Erich Koch: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 26: | Linia 26: | ||
Początkowo podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] zajmował się sprawą [[Polacy|Polaków]], zamieszkujących ziemie włączone do III Rzeszy. W 1941 został szefem administracyjnym na Ukrainie, co dawało mu do dyspozycji [[Gestapo]] na tym terenie; był odpowiedzialny za deportacje setek tysięcy ludzi do [[obóz zagłady|obozów zagłady]]. Gdy [[Armia Czerwona]] wkroczyła na Ukrainę, wrócił do Prus Wschodnich. Stamtąd słał telegramy do [[Führer]]a, iż będzie bronił tych terytoriów do końca. |
Początkowo podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] zajmował się sprawą [[Polacy|Polaków]], zamieszkujących ziemie włączone do III Rzeszy. W 1941 został szefem administracyjnym na Ukrainie, co dawało mu do dyspozycji [[Gestapo]] na tym terenie; był odpowiedzialny za deportacje setek tysięcy ludzi do [[obóz zagłady|obozów zagłady]]. Gdy [[Armia Czerwona]] wkroczyła na Ukrainę, wrócił do Prus Wschodnich. Stamtąd słał telegramy do [[Führer]]a, iż będzie bronił tych terytoriów do końca. |
||
Uniknąwszy schwytania przez [[Rosjanie|Rosjan]], ukrywał się do 1949, kiedy został schwytany przez [[Brytyjczycy|Brytyjczyków]] w [[Hamburg]]u (podawał się wówczas za byłego majora rezerwy, Rolfa Bergera). Mimo nalegań [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], został wydany nie Związkowi Radzieckiemu, a [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|Polsce]]. Proces, który rozpoczął się dopiero latem 1958, zakończył się uznaniem go winnym śmierci około 400 000 Polaków (zbrodnie na Ukrainie nie były brane pod uwagę) i wyrokiem kary śmierci z 9 maja 1959. |
Uniknąwszy schwytania przez [[Rosjanie|Rosjan]], ukrywał się do 1949, kiedy został schwytany przez [[Brytyjczycy|Brytyjczyków]] w [[Hamburg]]u (podawał się wówczas za byłego majora rezerwy, Rolfa Bergera). Mimo nalegań [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], został wydany nie Związkowi Radzieckiemu, a [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|Polsce]]. Proces, który rozpoczął się dopiero latem 1958, zakończył się uznaniem go winnym śmierci około 400 000 Polaków (zbrodnie na Ukrainie nie były brane pod uwagę) i wyrokiem kary śmierci z 9 maja 1959. |
||
Wyroku nigdy nie wykonano, a Koch zmarł śmiercią naturalną w wieku 90 lat, bo przez 25 lat pobytu w więzieniu w Barczewie utrzymywał wagę ciała poniżej 50 kilogramów, więc lekarze nie mogli uznać go za zdrowego, co było niezbędne do wykonania wyroku <ref>Według dokumentów, do których dotarli dziennikarze „[[Rzeczpospolita (gazeta)|Rzeczpospolitej]]”, przyczyną decyzji o niewykonaniu na nim wyroku śmierci miało być przekonanie polskiego i sowieckiego aparatu bezpieczeństwa o tym, że uda się od Kocha wydobyć tajemnice „[[Bursztynowa Komnata|Bursztynowej Komnaty]]”, które miał on rzekomo znać (zob. artykuł w „Rzeczypospolitej”: [http://www.rp.pl/artykul/260747.html „Jak SB i KGB tropiły Bursztynową Komnatę”]), choć oficjalnie uzasadniano ją chorobą skazanego.</ref>. |
|||
Karę pozbawienia wolności odbywał w [[Zakład Karny Barczewo|więzieniu w Barczewie]]; wraz z nim osadzeni byli polscy opozycjoniści, m.in. [[Stefan Niesiołowski]]<ref>{{cytuj stronę |url = http://old.ro.com.pl/aktualnosci/tresc/22846/W_Barczewie_siedzial_m.in._Erich_Koch_i_Stefan_Niesiolowski/ |tytuł = Odsłonięto tablicę poświęconą więźniom politycznym |data = 2012-10-26 |język= pl |data dostępu = 2013-10-24}}</ref>. Zmarł tamże w wieku 90 lat. Pochowano go potajemnie w nieoznaczonym grobie na miejscowym cmentarzu parafialnym. W 2012 roku została wydana książka autorstwa [[Mieczysław Siemieński|Mieczysława Siemieńskiego]] oparta na wywiadzie z Kochem pt. ''Rozmowy z Erichem Kochem : próbowałem zmienić świat''<ref>{{cytuj stronę |url = https://lubimyczytac.pl/ksiazka/154456/rozmowy-z-erichem-kochem-probowalem-zmienic-swiat |tytuł = Rozmowy z Erichem Kochem. Próbowałem zmienić świat |data = |język= pl |data dostępu = 2019-12-28}}</ref>. |
Karę pozbawienia wolności odbywał w [[Zakład Karny Barczewo|więzieniu w Barczewie]]; wraz z nim osadzeni byli polscy opozycjoniści, m.in. [[Stefan Niesiołowski]]<ref>{{cytuj stronę |url = http://old.ro.com.pl/aktualnosci/tresc/22846/W_Barczewie_siedzial_m.in._Erich_Koch_i_Stefan_Niesiolowski/ |tytuł = Odsłonięto tablicę poświęconą więźniom politycznym |data = 2012-10-26 |język= pl |data dostępu = 2013-10-24}}</ref>. Zmarł tamże w wieku 90 lat. Pochowano go potajemnie w nieoznaczonym grobie na miejscowym cmentarzu parafialnym. W 2012 roku została wydana książka autorstwa [[Mieczysław Siemieński|Mieczysława Siemieńskiego]] oparta na wywiadzie z Kochem pt. ''Rozmowy z Erichem Kochem : próbowałem zmienić świat''<ref>{{cytuj stronę |url = https://lubimyczytac.pl/ksiazka/154456/rozmowy-z-erichem-kochem-probowalem-zmienic-swiat |tytuł = Rozmowy z Erichem Kochem. Próbowałem zmienić świat |data = |język= pl |data dostępu = 2019-12-28}}</ref>. |
Wersja z 16:03, 21 kwi 2020
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Nadprezydent Prus Wschodnich | |
Okres | |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Komisarz Reichkomissariatu Ukrainy | |
Okres |
od 1941 |
Erich Koch (ur. 19 czerwca 1896 w Elberfeld[a], zm. 12 listopada 1986 w Barczewie) – niemiecki nazista, gauleiter i ostatni nadprezydent Prus Wschodnich w latach 1933–1945, jednocześnie od 1941 szef Zarządu Cywilnego Okręgu Białystok i komisarz Rzeszy dla Ukrainy, zbrodniarz wojenny.
Życiorys
Służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego podczas I wojny światowej, a po jej zakończeniu walczył we Freikorpsie na Górnym Śląsku. W 1922 wstąpił w szeregi NSDAP i aktywnie brał udział w sabotowaniu francuskiej okupacji Zagłębia Ruhry, za co był parokrotnie więziony, co przysporzyło mu popularności w kręgach partyjnych. Został także liderem tamtejszego okręgu. Następnie, w 1928, został przeniesiony na stanowisko gauleitera Prus Wschodnich, a w niedługim czasie został posłem do Reichstagu. Krótko po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 Adolf Hitler mianował go nadprezydentem Prus Wschodnich. Kolejnym szczeblem w jego karierze był stopień SA-Obergruppenführera w 1938.
Początkowo podczas II wojny światowej zajmował się sprawą Polaków, zamieszkujących ziemie włączone do III Rzeszy. W 1941 został szefem administracyjnym na Ukrainie, co dawało mu do dyspozycji Gestapo na tym terenie; był odpowiedzialny za deportacje setek tysięcy ludzi do obozów zagłady. Gdy Armia Czerwona wkroczyła na Ukrainę, wrócił do Prus Wschodnich. Stamtąd słał telegramy do Führera, iż będzie bronił tych terytoriów do końca.
Uniknąwszy schwytania przez Rosjan, ukrywał się do 1949, kiedy został schwytany przez Brytyjczyków w Hamburgu (podawał się wówczas za byłego majora rezerwy, Rolfa Bergera). Mimo nalegań ZSRR, został wydany nie Związkowi Radzieckiemu, a Polsce. Proces, który rozpoczął się dopiero latem 1958, zakończył się uznaniem go winnym śmierci około 400 000 Polaków (zbrodnie na Ukrainie nie były brane pod uwagę) i wyrokiem kary śmierci z 9 maja 1959.
Wyroku nigdy nie wykonano, a Koch zmarł śmiercią naturalną w wieku 90 lat, bo przez 25 lat pobytu w więzieniu w Barczewie utrzymywał wagę ciała poniżej 50 kilogramów, więc lekarze nie mogli uznać go za zdrowego, co było niezbędne do wykonania wyroku [1].
Karę pozbawienia wolności odbywał w więzieniu w Barczewie; wraz z nim osadzeni byli polscy opozycjoniści, m.in. Stefan Niesiołowski[2]. Zmarł tamże w wieku 90 lat. Pochowano go potajemnie w nieoznaczonym grobie na miejscowym cmentarzu parafialnym. W 2012 roku została wydana książka autorstwa Mieczysława Siemieńskiego oparta na wywiadzie z Kochem pt. Rozmowy z Erichem Kochem : próbowałem zmienić świat[3].
Uwagi
- ↑ Obecnie część Wuppertalu, Nadrenia.
Przypisy
- ↑ Według dokumentów, do których dotarli dziennikarze „Rzeczpospolitej”, przyczyną decyzji o niewykonaniu na nim wyroku śmierci miało być przekonanie polskiego i sowieckiego aparatu bezpieczeństwa o tym, że uda się od Kocha wydobyć tajemnice „Bursztynowej Komnaty”, które miał on rzekomo znać (zob. artykuł w „Rzeczypospolitej”: „Jak SB i KGB tropiły Bursztynową Komnatę”), choć oficjalnie uzasadniano ją chorobą skazanego.
- ↑ Odsłonięto tablicę poświęconą więźniom politycznym. 2012-10-26. [dostęp 2013-10-24]. (pol.).
- ↑ Rozmowy z Erichem Kochem. Próbowałem zmienić świat. [dostęp 2019-12-28]. (pol.).
Bibliografia
- Kurt Dieckert, Horst Grossmann: Bój o Prusy Wschodnie: Kronika dramatu 1944-1945. Gdańsk: Maszoperia Literacka, 2011. ISBN 978-83-62129-76-8.
- Erich Koch , Mieczysław Siemieński , Rozmowy z Erichem Kochem. Próbowałem zmienić świat, Brzezia Łąka: Wydawnictwo Poligraf, 2012, ISBN 978-83-7856-016-6, OCLC 812718333 .