Reri: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Emptywords (dyskusja | edycje) lit. |
m MalarzBOT: poprawki miejsc urodzin i smierci |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
|prawdziwe imię i nazwisko = Anna Irma Ruahrei Chevalier |
|prawdziwe imię i nazwisko = Anna Irma Ruahrei Chevalier |
||
|data urodzenia = [[1912]] |
|data urodzenia = [[1912]] |
||
|miejsce urodzenia = [[Bora-Bora]] |
|miejsce urodzenia = [[Bora-Bora]], [[Francja]] |
||
|data śmierci = [[1977]] |
|data śmierci = [[1977]] |
||
|miejsce śmierci = |
|miejsce śmierci = |
||
Wersja z 13:54, 24 sty 2021
 Reri z Eugeniuszem Bodo w scenie filmu Czarna perła, 1934 | |
| Imię i nazwisko |
Anna Irma Ruahrei Chevalier |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
Reri, właśc. Anna Irma Ruahrei Chevalier (ur. 1912 na Bora-Bora, zm. 1977) – aktorka tahitańskiego pochodzenia[1].
Była córką Francuza, Laurence Chevaliera (mera Papeete i nauczyciela języka francuskiego) i Tahitanki. Debiutowała w filmie Tabu (1931) w reżyserii Friedricha W. Murnaua. W 1931 roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie występowała m.in. w rewii „Ziegfeld Follies” w przedstawieniu Wielka Rewia 1931. Po rocznym pobycie w USA wyjechała do Berlina (wzięła m.in. udział europejskiej premierze Tabu), a następnie występowała w Paryżu. W 1933 roku przyjechała do Polski – zaangażował ją kinoteatr Alhambra na pokaz tańców i pieśni polinezyjskich. Wystąpiła w Warszawie, Łodzi i Poznaniu, odwiedziła Kraków, Zakopane, Krynicę i Ciechocinek[1].
Prawdopodobnie w Warszawie poznał ją Eugeniusz Bodo[1] i specjalnie dla niej napisał scenariusz filmu Czarna perła, gdzie jako Moana wykonała piosenkę „Dla ciebie chcę być biała”. Mieszkała w Warszawie z Eugeniuszem Bodo, ale – mimo zapowiedzi – nie doszło do ich małżeństwa. Powodem miało być nadużywanie alkoholu przez Reri (Eugeniusz Bodo był abstynentem). Nauczyła się języka polskiego. Jej ostatnim filmem był zrealizowany w USA Huragan w reżyserii Johna Forda i Stuarta Heislera.
W 1939 roku z Reri spotkał się na Tahiti pisarz i podróżnik Arkady Fiedler, który pisał później o tym w książkach, m.in. Wiek męski – zwycięski[1] (wyd. 1976) oraz Kobiety mej młodości[2] (Poznań 1989); „(...) Reri różniła się od innych Tahitanek wyjątkową subtelnością i była w tym jak gdyby dziecięco bezradna (...)”.
W latach 60. XX w. wywiad z nią przeprowadził Lucjan Wolanowski[1] (Księżyc nad Tahiti).