51 629
edycji
Fabrizio Dionigi Ruffo: Różnice pomiędzy wersjami
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
m
drobne merytoryczne
m (wstawiam Szablon:Kontrola autorytatywna) |
m (drobne merytoryczne) |
||
|
|data kreacji = 26 września 1791
|papież kreujący = [[Pius VI]]
|kościół tytularny =
|data pontyfikatu =
|podpis =
Urodził się 16 września 1744 roku w San Lucido, jako syn Litteria Ruffo e Ruffo i jego drugiej żony Giustiniany Colonny. Studiował w Collegio Clementino, a następnie na [[Uniwersytet Rzymski „La Sapienza”|La Sapienzy]], gdzie uzyskał [[doktor obojga praw|doktorat utroque iure]]. Po studiach został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzem [[Najwyższy Trybunał Sygnatury Apostolskiej|Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej]], skarbnikiem generalnym [[Kamera Apostolska|Kamery Apostolskiej]] i prefektem [[Zamek Świętego Anioła|Zamku Świętego Anioła]]{{r|FIU}}.
26 września 1791 roku został kreowany kardynałem [[in pectore]]. Jego nominacja na [[Stopnie kardynalskie#Kardynałowie diakoni|kardynała diakona]] została ogłoszona na konsystorzu 21 lutego 1794 roku, a następnie nadano mu diakonię
Po kolejnym najeździe wojsk napoleońskich, uciekł z Rzymu i przyłączył się do Ferdynanda IV, zostając jego ambasadorem przed [[Napoleon Bonaparte|cesarzem francuskim]]. Uczestniczył w ślubie Napoleona z [[Maria Ludwika Austriaczka|Marią Ludwiką Austriaczką]], dzięki czemu, jako jeden z 11 kardynałów, miał prawo nosić czerwony ornat. Wraz z [[Aurelio Roverella|Aurelio Roverellą]] i [[Giuseppe Maria Doria Pamphili|Giuseppe Dorią]] został członkiem komisji kardynalskiej, która miała opracować brewe apostolskie, promulgujące dekretu soboru paryskiego. W 1811 roku namawiał [[Pius VII|Piusa VII]], który przebywał w niewoli w [[Savona|Savonie]] do zaaprobowania dekretów. Za swoje zasługi został odznaczony krzyżem [[Legia Honorowa|Legii Honorowej]]. Trzy lata później powrócił do Rzymu, gdzie został chłodno przyjęty przez [[Kuria Rzymska|Kurię Rzymską]]{{r|FIU}}.
| |||