności w ruchu antycarskim ===
Jeszcze w gimnazjum (1894) związał się z polską [[socjaldemokracja|socjaldemokracją]] (współzałożyciel [[Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy|SDKPiL]] w 1900 roku). Początkowo nie przejawiał radykalnych poglądów i był raczej działaczem umiarkowanym i nastawionym patriotycznie. Z ideą socjaldemokracji zapoznał się po lekturze pism reformistycznych teoretyków takich jak [[Karl Kautsky]] i [[August Bebel]], którzy postulowali legalne działanie i sprzeciwiali się rewolucjonizmowi{{odn|Frołow|2014|s=20}}. Równocześnie należał do „Serca Jezusowego” będącego [[katolicyzm|katolicko]]-narodową organizacją mającą na celu walkę o niepodległość i utrzymującą dobre relacje z ruchem socjalistycznym. Przynależności do tejże organizacji w późniejszych latach żałował, twierdząc, że jako młody człowiek ''błądził po omacku'', nie będąc jeszcze pewny swoich poglądów politycznych{{odn|Frołow|2014|s=19–20}}. Z czasem porzucił poglądy ''socjalpatriotyzmu'' i przeszedł na stanowisko [[internacjonalizm]]u{{odn|Frołow|2014|s=20}}.
Jeszcze w gimnazjum (1894) związał się z polską [[socjaldemokracja|socjaldemokracją]] (współzałożyciel [[Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy|SDKPiL]] w 1900 roku). Początkowo nie przejawiał radykalnych poglądów i był raczej działaczem umiarkowanym i nastawionym patriotycznie. Z ideą socjaldemokracji zapoznał się po lekturze pism reformistycznych teoretyków takich jak [[Karl Kautsky]] i [[August Bebel]], którzy postulowali legalne działanie i sprzeciwiali się rewolucjonizmowi{{odn|Frołow|2014|s=20}}. Równocześnie należał do „Serca Jezusowego” będącego [[katolicyzm|katolicko]]-narodową organizacją mającą na celu walkę o niepodległość i utrzymującą dobre relacje z ruchem socjalistycznym. Przynależności do tejże organizacji w późniejszych latach żałował, twierdząc, że jako młody człowiek ''błądził po omacku'', nie będąc jeszcze pewny swoich poglądów politycznych{{odn|Frołow|2014|s=19–20}}. Z czasem porzucił poglądy ''socjalpatriotyzmu'' i przeszedł na stanowisko [[internacjonalizm]]u{{odn|Frołow|2014|s=20}}.


W 1897 Litewska Socjaldemokratyczna Partia, w której działał, skierowała go do [[Kowno|Kowna]], gdzie redagował nielegalną gazetę w języku polskim „Robotnik Kowieński”{{odn|Frołow|2014|s=24}}, używając pseudonimu „Jacek”{{odn|Frołow|2014|s=22}}. Został aresztowany 29 lipca 1897, był więziony w Kownie i [[Więzienie na Łukiszkach|Wilnie]]<ref>[http://www.ltik.lt informacja opublikowana na stronach więzienia]/.</ref>, a w następnym roku zesłano go na 3 lata do Nolińska w [[Obwód kirowski|guberni wiackiej]]; przeniesiony do Kajgrodu w tejże guberni{{odn|Frołow|2014|s=30}}. 28 sierpnia 1899 zbiegł z zesłania i przybył przez Moskwę i Wilno do Warszawy. Został ponownie aresztowany w Warszawie 4 lutego 1900 i osadzony w X Pawilonie [[Cytadela Warszawska|Cytadeli Warszawskiej]], następnie w więzieniu w [[Siedlce|Siedlcach]], po czym zesłano go do [[Wierchojańsk]]a na Syberii; stamtąd zbiegł 25 czerwca 1902 i przybył do [[Berlin]]a. W trakcie pobytu na zesłaniu porzucił wiarę katolicką, deklarując jednak w dalszej mierze szeroko rozumiane [[chrześcijaństwo]] i postać [[Jezus Chrystus|Jezusa]]<ref>{{odn|ref=nie|Frołow|2014|s=33}}, cytat: '„Sądzicie, że stałem się znowu katolikiem. Nie! Nim ja nie jestem! Ja jestem tylko chrześcijaninem, ja wierzę tylko w naukę Chrystusa, w Jego Ewangelię, w miłość Jego niezmierzoną ku ludziom nieszczęśliwym. Ja wierzę, że On pozostawił dla zbawienia nas wszystkich swą naukę, zapieczętowaną tak haniebną śmiercią, że On mieszka tylko w sercach naszych, w sercach tych, co przykazania Jego wypełniają, a nie w gmachach, obrazach, żelazie, drzewie, że On jest żywym dla dobrych, a martwym dla złych, że Jego chwalić można tylko w czynach, prawdzie i duchu, że Jego wyznawcą być można dziś tylko będąc prześladowanym za miłość ku swym bliźnim i oddając za nich i za siebie zarazem swą duszę i ciało; ja wierzę, że Bóg Chrystus – to Miłość. Innego Boga oprócz Niego nie mam”.</ref>.
W 1897 Litewska Socjaldemokratyczna Partia, w której działał, skierowała go do [[Kowno|Kowna]], gdzie redagował nielegalną gazetę w języku polskim „Robotnik Kowieński”{{odn|Frołow|2014|s=24}}, używając pseudonimu „Jacek”{{odn|Frołow|2014|s=22}}. Został aresztowany 29 lipca 1897, był więziony w Kownie i [[Więzienie na Łukiszkach|Wilnie]]<ref>[http://www.ltik.lt informacja opublikowana na stronach więzienia]/.</ref>, a w następnym roku zesłano go na 3 lata do Nolińska w [[Obwód kirowski|guberni wiackiej]]; przeniesiony do Kajgrodu w tejże guberni{{odn|Frołow|2014|s=30}}. 28 sierpnia 1899 zbiegł z zesłania i przybył przez Moskwę i Wilno do Warszawy. Został ponownie aresztowany w Warszawie 4 lutego 1900 i osadzony w X Pawilonie [[Cytadela Warszawska|Cytadeli Warszawskiej]], następnie w więzieniu w [[Siedlce|Siedlcach]], po czym zesłano go do [[Wierchojańsk]]a na Syberii; stamtąd zbiegł 25 czerwca 1902 i przybył do [[Berlin]]a. W trakcie pobytu na zesłaniu porzucił wiarę katolicką, deklarując jednak w dalszej mierze szeroko rozumiane [[chrześcijaństwo]] i postać [[Jezus Chrystus|Jezusa]]<ref>{{odn|ref=nie|Frołow|2014|s=33}}, cytat: '„Sądzicie, że stałem się znowu katolikiem. Nie! Nim ja nie jestem! Ja jestem tylko chrześcijaninem, ja wierzę tylko w naukę Chrystusa, w Jego Ewangelię, w miłość Jego niezmierzoną ku ludziom nieszczęśliwym. Ja wierzę, że On pozostawił dla zbawienia nas wszystkich swą naukę, zapieczętowaną tak haniebną śmiercią, że On mieszka tylko w sercach naszych, w sercach tych, co przykazania Jego wypełniają, a nie w gmachach, obrazach, żelazie, drzewie, że On jest żywym dla dobrych, a martwym dla złych, że Jego chwalić można tylko w czynach, prawdzie i duchu, że Jego wyznawcą być można dziś tylko będąc prześladowanym za miłość ku swym bliźnim i oddając za nich i za siebie zarazem swą duszę i ciało; ja wierzę, że Bóg Chrystus – to Miłość. Innego Boga oprócz Niego nie mam”.</ref>.


=== Pobyt na emigracji ===
==== Pobyt na emigracji ====
W Berlinie spotkał czołowych działaczy SdKPiL na emigracji – [[Róża Luksemburg|Różę Luksemburg]], [[Julian Marchlewski|Juliana Marchlewskiego]], [[Adolf Warski|Adolfa Warskiego]] i [[Leon Jogiches|Leona Jogichesa]]. Był jednak przez tzw. ''berlińczyków'' traktowany z dystansem, głównie ze względu na jego młody wiek i brak poważniejszego doświadczenia politycznego. W Berlinie zainicjował powołanie Komitetu Zagranicznego SDKPiL (w którego skład wszedł) oraz zaczął wydawać pismo „[[Czerwony sztandar (organ SDKPiL)|Czerwony Sztandar]]”. Róża Luksemburg zwróciła uwagę na młodego działacza, dostrzegając jego pracowitość, a także skłonności do ''fanatyzmu'' i ''sekciarstwa'', już wtedy porównując jego poglądy do rosyjskich [[bolszewicy|bolszewików]]{{odn|Frołow|2014|s=40}}. Aby móc łatwiej kolportować pismo na teren kraju wyjechał do [[Kraków|Krakowa]], który cieszył się wtedy sporą [[autonomia|autonomią]]{{odn|Frołow|2014|s=40–1}}. Pobyt na zesłaniu mocno przyczynił się do pogorszenia jego stanu zdrowia, stąd też za namową kolegów z partii na dwa tygodnie udał się na urlop zdrowotny do [[Szwajcaria|Szwajcarii]], po czym udał się do [[sanatorium]] w [[Zakopane]]m{{odn|Frołow|2014|s=41}}.
W Berlinie spotkał czołowych działaczy SdKPiL na emigracji – [[Róża Luksemburg|Różę Luksemburg]], [[Julian Marchlewski|Juliana Marchlewskiego]], [[Adolf Warski|Adolfa Warskiego]] i [[Leon Jogiches|Leona Jogichesa]]. Był jednak przez tzw. ''berlińczyków'' traktowany z dystansem, głównie ze względu na jego młody wiek i brak poważniejszego doświadczenia politycznego. W Berlinie zainicjował powołanie Komitetu Zagranicznego SDKPiL (w którego skład wszedł) oraz zaczął wydawać pismo „[[Czerwony sztandar (organ SDKPiL)|Czerwony Sztandar]]”. Róża Luksemburg zwróciła uwagę na młodego działacza, dostrzegając jego pracowitość, a także skłonności do ''fanatyzmu'' i ''sekciarstwa'', już wtedy porównując jego poglądy do rosyjskich [[bolszewicy|bolszewików]]{{odn|Frołow|2014|s=40}}. Aby móc łatwiej kolportować pismo na teren kraju wyjechał do [[Kraków|Krakowa]], który cieszył się wtedy sporą [[autonomia|autonomią]]{{odn|Frołow|2014|s=40–1}}. Pobyt na zesłaniu mocno przyczynił się do pogorszenia jego stanu zdrowia, stąd też za namową kolegów z partii na dwa tygodnie udał się na urlop zdrowotny do [[Szwajcaria|Szwajcarii]], po czym udał się do [[sanatorium]] w [[Zakopane]]m{{odn|Frołow|2014|s=41}}.


W lipcu 1904 roku udał się do Berlina, gdzie wziął udział w IV Zjeździe SdKPiL, który zwołał wraz z Warskim celem omówienia planów zjednoczenia z [[Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji|Socjaldemokratyczną Partią Robotniczą Rosji]]. Zjednoczeniowe plany zostały na Zjeździe odrzucone przez Różę Luksemburg ze względu na prawo do samostanowienia narodów, co zostało przez Dzierżyńskiego poparte{{odn|Frołow|2014|s=41–2}}. W trakcie [[wojna rosyjsko-japońska|wojny rosyjsko-japońskiej]] udał się do [[Warszawa|Warszawy]]. Pełnił rolę ''korespondenta wojennego'' dla pism socjaldemokratycznych{{odn|Frołow|2014|s=43}}. Pod koniec roku pomógł przedstawicielom [[mienszewicy|mienszewików]] w Warszawie powołać do życia tajną Wojskowo-Rewolucyjną Organizację SDPRR{{odn|Frołow|2014|s=47}}.
W lipcu 1904 roku udał się do Berlina, gdzie wziął udział w IV Zjeździe SdKPiL, który zwołał wraz z Warskim celem omówienia planów zjednoczenia z [[Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji|Socjaldemokratyczną Partią Robotniczą Rosji]]. Zjednoczeniowe plany zostały na Zjeździe odrzucone przez Różę Luksemburg ze względu na prawo do samostanowienia narodów, co zostało przez Dzierżyńskiego poparte{{odn|Frołow|2014|s=41–2}}. W trakcie [[wojna rosyjsko-japońska|wojny rosyjsko-japońskiej]] udał się do [[Warszawa|Warszawy]]. Pełnił rolę ''korespondenta wojennego'' dla pism socjaldemokratycznych{{odn|Frołow|2014|s=43}}. Pod koniec roku pomógł przedstawicielom [[mienszewicy|mienszewików]] w Warszawie powołać do życia tajną Wojskowo-Rewolucyjną Organizację SDPRR{{odn|Frołow|2014|s=47}}.


=== Udział w rewolucji 1905 roku ===
==== Udział w rewolucji 1905 roku ====
Brał udział w [[rewolucja 1905 roku|rewolucji z lat 1905–1907]] m.in. prowadząc demonstrację 1 maja 1905, nazwaną wówczas przez konkurencyjny [[Polska Partia Socjalistyczna|PPS]] ''krwawą awanturą'' (Dzierżyński nie pozostawał PPS-owi dłużny i politykę partii określał mianem ''prowokacyjnej'' i przynoszącej więcej szkód aniżeli pożytku{{odn|Frołow|2014|s=50}})<ref>„«Popychaniem do bezcelowych krwawych awantur» nazwał organ Polskiej Partii Socjalistycznej «[[Robotnik (gazeta)|Robotnik]]» wyczyn Dzierżyńskiego z 1 maja 1905 roku. Otóż rywalizująca z PPS grupa lewicowych radykałów zwących się Socjaldemokracją Królestwa Polskiego i Litwy postanowiła urządzić pochód. Kilkuset ludzi zebrało się w rejonie Okopowej. Potem przeszli na Twardą i weszli na Żelazną, gdzie dołączyło do nich podobno kilka tysięcy demonstrantów z zakończonych wcześniej pochodów innych organizacji. Tłum prowadzony przez Dzierżyńskiego doszedł do Alei Jerozolimskich, w których – jak było wcześniej wiadomo – stało wojsko. Padła salwa. Pochód „rozbiegł się, nie stawiając najlżejszego oporu”. Jak twierdzili współcześni, 25 osób runęło na bruk. Rannych zostało 20 ludzi. Po latach komuna poprawiła tę martyrologię na 50 zabitych i 100 rannych. To był największy rewolucyjny sukces Dzierżyńskiego w Warszawie, a PPS zarzuciła SdKPiL „pogoń za rozgłosem”.” [za:] {{cytuj stronę| url = http://www.zyciewarszawy.pl/artykul/257088,419450.html| tytuł = Utracony nos czekisty| autor = Rafał Jabłoński| opublikowany =[[Życie Warszawy]]| data =12 listopada 2009 | język = pl| data dostępu = 18 listopada 2009}}</ref>, za co został aresztowany 30 lipca 1905, osadzony w X Pawilonie [[Cytadela Warszawska|Cytadeli Warszawskiej]] i skazany na 11 lat zesłania; został zwolniony w następstwie amnestii 2 listopada 1905.
Brał udział w [[rewolucja 1905 roku|rewolucji z lat 1905–1907]] m.in. prowadząc demonstrację 1 maja 1905, nazwaną wówczas przez konkurencyjny [[Polska Partia Socjalistyczna|PPS]] ''krwawą awanturą'' (Dzierżyński nie pozostawał PPS-owi dłużny i politykę partii określał mianem ''prowokacyjnej'' i przynoszącej więcej szkód aniżeli pożytku{{odn|Frołow|2014|s=50}})<ref>„«Popychaniem do bezcelowych krwawych awantur» nazwał organ Polskiej Partii Socjalistycznej «[[Robotnik (gazeta)|Robotnik]]» wyczyn Dzierżyńskiego z 1 maja 1905 roku. Otóż rywalizująca z PPS grupa lewicowych radykałów zwących się Socjaldemokracją Królestwa Polskiego i Litwy postanowiła urządzić pochód. Kilkuset ludzi zebrało się w rejonie Okopowej. Potem przeszli na Twardą i weszli na Żelazną, gdzie dołączyło do nich podobno kilka tysięcy demonstrantów z zakończonych wcześniej pochodów innych organizacji. Tłum prowadzony przez Dzierżyńskiego doszedł do Alei Jerozolimskich, w których – jak było wcześniej wiadomo – stało wojsko. Padła salwa. Pochód „rozbiegł się, nie stawiając najlżejszego oporu”. Jak twierdzili współcześni, 25 osób runęło na bruk. Rannych zostało 20 ludzi. Po latach komuna poprawiła tę martyrologię na 50 zabitych i 100 rannych. To był największy rewolucyjny sukces Dzierżyńskiego w Warszawie, a PPS zarzuciła SdKPiL „pogoń za rozgłosem”.” [za:] {{cytuj stronę| url = http://www.zyciewarszawy.pl/artykul/257088,419450.html| tytuł = Utracony nos czekisty| autor = Rafał Jabłoński| opublikowany =[[Życie Warszawy]]| data =12 listopada 2009 | język = pl| data dostępu = 18 listopada 2009}}</ref>, za co został aresztowany 30 lipca 1905, osadzony w X Pawilonie [[Cytadela Warszawska|Cytadeli Warszawskiej]] i skazany na 11 lat zesłania; został zwolniony w następstwie amnestii 2 listopada 1905.


Linia 59: Linia 57:
26 grudnia 1906 został aresztowany w trakcie narady z [[Bund (partia)|Bundem]] i zwolniony za kaucją 1000 rubli. Kaucja pochodziła ze składek członków partii SdKPiL a poprzez przekupnych funkcjonariuszy [[Ochrana|Ochrany]] (usunęli oni znalezione przy Dzierżyńskim podczas aresztowania nielegalne dokumenty, likwidując w ten sposób obciążające go dowody) dostarczył ją władzom więziennym jego brat Ignacy{{odn|Frołow|2014|s=50–1}}. Aresztowany znowu w Warszawie 16 kwietnia 1908 osadzony został – jak zwykle – w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. W 1909 został zesłany na Syberię, skąd pod koniec roku zbiegł. W 1910 w celach leczniczych przybył do Włoch, na wyspę [[Capri]]. Poznał tam [[Maksim Gorki|Maksima Gorkiego]], który wspomagał go wcześniej finansowo{{odn|Frołow|2014|s=52–3}}.
26 grudnia 1906 został aresztowany w trakcie narady z [[Bund (partia)|Bundem]] i zwolniony za kaucją 1000 rubli. Kaucja pochodziła ze składek członków partii SdKPiL a poprzez przekupnych funkcjonariuszy [[Ochrana|Ochrany]] (usunęli oni znalezione przy Dzierżyńskim podczas aresztowania nielegalne dokumenty, likwidując w ten sposób obciążające go dowody) dostarczył ją władzom więziennym jego brat Ignacy{{odn|Frołow|2014|s=50–1}}. Aresztowany znowu w Warszawie 16 kwietnia 1908 osadzony został – jak zwykle – w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. W 1909 został zesłany na Syberię, skąd pod koniec roku zbiegł. W 1910 w celach leczniczych przybył do Włoch, na wyspę [[Capri]]. Poznał tam [[Maksim Gorki|Maksima Gorkiego]], który wspomagał go wcześniej finansowo{{odn|Frołow|2014|s=52–3}}.


=== Pięcioletni pobyt w więzieniu ===
==== Pięcioletni pobyt w więzieniu ====
Po opuszczeniu Capri w marcu 1910 roku powrócił do Krakowa. 10 listopada 1910 w [[Kościół św. Mikołaja w Krakowie|kościele św. Mikołaja]] poślubił Zofię Julię Muszkat. [[Zofia Dzierżyńska|Zofia Muszkat]] była córką działacza socjalistycznego Zygmunta Muszkata, wywodzącego się ze środowiska żydowskiego. 23 czerwca 1911 urodził im się jedyny syn – Jan (zm. 1960). W 1912 roku trafił do zaboru rosyjskiego zaniepokojony informacją o domniemanej szpiegowskiej działalności [[Józef Unszlicht|Józefa Unszlichta]] (zarzuty okazały się bezpodstawne). W trakcie pobytu w zaborze 1 września 1912 został po raz szósty aresztowany. W wyniku tego spędził dwa lata w znanym mu już X Pawilonie [[Cytadela Warszawska|Cytadeli Warszawskiej]]. Aresztowanie uniemożliwiło współpracę z Leninem, który 1912-14 przebywał w Krakowie i w Białym Dunajcu. Po rozprawie sądowej 29 kwietnia 1914 został skazany na 3 lata katorgi. W związku z wybuchem I wojny światowej, 28 lipca 1914 deportowano go z Warszawy do Orła w głębi Rosji. Więzienie w Orle cieszyło się reputacją miejsca, gdzie strażnicy zachowywali się wobec więźniów, szczególnie tych polskiego pochodzenia, w wyjątkowo okrutny sposób. W proteście przeciwko takiemu traktowaniu wraz ze współosadzonymi działaczami PPS – [[Tadeusz Wieniawa-Długoszowski|Tadeuszem Wieniawa-Długoszowskim]] (który później wydał wspomnienia, w których opisał postać Dzierżyńskiego) i [[Aleksander Prystor|Aleksandrem Prystorem]] wziął udział w proteście przeciwko warunkom przytrzymywania więźniów politycznych{{odn|Frołow|2014|s=62}}.
Po opuszczeniu Capri w marcu 1910 roku powrócił do Krakowa. 10 listopada 1910 w [[Kościół św. Mikołaja w Krakowie|kościele św. Mikołaja]] poślubił Zofię Julię Muszkat. [[Zofia Dzierżyńska|Zofia Muszkat]] była córką działacza socjalistycznego Zygmunta Muszkata, wywodzącego się ze środowiska żydowskiego. 23 czerwca 1911 urodził im się jedyny syn – Jan (zm. 1960). W 1912 roku trafił do zaboru rosyjskiego zaniepokojony informacją o domniemanej szpiegowskiej działalności [[Józef Unszlicht|Józefa Unszlichta]] (zarzuty okazały się bezpodstawne). W trakcie pobytu w zaborze 1 września 1912 został po raz szósty aresztowany. W wyniku tego spędził dwa lata w znanym mu już X Pawilonie [[Cytadela Warszawska|Cytadeli Warszawskiej]]. Aresztowanie uniemożliwiło współpracę z Leninem, który 1912-14 przebywał w Krakowie i w Białym Dunajcu. Po rozprawie sądowej 29 kwietnia 1914 został skazany na 3 lata katorgi. W związku z wybuchem I wojny światowej, 28 lipca 1914 deportowano go z Warszawy do Orła w głębi Rosji. Więzienie w Orle cieszyło się reputacją miejsca, gdzie strażnicy zachowywali się wobec więźniów, szczególnie tych polskiego pochodzenia, w wyjątkowo okrutny sposób. W proteście przeciwko takiemu traktowaniu wraz ze współosadzonymi działaczami PPS – [[Tadeusz Wieniawa-Długoszowski|Tadeuszem Wieniawa-Długoszowskim]] (który później wydał wspomnienia, w których opisał postać Dzierżyńskiego) i [[Aleksander Prystor|Aleksandrem Prystorem]] wziął udział w proteście przeciwko warunkom przytrzymywania więźniów politycznych{{odn|Frołow|2014|s=62}}.


Wersja z 00:38, 3 lis 2019

Feliks Dzierżyński
Ilustracja
Feliks Dzierżyński, 1923 r.
Herb
Sulima
Rodzina

Dzierżyńscy

Data i miejsce urodzenia

11 września 1877
Oziembłowo, gubernia mińska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

20 lipca 1926
Moskwa, RFSRR, ZSRR

Ojciec

Edmund Dzierżyński

Matka

Helena z Januszewskich

Żona

Zofia Muszkat

Dzieci

Jan Dzierżyński

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach
Feliks Dzierżyński, akta Ochrany, 1902
Plik:Feliks Dzierzynski 1912.jpg
Feliks Dzierżyński, Kraków, 1912

Feliks Edmundowicz Dzierżyński ros. Феликс Эдмундович Дзержинский, ps. partyjne: Jacek, Jakub, Franek, Astronom, Józef, Domański (ur. 30 sierpnia?/11 września 1877 w Oziembłowie[1][2], w Puszczy Nalibockiej, zm. 20 lipca 1926 w Moskwie) – działacz SDKPiL i SDPRR, polityk frakcji bolszewików, następnie rosyjskiej partii komunistycznej (RKP(b)/WKP(b)), po przewrocie bolszewickim (rewolucji październikowej) twórca sowieckiego aparatu terroru i szef pierwszych sowieckich organów bezpieczeństwa: Czeka, GPU i OGPU w Rosji Sowieckiej i ZSRR. Zyskał przez to miano Żelazny Feliks, Krwawy Feliks i Czerwony Kat. Z pochodzenia Polak.

Życiorys

Korzenie

Feliks był synem nauczyciela fizyki i matematyki, Edmunda Dzierżyńskiego i Heleny[3] z Januszewskich. Edmund wywodził się ze starego szlacheckiego polsko-litewskiego rodu herbu Samson. [4] Poza nim Dzierżyńscy mieli jeszcze 3 córki i 5 synów: Aldonę (1870-1966), Jadwigę (1871-1949), Wandę[5] (1878-1892), Witolda (1867-1868), Stanisława Czesława (1872-1917), Kazimierza (1875-1943), Ignacego (1879-1953) i Władysława (1881-1942) – profesora dr nauk medycznych, neurologa i psychiatry. Ojciec zdobył wykształcenie na petersburskich uczelniach; jako „kandydat nauk”[6] w 1869 r. był doradcą trybunału (ros. надворный советник) i został odznaczony carskim Orderem św. Anny. Matka, również osoba wykształcona, była miłośniczką muzyki, literatury polskiej i światowej, znającą biegle kilka języków.

Ojciec z racji słabego zdrowia szybko przeszedł na emeryturę, a stuhektarowy majątek rodzinny wydzierżawiał; rodzinę utrzymywał z dzierżawy i stosunkowo małej emerytury nauczycielskiej. Sytuację materialną rodziny pogorszyła jego śmierć (1882). Utrzymanie rodziny i opieka nad 8 dziećmi spadła na barki matki; ojciec przed śmiercią każdemu z 4 synów zapewnił po 1000 rubli na naukę. Aby umożliwić dzieciom kształcenie, w 1887 matka wraz z nimi przeniosła się do Wilna, gdzie Feliks rozpoczął naukę w gimnazjum, którą kontynuował do 1896. Powtarzał I klasę, głównie ze względu na język rosyjski, którego nauka przychodziła mu z trudem; z powodzeniem dawał sobie natomiast radę z przedmiotami ścisłymi, szczególnie z matematyką i fizyką; jak większość polskich uczniów tamtego okresu Dzierżyński, obok wykładanej po rosyjsku literatury i historii Rosji, w systemie samokształceniowym uczył się historii i literatury polskiej. Okres gimnazjalny wspominał niechętnie, podobnie jak i jego bracia; raziły w gimnazjum tresura uczniów, szpiclowanie, obowiązek modlitw za cara i jego rodzinę. Przejawiał w gimnazjum buntowniczą postawę, będąc z natury porywczym. Nie uzyskał matury i nie odbył studiów uniwersyteckich. Tłumaczył wiersze Dierżawina, Puszkina, Lermontowa, Niekrasowa, Kolcowa i sam pisał wiersze[7][8]. Umiał grać na fortepianie, wykonywał utwory Fryderyka Chopina i Stanisława Moniuszki[7].

Działalność opozycyjna wobec caratu

Plik:19240800-dzershinsky stalin.jpg
Feliks Dzierżyński w towarzystwie Józefa Stalina
Popiersie Dzierżyńskiego przed zrekonstruowanym dworem Dzierżyńskich; elewacja boczna – Muzeum Feliksa Dzierżyńskiego w Dzierżynowie na Białorusi
Pomnik Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie w dniu odsłonięcia 21 VII 1951 r. (rozebrany 16 XI 1989 r.), Stolica, nr 14, z dn. 1 VIII 1951 roku

Początki działalności w ruchu antycarskim

Jeszcze w gimnazjum (1894) związał się z polską socjaldemokracją (współzałożyciel SDKPiL w 1900 roku). Początkowo nie przejawiał radykalnych poglądów i był raczej działaczem umiarkowanym i nastawionym patriotycznie. Z ideą socjaldemokracji zapoznał się po lekturze pism reformistycznych teoretyków takich jak Karl Kautsky i August Bebel, którzy postulowali legalne działanie i sprzeciwiali się rewolucjonizmowi[9]. Równocześnie należał do „Serca Jezusowego” będącego katolicko-narodową organizacją mającą na celu walkę o niepodległość i utrzymującą dobre relacje z ruchem socjalistycznym. Przynależności do tejże organizacji w późniejszych latach żałował, twierdząc, że jako młody człowiek błądził po omacku, nie będąc jeszcze pewny swoich poglądów politycznych[10]. Z czasem porzucił poglądy socjalpatriotyzmu i przeszedł na stanowisko internacjonalizmu[9].

W 1897 Litewska Socjaldemokratyczna Partia, w której działał, skierowała go do Kowna, gdzie redagował nielegalną gazetę w języku polskim „Robotnik Kowieński”[11], używając pseudonimu „Jacek”[12]. Został aresztowany 29 lipca 1897, był więziony w Kownie i Wilnie[13], a w następnym roku zesłano go na 3 lata do Nolińska w guberni wiackiej; przeniesiony do Kajgrodu w tejże guberni[14]. 28 sierpnia 1899 zbiegł z zesłania i przybył przez Moskwę i Wilno do Warszawy. Został ponownie aresztowany w Warszawie 4 lutego 1900 i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej, następnie w więzieniu w Siedlcach, po czym zesłano go do Wierchojańska na Syberii; stamtąd zbiegł 25 czerwca 1902 i przybył do Berlina. W trakcie pobytu na zesłaniu porzucił wiarę katolicką, deklarując jednak w dalszej mierze szeroko rozumiane chrześcijaństwo i postać Jezusa[15].

Pobyt na emigracji

W Berlinie spotkał czołowych działaczy SdKPiL na emigracji – Różę Luksemburg, Juliana Marchlewskiego, Adolfa Warskiego i Leona Jogichesa. Był jednak przez tzw. berlińczyków traktowany z dystansem, głównie ze względu na jego młody wiek i brak poważniejszego doświadczenia politycznego. W Berlinie zainicjował powołanie Komitetu Zagranicznego SDKPiL (w którego skład wszedł) oraz zaczął wydawać pismo „Czerwony Sztandar”. Róża Luksemburg zwróciła uwagę na młodego działacza, dostrzegając jego pracowitość, a także skłonności do fanatyzmu i sekciarstwa, już wtedy porównując jego poglądy do rosyjskich bolszewików[16]. Aby móc łatwiej kolportować pismo na teren kraju wyjechał do Krakowa, który cieszył się wtedy sporą autonomią[17]. Pobyt na zesłaniu mocno przyczynił się do pogorszenia jego stanu zdrowia, stąd też za namową kolegów z partii na dwa tygodnie udał się na urlop zdrowotny do Szwajcarii, po czym udał się do sanatorium w Zakopanem[18].

W lipcu 1904 roku udał się do Berlina, gdzie wziął udział w IV Zjeździe SdKPiL, który zwołał wraz z Warskim celem omówienia planów zjednoczenia z Socjaldemokratyczną Partią Robotniczą Rosji. Zjednoczeniowe plany zostały na Zjeździe odrzucone przez Różę Luksemburg ze względu na prawo do samostanowienia narodów, co zostało przez Dzierżyńskiego poparte[19]. W trakcie wojny rosyjsko-japońskiej udał się do Warszawy. Pełnił rolę korespondenta wojennego dla pism socjaldemokratycznych[20]. Pod koniec roku pomógł przedstawicielom mienszewików w Warszawie powołać do życia tajną Wojskowo-Rewolucyjną Organizację SDPRR[21].

Udział w rewolucji 1905 roku

Brał udział w rewolucji z lat 1905–1907 m.in. prowadząc demonstrację 1 maja 1905, nazwaną wówczas przez konkurencyjny PPS krwawą awanturą (Dzierżyński nie pozostawał PPS-owi dłużny i politykę partii określał mianem prowokacyjnej i przynoszącej więcej szkód aniżeli pożytku[22])[23], za co został aresztowany 30 lipca 1905, osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej i skazany na 11 lat zesłania; został zwolniony w następstwie amnestii 2 listopada 1905.

W kwietniu 1906 roku wziął udział w Zjeździe Zjednoczeniowym SDPRR w Sztokholmie, gdzie poznał Włodzimierza Lenina. Lenin stał się jego autorytetem i mentorem, a on sam gorliwie popierał jego postulat wprowadzenia dyktatury proletariatu. Dzierżyński w tym czasie często był przez rosyjskich socjaldemokratów mylnie określany jako ideowy zwolennik mienszewizmu. W wyniku postanowień Zjazdu Zjednoczeniowego, SdKPiL została autonomiczną sekcją SDPRR[24]. W lipcu 1906 roku wskutek umowy między rosyjskimi socjaldemokratami a SdKPiL wybrany został w skład Komitetu Centralnego SDPRR[22].

26 grudnia 1906 został aresztowany w trakcie narady z Bundem i zwolniony za kaucją 1000 rubli. Kaucja pochodziła ze składek członków partii SdKPiL a poprzez przekupnych funkcjonariuszy Ochrany (usunęli oni znalezione przy Dzierżyńskim podczas aresztowania nielegalne dokumenty, likwidując w ten sposób obciążające go dowody) dostarczył ją władzom więziennym jego brat Ignacy[25]. Aresztowany znowu w Warszawie 16 kwietnia 1908 osadzony został – jak zwykle – w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. W 1909 został zesłany na Syberię, skąd pod koniec roku zbiegł. W 1910 w celach leczniczych przybył do Włoch, na wyspę Capri. Poznał tam Maksima Gorkiego, który wspomagał go wcześniej finansowo[26].

Pięcioletni pobyt w więzieniu

Po opuszczeniu Capri w marcu 1910 roku powrócił do Krakowa. 10 listopada 1910 w kościele św. Mikołaja poślubił Zofię Julię Muszkat. Zofia Muszkat była córką działacza socjalistycznego Zygmunta Muszkata, wywodzącego się ze środowiska żydowskiego. 23 czerwca 1911 urodził im się jedyny syn – Jan (zm. 1960). W 1912 roku trafił do zaboru rosyjskiego zaniepokojony informacją o domniemanej szpiegowskiej działalności Józefa Unszlichta (zarzuty okazały się bezpodstawne). W trakcie pobytu w zaborze 1 września 1912 został po raz szósty aresztowany. W wyniku tego spędził dwa lata w znanym mu już X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Aresztowanie uniemożliwiło współpracę z Leninem, który 1912-14 przebywał w Krakowie i w Białym Dunajcu. Po rozprawie sądowej 29 kwietnia 1914 został skazany na 3 lata katorgi. W związku z wybuchem I wojny światowej, 28 lipca 1914 deportowano go z Warszawy do Orła w głębi Rosji. Więzienie w Orle cieszyło się reputacją miejsca, gdzie strażnicy zachowywali się wobec więźniów, szczególnie tych polskiego pochodzenia, w wyjątkowo okrutny sposób. W proteście przeciwko takiemu traktowaniu wraz ze współosadzonymi działaczami PPS – Tadeuszem Wieniawa-Długoszowskim (który później wydał wspomnienia, w których opisał postać Dzierżyńskiego) i Aleksandrem Prystorem wziął udział w proteście przeciwko warunkom przytrzymywania więźniów politycznych[27].

Następnie przeniesiono do więzienia w Mceńsku, a w końcu, po ponownym osadzeniu i skazaniu na 6 lat katorgi, osadzono w więzieniu Butyrki w Moskwie[28]. Według Richarda Pipesa, jedenastoletni pobyt w rosyjskich więzieniach i na katordze w istotny sposób wpłynął na jego późniejszą chęć zemsty na elitach reżimu carskiego i przyczyniły się do podłamania się jego kondycji psychicznej[29].

Działalność w rewolucji rosyjskiej

1 marca 1917 rewolucyjne oddziały zdobyły więzienie i uwolniły więźniów politycznych, wśród nich Dzierżyńskiego[29]. Po wyjściu na wolność poparł on nurt bolszewicki rewolucji lutowej. Na łamach ruchu bolszewickiego wziął udział w obradach Moskiewskiej Rady Delegatów Robotniczych[30]. W Moskwie występował przeciwko mienszewikom i eserowcom. Z czasem udał się z Moskwy do Piotrogrodu, gdzie znajdowało się centrum rewolucyjnych zdarzeń; przybył tam także Lenin, przetransportowany przez Niemców specjalnym pociągiem. Jak twierdził Bernard Bromage, Dzierżyńskiego po jego pierwszej ucieczce z Syberii we wrześniu 1899 przez kilka dni ukrywał w swoim domu w Moskwie adwokat Aleksander Lednicki[31] (współtwórca rosyjskiej Partii Konstytucyjno-Demokratycznej (tzw. kadetów)). Jak uważa syn Lednickiego, Wacław, ojciec nigdy nie wspominał o tym fakcie i mógł nie znać tożsamości uciekiniera z zesłania, którego jak wielu innych potrzebujących pomocy rodaków, zaopatrzył w pieniądze i żywność[32]. Pojawiają się jednak spekulacje, iż Dzierżyński był wdzięczny Lednickiemu za okazaną pomoc; po przejęciu władzy w Rosji przez bolszewików dzięki poparciu Dzierżyńskiego mogło przez jakiś czas istnieć w Moskwie dyplomatyczne przedstawicielstwo Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego (wcześniej Komisja Likwidacyjna do spraw Królestwa Polskiego), którym kierował Lednicki.

23 października wraz z postaciami takimi jak Józef Stalin, Jakow Swierdłow czy Moisiej Uricki wszedł do Centrum Wojskowo-Rewolucyjnego, mającego przeprowadzić pucz bolszewicki znany w historii jako rewolucja październikowa[33].

Działalność w Rosji Radzieckiej i ZSRR

W Rosji Radzieckiej należał do ścisłego kierownictwa partii komunistycznej, był bliskim współpracownikiem Lenina. W latach 1917–1926 stał na czele Nadzwyczajnej Komisji ds. Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem (ros. ЧК, Czeka, czerezwyczajka), którą sam zorganizował na prośbę Rady Komisarzy Ludowych[34]. Organizacja była odpowiedzialna za masowe zbrodnie na „wrogach ludu”: przeciwnikach politycznych, ale także „obcych klasowo” ziemianach, przedsiębiorcach, duchownych. W 1918 roku przejął też kontrolę nad systemem więziennictwa Rosji Radzieckiej[29]. W lipcu 1918 roku, w trakcie próby puczu przeprowadzonej przez lewicowych eserów, został aresztowany, a następnie uwolniony przez oddział pod dowództwem Jukumsa Vācietisa[35]. W marcu 1918 roku wziął udział w VII Zjeździe Rosyjskiej Partii Komunistycznej w Piotrogrodzie, w trakcie trwania którego został wybrany do KC partii[29].

W 1920 roku, w trakcie wojny polsko-bolszewickiej, został członkiem Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski w Białymstoku[36]. Po porażce bolszewików w wojnie jego udział w sprawach polskich był minimalny (wykazywał pewne zainteresowanie Komunistyczną Partią Robotniczą Polski) i skupił się on w całości na polityce rosyjskiej[37].

W latach 1921–1924 komisarz ludowy komunikacji, od 1924 przewodniczący Najwyższej Rady Gospodarczej ZSRR. Po reorganizacji Czeka był szefem powstałych na jej miejsce GPU i OGPU. Jako szef tych instytucji kontynuował terror względem przeciwników politycznych. Był zwolennikiem wprowadzenia NEP-u, który jednak przyczynił się do osłabienia jego pozycji w państwie[38]. Po śmierci Lenina w walce o władzę w partii bolszewickiej opowiedział się po stronie Józefa Stalina. W połowie lat 20. ze Stalinem i Grigorijem Zinowiewem przeprowadził marginalizację Lwa Trockiego[39].

20 lipca 1926 roku podczas posiedzenia plenum Komitetu Centralnego WKP(b) Dzierżyński doznał ataku serca. Wezwany lekarz zaaplikował mu zastrzyk z kamfory oraz krople walerianowe. Po upływie trzech godzin Dzierżyński został przewieziony do swojego mieszkania, gdzie zmarł o godzinie 16.40. W trakcie pogrzebu, który odbył się dwa dni później, trumnę z jego zwłokami nieśli m.in. Stalin i Trocki. Pochowano go na Cmentarzu przy Murze Kremlowskim[40].

Kult Feliksa Dzierżyńskiego

Po śmierci Dzierżyńskiego miasto Kojdanów, znajdujące się blisko jego miejsca urodzenia, nazwano od jego nazwiska „Dzierżyńsk” (w latach 30. XX wieku stolica autonomicznego obwodu polskiego – Dzierżyńszczyzny). Jego nazwiskiem nazwano również niezliczoną liczbę ulic, szkół i innych instytucji. Również najwyższe wzniesienie Białorusi otrzymało jego nazwisko (Dzierżyńska Góra, 345 m). W Rosji jego imieniem nazwano Stalingradzką Fabrykę Traktorów. 26 lipca 1926 jego imię otrzymała 8 Dywizja Strzelców.

W latach 1950–1989 imię Dzierżyńskiego nosił plac Bankowy w Warszawie, a na samym placu wznosił się jego pomnik.

Imię Dzierżyńskiego nosiło w latach 1944–1989 szereg zakładów i instytucji:

a także niezliczona liczba ulic i placów na terenie Polski. Ostatnia w Polsce Ulica Feliksa Dzierżyńskiego znajdowała się we wsi Wójcin nad Prosną[45]. W 2017 roku nazwę zmieniono na Ul. Makowa w związku z tzw. ustawą dekomunizacyjną. Nowa nazwa obowiązuje od 31 sierpnia 2017.[46]

W 1978 zwodowano masowiec dla Polskiej Żeglugi Morskiej typu B571/I „Feliks Dzierżyński”[47], przemianowany w 1990 na „Reduta Ordona”, złomowany w Chittagong po 2008[48].

Pomnik Dzierżyńskiego na Łubiance w Moskwie przetrwał do roku 1991[49]. W 2006 jego pomniejszona kopia została ustawiona na terenie Akademii Wojskowej w Mińsku na Białorusi, gdzie Dzierżyński nadal czczony jest jako bohater narodowy. Naprzeciwko siedziby białoruskiego KGB w Mińsku znajduje się pomnik Feliksa Edmundowicza Dzierżyńskiego[50]. 7 października 2004 otwarte zostało muzeum Feliksa Dzierżyńskiego w zrekonstruowanym dworku Dzierżyńskich (oryginalny został spalony przez Niemców w lipcu 1943). W otwarciu uczestniczył prezydent Białorusi – Alaksandr Łukaszenka, pozostawiając pierwszy wpis w księdze gości. Przed popiersiem Dzierżyńskiego przy dworku składają przysięgę kursanci Wyższej Szkoły KGB Białorusi[51].

Oprócz Kojdanowa na Białorusi, istniały jeszcze miasta: Dzierżyńsk w Rosji oraz Dzerzyńsk (obecnie Torećk) i Dnieprodzierżyńsk (Kamieńskie) na Ukrainie, a także kilka wsi i osiedli o tej nazwie. Na jednej z centralnych ulic białoruskiego Mińska i w ukraińskim mieście Ługańsk (dawny Woroszyłowgrad) stoją nadal jego pomniki.

W Polsce istniała Organizacja Młodzieżowa Lewica Bez Cenzury im. Feliksa Dzierżyńskiego (założona w 2007[52]), która propagowała komunizm[53]. Jej portal internetowy został zamknięty w październiku 2008, co było konsekwencją toczącego się postępowania karnego przeciwko jego twórcom w związku z propagowaniem nienawiści i nawoływaniem do przestępstwa[54].

11 września 2012, w 135-lecie urodzin Dzierżyńskiego, odsłonięto jego pomnik w miejscowości Tiumeń położonej w środkowej Rosji[55].

17 grudnia 2012, w 95. rocznicę utworzenia Czeki, odsłonięto pomnik sowieckich służb bezpieczeństwa w Mińsku na terenach Instytutu Narodowego Bezpieczeństwa Białorusi, na którym widnieje m.in. płaskorzeźba przedstawiająca Feliksa Dzierżyńskiego[56].

Wydania pism autorstwa Dzierżyńskiego

  • Pamiętnik więźnia, 1908 (reprint: Książka i Wiedza, Warszawa 1951)
  • Miecz, młot i wielki płomień, Centralne Wyd. Ludów SSSR, Moskwa 1926
  • Listy do siostry Aldony, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1951
  • Pisma wybrane, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1952
  • Izbrannyje proizwiedienia (2 tomy): T 1:1897–1923; T 2: 1924–lipiec 1926, Moskwa Gosud. Izdat. Politiczeskoj Lit., 1957 (ros.)

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Nazwa zmieniona przez Dzierżyńskich już po urodzeniu Feliksa [za:] Alwida Antonina Bajor. Na tropach bohaterów opowieści Józefa Mackiewicza „Krasnyj pomieszczik”. „Magazyn Wileński”. Nr 10, s. 33–37, 10 2007. ISSN 0236-4719. [dostęp 1 grudnia 2009]. (pol.). 
  2. ↑ Oziembłowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 785.
  3. ↑ Helena Januszewska: drzewo genealogiczne Dzierżyńskich. [dostęp 3 grudnia 2009]. (pol.).
  4. ↑ Albert P. Nenarokov. Russia in the Twentieth Century. (New York: William Morrow and Co., 1968), 117-118
  5. ↑ Zginęła w wypadku na polowaniu [za:] Alwida Antonina Bajor. Na tropach bohaterów opowieści Józefa Mackiewicza „Krasnyj pomieszczik”. „Magazyn Wileński”. Nr 10, s. 33–37, 10 2007. ISSN 0236-4719. [dostęp 1 grudnia 2009]. (pol.). 
  6. ↑ Co odpowiada dzisiejszemu stopniowi doktora.
  7. ↑ a b Alwida Antonina Bajor. Na tropach bohaterów opowieści Józefa Mackiewicza „Krasnyj pomieszczik” (Mickuńskie impresje). „Magazyn Wileński”. Nr 8, s. 30–35, 8 2006. ISSN 0236-4719. [dostęp 3 grudnia 2009]. (pol.). 
  8. ↑ Wiersze niedawno wydane w Rosji [za:] Wacław Radziwinowicz: Nowe czasy, stare metody. Gazeta Wyborcza. [dostęp 1 grudnia 2009]. (pol.).
  9. ↑ a b Frołow 2014 ↓, s. 20.
  10. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 19–20.
  11. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 24.
  12. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 22.
  13. ↑ informacja opublikowana na stronach więzienia/.
  14. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 30.
  15. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 33, cytat: '„Sądzicie, że stałem się znowu katolikiem. Nie! Nim ja nie jestem! Ja jestem tylko chrześcijaninem, ja wierzę tylko w naukę Chrystusa, w Jego Ewangelię, w miłość Jego niezmierzoną ku ludziom nieszczęśliwym. Ja wierzę, że On pozostawił dla zbawienia nas wszystkich swą naukę, zapieczętowaną tak haniebną śmiercią, że On mieszka tylko w sercach naszych, w sercach tych, co przykazania Jego wypełniają, a nie w gmachach, obrazach, żelazie, drzewie, że On jest żywym dla dobrych, a martwym dla złych, że Jego chwalić można tylko w czynach, prawdzie i duchu, że Jego wyznawcą być można dziś tylko będąc prześladowanym za miłość ku swym bliźnim i oddając za nich i za siebie zarazem swą duszę i ciało; ja wierzę, że Bóg Chrystus – to Miłość. Innego Boga oprócz Niego nie mam”.
  16. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 40.
  17. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 40–1.
  18. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 41.
  19. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 41–2.
  20. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 43.
  21. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 47.
  22. ↑ a b Frołow 2014 ↓, s. 50.
  23. ↑ „«Popychaniem do bezcelowych krwawych awantur» nazwał organ Polskiej Partii Socjalistycznej «Robotnik» wyczyn Dzierżyńskiego z 1 maja 1905 roku. Otóż rywalizująca z PPS grupa lewicowych radykałów zwących się Socjaldemokracją Królestwa Polskiego i Litwy postanowiła urządzić pochód. Kilkuset ludzi zebrało się w rejonie Okopowej. Potem przeszli na Twardą i weszli na Żelazną, gdzie dołączyło do nich podobno kilka tysięcy demonstrantów z zakończonych wcześniej pochodów innych organizacji. Tłum prowadzony przez Dzierżyńskiego doszedł do Alei Jerozolimskich, w których – jak było wcześniej wiadomo – stało wojsko. Padła salwa. Pochód „rozbiegł się, nie stawiając najlżejszego oporu”. Jak twierdzili współcześni, 25 osób runęło na bruk. Rannych zostało 20 ludzi. Po latach komuna poprawiła tę martyrologię na 50 zabitych i 100 rannych. To był największy rewolucyjny sukces Dzierżyńskiego w Warszawie, a PPS zarzuciła SdKPiL „pogoń za rozgłosem”.” [za:] Rafał Jabłoński: Utracony nos czekisty. Życie Warszawy, 12 listopada 2009. [dostęp 18 listopada 2009]. (pol.).
  24. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 49.
  25. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 50–1.
  26. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 52–3.
  27. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 62.
  28. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 60–2.
  29. ↑ a b c d Frołow 2014 ↓, s. 63.
  30. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 65.
  31. ↑ Bernard Bromage, Man of terror, Dzherzhynski, London: Peter Owen Ltd., 1956, s. 59.
  32. ↑ Wacław Lednicki, Pamiętniki, tom 2, Londyn: B.Świderski, Londyn 1967, s. 452.
  33. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 66–7.
  34. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 71.
  35. ↑ Fischer, Louis (1964). The Life of Lenin. London: Weidenfeld and Nicolson s. 242. ISBN 978-1842122303.
  36. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 90–1.
  37. ↑ Blobaum. s. 230-231.
  38. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 101–2.
  39. ↑ Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powszechna, Wydawnictwo Gutenberga Helge Fergo Kraków, t.IV, wyd. II, Wyd. „Gutenberg-Print”, W-wa 1994. ISBN 83-86381-00-0 ISBN 83-86381-06-X.
  40. ↑ Frołow 2014 ↓, s. 266–268.
  41. ↑ Spółdzielnia Pracy Usług Szklarskich „Pyroflex” – Firma. [dostęp 16 grudnia 2009]. (pol.).
  42. ↑ Szkoła Podstawowa nr 7. (pol.).
  43. ↑ http://kielce.wyborcza.pl/kielce/1,35255,5086678.html.
  44. ↑ Szkoła wczoraj - Serwis Internetowy Zespołu Szkół Sportowych - www.zss.radlin.pl [online], zss.radlin.pl [dostęp 2019-02-12].
  45. ↑ Krajowy Rejestru Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju (TERYT), Główny Urząd Statystyczny [1].
  46. ↑ http://wojcin.pl/zmiana_nazw_ulic_2017.pdf
  47. ↑ Statki polskich armatorów a Lloyd’s Register – historia. Lloyd’s Register Polska. [dostęp 1 grudnia 2009]. (pol.).
  48. ↑ Navires en escale à Saint-Nazaire Avril 2009. [dostęp 1 grudnia 2009]. (fr.).
  49. ↑ Юрий Лужков предлагает вернуть Дзержинского на Лубянку. lenta.ru. [dostęp 2015-10-08].
  50. ↑ Dzierżyński w Mińsku dostał czerwone goździki FOTOFAKT [online], belsat.eu [dostęp 2017-12-23] (pol.).
  51. ↑ Andrzej Pisalnik. Feliks – symbol szlachty i... terroru. „Rzeczpospolita”, marzec 2009. 
  52. ↑ Imienia Dzierżyńskiego. polityka.pl. [dostęp 12.07.2013].
  53. ↑ Prokuratura sprawdza Lewicę Bez Cenzury. wyborcza.pl [dostęp 12.07.2013].
  54. ↑ Portal Lewica Bez Cenzury został zamknięty. lewica.pl. [dostęp 12.07.2013].
  55. ↑ Federacja Rosyjska niczym Związek Sowiecki, www.prawoslawnypartyzant.wordpress.com, dostęp od 15 IX 2012 r.; В Тюмени установлен памятник Дзержинскому, www.rusimperia.info, dostęp od 17 IX 2012 r.; Zdjęcia z odsłonięcia pomnika na www.varjag-2007.livejournal.com.
  56. ↑ W stolicy Białorusi, Mińsku odsłonięto pomnik służby bezpieczeństwa, www.wpolityce.pl, dostęp od 17 XII 2012 r.; W Mińsku odsłonięto pomnik KGB, www.polskieradio.pl, dostęp od 17 XII 2012 r.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Dzierżyński&oldid=57878327”